Yenə bahar gəldi, yenə yaz oldu,Yenə Laçın-Laçın çiçəkliyirəm.
Düşüb arxasınca arzularımın,
Körpə uşaq kimi iməkləyirəm.
.
Adını sevdiyim ən kövrək yerim,
Ruhumda ən zərif, ən ipək yerim,
Ümid qapısıdır yelləncək yerim,
Əsib pərdə-pərdə küləkliyirəm.
.
Qaldım bu cığırın, yolun üstündə,
İlan əyriliyi var ütüsündə,
Bir diş zəhər qalxır köz tüstüsündə,
Bal bilib özümü kələkliyirəm.
***
Necə sığdıq ovuc boyda qoltuğa,
Necə keçdik balıq kimi qarmağa ?
Başımıza qonub beş-on mığmığa,
Saçımıza birə düşüb, bit düşüb.
.
Şirin dilli adamdılar, baldılar,
Diri-diri halvamızı çaldılar.
Əlimizdən dəyənəyi aldılar,
Arxamızca köpək düşüb, it düşüb.
.
Xallı dana öküz sevməz–vasvası,
Kəhər atın artıq düşüb arpası.
Xoruzumuz banlamağın ustası,
Toyuğumuz yüz ildən bir küt düşüb.
.
Boyunduruq boynumuzun yüküdür,
Qorxumuzdan canımızı ürküdür.
Hara baxsaq dovşan, çaqqal, tülküdür,
Balaları qoşa düşüb, cüt düşüb.
.
.Bizlik deyil, olacaq şey olmaya,
Addımbaşı günah çıxır ortaya.
Mələyin də gen qazdığı quyuya,
Adəm baba, Həvva nənə lüt düşüb.
Yazıya 158 dəfə baxılıb
