gözlərim pəncərədə,

xəyalım uzaqlarda…

səhərdən

çıxıb getmişəm

lap yaxşı etmişəm –

bu şəhərdən…

Tuğdayam

qurşağa qədər

qarın içində –

dağdayam…

istəyirəm

qar kimi

xışmalayam zamanı…

saxlayam

barmaqlarımın arasında!

İstəyirəm qayalardan sallaşan

buz sırasında

yer tutmaq,

unudulmaq

səndən başqa

hamını!

Amma

bir Allah görür

bir də sən

harda olduğumu

bu qarın içində

hıçqırıqlara boğulduğumu…

… şəhərdə

əslində

dörd divardan ibarət

dibçəkdə yaşamaq

mövcud olmaqdı…

Tuğda –

qurşağa qədər

qarın içində

buz-daş olmaq

yaşamaqdı, yaşamaq…

İndi əl çənədə

göz pəncərədə

ad günümdə

süfrə başında

oturub

geri qayıtmağımı

gözləyir

sakitcə uşaqlarım

hələ də…