Kultur.az Emin Pirinin “H2O” şeirini təqdim edir.
Payız…
Xəzan pıçıldayır
ağacın qulaqlarına:
“Gözlə məni yazacan”.
Sən də gözlə məni,
bir başqa qadından doyanacan…
Barmaqlarım tellərində yellənər,
yelləncəkdə yellənən
dəcəl uşaqlar kimi.
Sinəndəki cüt göyərçin
qonar dodaqlarıma
ağzımda dən varmış kimi.
Hələ,
məktəb illəri…
kimya dərsində
quruyardı boğazım
baxışlarım tutanda
çəhrayı dodaqlarını.
Əllərindən
bir ovuc su istəyən
ürəyimi oxuyardın.
Və…
Lövhəyə iri hərflərlə yazardın:
H2O…
Bu gecə yuxum gəlmədi…
Yuxum gəlmir,
barı sən gəl…
Amma barmağında bəxtin saralır,
İndi ki payız deyil.
Ölçüləri kiçildilmiş xəritədə
şəhərlərimiz əllərindən
daha yaxındı mənə.
Dayan…
Baxım görüm döyən kimdi
ürəyim yaman döyünür.
Xoş gəlir
bu gələn
sənsizliyə oxşayır…
Sənə demişdim də…
Sənsizlik
“Sən” “Siz” olanda başlayır…
Yazıya 864 dəfə baxılıb
