Zaur Bayramoğlu – ADINI SƏN QOY

zaur bO par­ka gə­lib sı­ra-sı­ra düzülmüş daş otu­ra­caq­lar­dan bi­rin­də əy­lə­şib aya­ğı­nı aya­ğı­nın üstünə aşır­dı, otu­ra­ca­ğın ar­xa­lı­ğı­na söykə­nib ba­şı­nı yu­xa­rı qal­dır­dı. Çi­sə­lə­yən yağ­mur də­nə­cik­­lə­ri üzünə, ya­rıa­çıq qal­mı­şağ­zı­na, do­daq­la­rı­na düşür, bo­ğa­zın­dan süzülüb açıq ya­xa­sın­dan ke­çə­­rək si­nə­si­ni is­la­dır­dı. Ki­miy­di o? – de­yə öz-özünə düşünüb, offf, El­çin, bil­mi­rəm ki­miy­di, am­ma kömə­yi­nə ye­tiş­mə­səy­di in­di küçə­lər­də ve­yil­lə­nən iş­siz-gücsüz sər­sə­ri­nin bi­ri idin, – de­di.

Və bu gün olan­la­rı ye­ni­dən xa­tır­la­dı;

Sə­hər işə gə­lən­də ya­zı iş­lə­ri müdi­rə­si ilə sa­lam­la­şar­kən dünən­ki söhbət­lə­ri­ni və ona tap­şı­­rıl­­mış ya­zı­nı xa­tır­la­mış­dı. Qa­pı­dan içə­ri gi­rə­nə­dək nə­in­ki ya­zı, heç mövzu be­lə ağ­lın­da de­yil­di. La­lə xa­nım onu ça­ğı­rıb qar­şı­sın­da­kı ma­sa­da yer göstə­rə­də bə­də­ni ürpən­di, ürə­yin­də – qo­vul­dum, – de­yə düşünüb ürkək ad­dım­lar­la onun ma­sa­sı­na ya­xın­laş­dı, göstə­ri­lən stul­da əy­lə­şib gülümsün­mə­yə ça­lı­şa­raq:

-  Sa­ba­hı­nız xe­yir, La­lə xa­nım, – de­di. Bir tə­rəf­dən də ürə­yin­də kaş iki­cə sa­at unut­muş ol­sun, yan otaq­la­rın bi­ri­nə ke­çib tez ya­za­ram, – de­yə düşünürdü. am­ma La­lə xa­nım unut­ma­­mış­dı, o əy­lə­şən ki­mi gözlə­ri­ni gözlə­ri­nə zil­lə­yib:

-  Ya­zı ha­­zır­­dı­­mı­­? – de­yə so­ruş­du.

Nə de­yə­cə­yi­ni bil­mə­di­yin­dən gözlə­ri­ni qa­çı­rıb kəm-küm et­di, su­sub ba­şı­nı aşa­ğı sal­dı. onun gözlə­rin­də­ki qə­zə­bi görmə­yə heç is­tək­li de­yil­di. Elə bu vaxt qa­pı açıl­dı, ar­xa tə­rə­fin­dən xoş, mə­la­hət­li bir səs eşit­di:

-  Sa­lam, La­lə xa­nım, is­tə­di­yi­niz ya­zı nə ilə bağ­lı­dı­r?

Ya­zı iş­lə­ri müdi­rə­si gözlə­ri­ni El­çi­nin üzə­rin­dən çə­kə­rək onun ba­şı­nın üstündən səs gə­lən tə­rə­fə yönəlt­di, la­qeyd bir səs to­nu ilə:

-  Sa­lam, nə­yi­ni­zə la­zım­dı­r?

-  Si­zinçün bir ya­zı gə­tir­mi­şəm, qa­ze­ti­niz­də boş yer var­sa qoy­ma­ğı­nı­zı xa­hiş edə­cək­dim.

Müdi­rə:

-  El­çi­nin sa­yə­sin­də tam bir sə­hi­fə­miz boş qa­lıb, ya­xın şərq­də gər­gin­lə­şən si­ya­si və­ziy­yət və İran-Ame­ri­ka müna­si­bət­lə­ri ilə bağ­lı.

-  Tə­sadü­fə ba­xın, mə­nim gə­tir­di­yim ya­zı da bu mövzuy­la bağ­lı­dır, – de­yib çan­ta­sın­dan çı­xar­dı­ğı flaş­kar­tı La­lə xa­nı­ma ver­mək üçün ya­xın­laş­dı.

Qa­dın El­çi­nin ya­nın­dan əli­ni ma­sa­nın qar­şı­sı­na uza­dar­kən di­gər əli­ni onun çiy­ni­nə söykə­miş, uzun ipək saç­la­rın­dan gə­lən xoş qo­xu bur­nu­na dol­muş­du.

El­çin isə hə­lə də sə­sin sa­hi­bə­si­ni görmürdü, la­kin yum­du­ğu göz qa­paq­la­rı­nın al­tın­dan çiy­ni­nə to­xu­nan uzun­bar­maq­lı xa­nı­mın in­cə ya­pı­lı, uca­boy bi­ri­si ol­du­ğu­nu tə­səvvür edə bi­lir­di. Onun bar­maq­la­rın­dan qəl­bi­nə doğ­ru is­ti­lik axır, bütün bə­də­ni­nə ya­yı­la­raq məst edir­di. Bə­də­ni­ni tər bas­dı­ğı­nı, ya­naq­la­rı­nın al­lan­dı­ğı­nı, hiss et­di. La­kin nə cə­sa­rət edib gözlə­ri­ni aça, nə də ba­şı­nı çe­vi­rib xi­las­ka­rı­nın kim ol­du­ğu­na ba­xa bil­mir­di.

La­lə xa­nım flaş­kar­tı al­dıq­dan son­ra qu­ru bir səs­lə:

-  Sağ olun Türkan xa­nım, – de­yə tə­şəkkür edib flaş­kar­tı bil­gi­sa­ya­rın kartsürücü ye­ri­nə tax­dı və El­çi­nə dönə­rək:

-  Bir da­ha be­lə elə­sən zəh­mət çə­kib gəl­mə, iş­dən çı­xa­rıl­maq haq­qın­da əri­zə­ni mey­li­mə göndər.

İn­di o yağ­mur dam­la­la­rı üzünə vur­duq­ca tək­rar-tək­rar so­ru­şur­du:

-  Ki­miy­di o?

Qal­xıb park­dan çıx­dı, mə­həl­lə ara­sı yol­lar­la ev­lə­ri­nə gəl­di­yin­də hə­lə günor­ta ol­ma­mış­dı. Xa­nı­mı onu qa­pı­da qar­şı­la­yıb:

-  Xe­yir ola El­çin, bu gün işə get­mə­miş­di­n?

O xa­nı­mı­nın sua­lı­nı ca­vab­sız qo­ya­raq qu­ca­ğı­na qa­çan qı­zı­nı qol­la­rı­na alıb göyə qal­dır­dı, ya­naq­la­rın­dan öpüb qu­la­ğı­na:

-  Qu­zum, bu gün sə­nin ada­şın mə­ni ip­dən al­dı, – de­yə pı­çıl­da­dı.

Heç nə an­la­ma­yan qız­cı­ğaz:

-  Ata nə? – de­yə so­ru­şa­raq ba­la­ca əl­lə­ri ilə onun ya­naq­la­rı­nı ox­şa­dı.

O, qı­zı­nın su­al ya­ğı­şı­na öpücük ya­ğı­şıy­la ca­vab ver­di və qı­zıy­la oy­na­ya-oy­na­ya mət­bə­xə keç­di:

-  Könül, bir çay ver, – de­di.

Könül El­çi­nin ça­yı­nı süzüb önünə qo­ya­raq:

-  Dur saç­la­rı­nı qu­ru­la, əy­ni­ni də­yiş, son­ra ça­yı­nı içər­sən.

O, qı­zı­nı qu­ca­ğın­dan en­di­rə­rək:

-  Qaç dəs­ma­lı­mı­zı ata­ya gə­tir, qur­ban ol­du­ğum.

Qız­cı­ğaz ona ve­ri­lən işi ye­ri­nə ye­tir­mək üçün se­vin­cək qa­çan­da El­çin ya­nın­da əl­lə­ri­ni si­nə­sin­də qo­vuş­du­ra­raq ma­sa­ya söykə­nən xa­nı­mı­nı çə­kib qu­ca­ğı­na yıx­dı, do­daq­la­rın­dan öpüb:

-  Bi­lir­sən, Könül, iş­dən qo­vu­la­caq­dım, bi­ri heç gözlə­mə­di­yim an­da özünü ye­tir­mə­səy­di, in­di iş­siz-gücsüz qal­mış­dım.

-  Kim xi­las elə­di səni?

-  Türkan adın­da bir xa­nım.

-  Gə­rək ona de­yər­din zəh­mət çək­mə­sin, bu mə­su­liy­yət­lə on­suz da ya­xın­da iş­siz qa­la­caq­san. – de­di və qı­zı mət­bə­xə gi­rən­də əri­nin qu­ca­ğın­dan qal­xıb qar­şı­sın­da əy­ləş­di.

El­çi­nin gözlə­ri­nin içi­nə ba­xıb şey­ta­ni bir tə­bəssüm­lə gülümsə­yə­rək:

-  Xi­las­ka­rın gözə­­liy­­di­­mi­­? :

-  Bil­mi­rəm, üzünü görmə­dim, am­ma çox gözəl sə­si va­rıy­dı.

-  Sən də əri­din o də­qi­qə.

-  Də­li­sən e sən, de­yi­rəm heç üzünü də görmə­dim.

-  Niyə? Xi­las­ka­rı­nın üzü sə­ninçün ma­­raq­­sı­­zıy­­dı­­?

-  Yox, ma­raq­sız de­yil­di, sa­də­cə La­lə xa­nım mə­ni dan­la­yar­kən o ara­ya gir­di, son­ra da ba­şı­mın üstündən flaş­kar­tı La­lə xa­nı­ma ve­rən­də bar­maq­la­rıy­la çiy­ni­mə to­xun­du.

-  Hmmm, ona görə də, evə gə­lən­dən gözlə­ri­nin içi gülür, day de­nən aşiq ol­mu­san da.

-  Off Könül, sə­nin də bu yer­siz qıs­qanc­lı­ğın ol­ma­ya…

Qal­xıb ota­ğa keç­di, əy­ni­ni də­yi­şib saç­la­rı­nı qu­ru­la­dı.

Könül mət­bəx­dən ona səs­lə­nə­rək:

-  Gəl ça­yı­nı iç, buz ol­du.

El­çin ye­mək ye­dik­dən son­ra hə­yə­tə düşdü, gə­zə-gə­zə gə­lib Hüseyn Ca­vid par­kın­da, günor­­ta­dan öncə əy­ləş­di­yi daş sı­ra­nın üstündə otu­rub te­le­fo­nu­nu çı­xar­dı, fa­ce­boo­ka gi­rə­rək “Türkan” ya­zıb ax­ta­rı­şa ver­di. Çı­xan on­lar­ca pro­fil sə­hi­fə­si­nin için­də ça­şıb qal­mış, han­sı­nın xi­las­ka­rı­na aid ola bi­lə­cə­yi­nə qə­rar ve­rə bil­mir­di. Bəl­kə heç öz adıy­la gir­mir, bəl­kə heç fa­ce­bo­ok pro­fi­li yox­du, – de­yə öz-özünə düşünüb do­da­qal­tı de­yin­di:

-  Kaş ba­şı­mı qal­dı­rıb üzünə bax­say­dım, in­di şək­lin­dən o də­qi­qə ta­nı­yar­dım…

Ax­tar­maq­dan yo­ru­lub te­le­fo­nu­nu ci­bi­nə qoy­du, qal­xıb işə get­di.

Son­ra­kı günlər­də fa­ce­bo­ok­da həm La­lə xa­nı­mın, həm də di­gər iş yol­daş­la­rı­nın dost­la­rı­nın si­ya­hı­sı­na bax­dı, am­ma heç bi­rin­də Türka­na rast gəl­mə­di.

Bir gün ye­nə park­da otu­rub dost­la­rı ilə ya­zı­şır, on­la­rın pay­la­şım­la­rı­na ba­xır­dı. Qoy bir də ba­xım, – de­yə düşünüb ax­ta­rış bölmə­si­nə Türkan yaz­dı, çı­xan ilk on-on beş nə­fə­rə dost­luq göndə­rib, nə olar-olar de­yə do­da­qal­tı de­yin­di.

Əs­lin­də nə da­ha öncə, nə də da­ha son­ra görmə­di­yi o xa­nım­la ni­yə ma­raq­lan­dı­ğı­nı özü də bil­mir, bə­zən özü-özündən so­ruş­duq­da sə­bə­bi­ni izah edə bil­mir­di. Hər­dən ma­sa ar­xa­sın­da əy­lə­­şib ya­zı ya­zar­kən, ya da av­to­bus­da ge­dər­kən ağ­lı­na gəl­di­yin­də düşünür, xi­las­ka­rı­nın çiy­ni­nə to­xun­­du­ğu an hiss et­dik­lə­ri­nin nə ol­du­ğu­nu özü üçün ay­dın­laş­dır­ma­ğa ça­lı­şır­dı. Bu his­sin adı nə idi? Sev­gi idi­­mi­­? Bəl­kə O aşiq ol­­muş­­du­­? Yox de­yil­di, aşiq fi­lan ol­ma­mış­dı, am­ma iti­yi it­miş adam ki­mi onu tap­ma­dan da­ya­na bil­mə­yə­cə­yi­ni də bi­lir­di.

Dost­luq göndər­di­yi Türkan­la­rın ara­sın­dan bir ne­çə­si ar­tıq is­tə­yi­ni qə­bul et­miş­di də. Ha­mı­sı ilə ya­zış­mış, bə­zi­lə­ri­nin o ax­tar­dı­ğı ol­ma­dı­ğı­na qə­rar ver­miş­di…

Ge­cə iş ota­ğın­da ya­zı­sı­nı bi­ti­rib bil­gi­sa­ya­rı­nı söndürdü, qal­xıb ge­dər­kən te­le­fo­nu­na bil­di­riş gəl­di: – Türkan Bə­dəl­bəy­li dost­luq is­tə­yi­ni­zi qə­bul et­di, – de­yə ya­zan bil­di­ri­şi gördüyündə qey­ri-ix­ti­ya­ri gözlə­ri­ni qı­yıb ha­va­nı qox­la­dı, san­ki xi­las­ka­rı­nın saç­la­rın­dan gə­lən xoş ətir iyi bur­nu­na vur­muş­du. Qa­yı­dıb iş ma­sa­sı­nın ar­xa­sı­na ke­çib əy­ləş­di, fa­ce­boo­ka gi­rə­rək Türkan Bə­dəl­bəy­li­nin pro­fi­li­nə da­xil ol­du. Pro­fil şək­li özününkü de­yil­di, am­ma pay­la­şım­la­rı­na bax­dıq­da hər hal­da o ola­caq, – de­yə düşünüb “haq­qın­da” bölümünə keç­di. Ev­li ol­du­ğu­na ba­xıb bə­yə­ni­lə­ri­nə göz at­dı. Mes­sen­ger­dən dost­luq is­tə­yi­ni qə­bul et­di­yi­nə görə tə­şəkkür is­ma­rı­cı yaz­dı. Diq­qə­ti­ni çək­mək üçün pay­la­şım­la­rın­dan bir ne­çə­si­ni bə­yən­di, bi­ri­nin al­tı­na rəy yaz­dı am­ma o ak­tiv ol­sa da heç cür is­ma­rı­ca bax­mır­dı. Bir az da­ha fa­ce­bo­ok­da vaxt ke­çir­dik­dən son­ra te­le­fo­nu­nu söndürə­rək iş ota­ğın­da qo­yub çıx­dı, ya­taq ota­ğı­na gə­lə­də xa­nı­mı:

-  Bu gün işin ço­xuy­du de­yə­sən.

-  Hə, Könül, işi­mi itir­mək is­tə­mi­rəm, de­yə ca­vab­la­yıb üzüstə dönüb yor­ğa­nı üstünə çək­di.

Sə­hər yu­xu­dan qal­xan ki­mi iş ota­ğı­na gəl­di, te­le­fo­nu­nu açıb mes­sen­ger­də is­ma­rı­cı­na bax­dı. Hə­lə də oxun­ma­mış­dı. Əl-üzünü yu­yub bir ti­kə ye­mək ye­di, ax­şam yaz­dı­ğı mə­qa­lə­ni flaş­kar­ta köçürə­rək ci­bi­nə qo­yub ev­dən çıx­dı.

İş­də bütün günü onun ba­rə­sin­də düşünürdü. Tez-tez te­le­fo­nu­nu ci­bin­dən çı­xa­rıb gah pro­fi­­li­nə gi­rə­rək ye­ni pay­la­şı­mı var­mı de­yə ba­xır, gah da is­ma­rı­cı­nın oxu­nub-oxun­ma­dı­ğı­nı yox­la­­yır­dı. Onun dal­ğın­lı­ğı ya­zı iş­lə­ri müdi­rə­si­nin də diq­qə­ti­ni çək­miş ola­caq­dı ki:

-  Nə olub El­çin, elə bil də­niz­də gə­mi­lə­rin ba­tıb, heç gülümsə­mir­sən da­ha, – de­yə so­ruş­du.

Tan­rı on­dan heç nə əsir­gə­mə­miş, hər şey­dən bir az ver­miş­di. Boy­lu-bu­xun­lu, ya­ra­şıq­lı, at­let görünüşlü bir oğ­la­ni­di. Ye­ga­nə mən­fi tə­rə­fi işi­nə qar­şı mə­su­liy­yət­siz ol­ma­sı idi. Bə­zən iş­dən qov­maq­la hə­də­lə­sə­lər də, şən xa­siy­yə­ti­nə, gülərüzlüyü­nə görə mə­su­liy­yət­siz­li­yi­ni də gör­məz­­dən gə­lir­di­lər.

O gün ax­şam ye­nə iş ota­ğın­da əy­lə­şə­rək ya­zı­la­rı­na dal­mış­dı. Mes­sen­ger­dən ard-ar­da gə­lən iki is­ma­rı­cın cin­gil­ti­si onu işin­dən ayır­dı. Öncə te­le­fo­nu­na tə­rəf ötə­ri nə­zər sa­lıb yaz­ma­ğa da­vam et­di, son­ra ani­dən nə­sə xa­tır­la­mış ki­mi əli­ni atıb te­le­fo­nu götürdü, is­ma­rıc­la­ra ba­xan­da ürə­yi at­dan­dı. Se­vinc ba­ğır­tı­sı­nı diş­lə­ri­nin ara­sın­da bo­ğub Türkan Bə­dəl­bəy­li ya­zan sə­hi­fə­nin üstünə gəl­di. On­dan gə­lən is­ma­rı­cın öniz­lə­mə­si­nə ba­xıb gülümsə­yir, aç­ma­ğa qıy­mır­dı san­ki… Beş-on sa­ni­yə elə­cə gülümsə­dik­dən son­ra işa­rət bar­ma­ğı ilə mək­tub işa­rə­si­nə to­xu­nub is­ma­rı­cı aç­dı. Tək­rar-tək­rar oxu­yur, nə ya­za­ca­ğı­nı, nə­dən söhbət sa­la­ca­ğı­nı bil­mir­di. Bir ne­çə də­qi­qə düşündükdən son­ra “ge­cə­niz xe­yir” ya­zıb “göndər” düymə­si­ni sıx­dı…

Və ye­nə də hər bi­ri il­dən uzun çə­kən sa­ni­yə­lər baş­la­mış­dı… O xət­tə ol­sa da ye­nə də is­ma­rı­­cı­nı oxu­mur­du. Qəl­bi qıs­qanc­lıq­la sı­xıl­dı, öz-özünə:

-  Ni­yə də yaz­ma­lı­dır ki? Ta­nış de­yi­lik, bir şey de­yi­lik, o gün də hər şey sa­də­cə bir tə­sadüf­dü, – de­yib te­le­fo­nu ma­sa­nın üstünə at­dı.

Ar­tıq iş­lə­mə­yə hə­və­si də qal­ma­mış­dı bil­gi­sa­ya­rı söndürüb qo­naq ota­ğı­na get­di, te­le­vi­zor­da ko­me­di­ya iz­lə­yən xa­nı­mı onu qa­pı­da görən ki­mi ça­ğır­dı:

-  Gəl otur hə­lə, ba­yaq­dan ölmüşəm gülmək­dən.

Gə­lib di­van­da əy­ləş­di, qı­zı­nın oyun­caq ayı­sı­nı yer­dən götürüb qu­ca­ğı­na ala­raq:

-  Ça­yı­mız var?

-  Hə, bir də­qi­qə gözlə gə­ti­ri­rəm

-  Offff, Könüll. Sə­nin də bu gözlə­lə­rin ol­ma­ya da!! – de­yib diş­lə­ri­ni qı­ca­dı.

Könül gözlə­ri­ni te­le­vi­zor­dan çək­mə­dən:

-  Yax­şı da, sən ca­nın, qoy rek­lam ol­sun gə­ti­rə­cəm, – de­yib iz­lə­di­yi səh­nə­nin tə­si­ri ilə əl­lə­­ri­ni bir-bi­ri­nə vu­rub ye­nə bir qəh­qə­hə çək­di.

El­çin qaş­qa­ba­ğı­nı tökə­rək:

-  Ya­vaş gül da, nə olu­b? Qon­şu­la­rı dur­qu­za­caq­san, – de­yib aya­ğa qalx­dı mət­bə­xə ke­çib özünə çay süzdü, kə­til­də əy­lə­şə­rək kürə­yi­ni du­va­ra söykə­yib gözlə­ri­ni yum­du.

Ar­dın­ca gə­lən Könül so­yu­du­cu­dan bir di­lim tort çı­xa­rıb El­çi­nin ça­yı­nın ya­nı­na qoy­du, onun si­nə­sin­də qo­vuş­dur­du­ğu əl­lə­ri­ni aça­raq qu­ca­ğın­da otu­rub boy­nu­nu qu­caq­la­dı, bar­maq­la­rı­nı saç­la­rı­na ke­çi­rib:

-  El­çin, nə olub sənə? Ni­yə bi­kef­sə­n? – de­yə so­ruş­du.

-  Heç, bi­kef de­yi­ləm

-  Ne­çə gündü bir­tə­hər­sən…

-  Ay qız heç nə­yim yox­du, – de­yə­rək xa­nı­mı­nın iş­və­li gözlə­ri­nə ba­xa­raq gülümsə­di, be­li­ni qu­caq­la­yıb özünə tə­rəf çək­di.

-  Ça­yı­nı iç, ge­dək qo­naq ota­ğı­na.

Xa­nı­mı­nın nə­fə­si üzünə vur­duq­ca qa­nı qay­na­yan El­çin:

-  Bəl­kə ya­taq ota­­ğı­­na­­? – de­yib xa­nı­mı­nın üzünə tökülən te­li­ni qu­la­ğı­nın ar­xa­sı­na yı­ğa­raq ya­na­ğı­nı ox­şa­dı.

-  Yox, is­tə­mi­rəm.

-  Hə­ya­tım, ya­taq ota­ğı­na, – de­yə eh­ti­ras do­lu səs­lə pı­çıl­da­yıb xa­nı­mı­nın saç­la­rın­dan öpdü.

-  Yax­şı, sən ça­yı­nı iç, mən uşa­ğa ba­xım, – de­yib qalx­dı. El­çi­nin çə­nə­si­ni üç bar­ma­ğı ilə sərt­cə ox­şa­ya­raq dönüb mət­bəx­dən çıx­dı.

El­çin iki qur­tum çay­la bir di­lim tor­tu ye­yib ha­ma­ma keç­di, diş­lə­ri­ni yu­yub ya­taq ota­ğı­na get­di.

Sə­hər er­kən­dən qal­xıb iş ota­ğı­na keç­di,dünən­dən ya­rım­çıq qal­mış mə­qa­lə­si­ni ta­mam­la­yıb ça­yı­nı içə­rək işə tə­ləs­di.

Ya­zı iş­lə­ri müdi­rə­si­nin ota­ğı­na ke­çə­rək flaş­kar­tı ona ver­di, son­ra müxbir­lə­rin ota­ğı­na ke­çib bil­gi­sa­ya­rı açıb fa­ce­bo­ok sə­hi­fə­si­nə da­xil ol­du. Türkan Bə­dəl­bəy­li­nin sə­hi­fə­si­ni aç­dı, pro­fi­li­nə ye­ni­dən göz at­dı.

Bu­ra­da onun­la bağ­lı elə də əhə­miy­yət­li mə­lu­mat yox idi. Sa­də­cə ola­raq ça­lış­dı­ğı ye­ri və və­zi­fə­si qeyd olun­muş­du – Elm­lər Aka­de­mi­ya­sı, Şərqşü­nas­lıq İns­ti­tu­tu, do­sent.

- Mən aka­de­mi­ya­ya ne­cə yol ta­pım, – de­yə düşünmə­yə baş­la­dı. Sol əli­nin bar­maq­la­rı ilə iş ma­sa­sı­nı eh­mal­ca döyəc­lə­yir, di­gər tə­rəf­dən də bey­nin­də bir cin­lik düşünürdü. Ani­dən ağ­lı­na nə­sə gə­lib­miş ki­mi ye­rin­dən qal­xıb otaq­dan çıx­dı, La­lə xa­nı­mın ota­ğı­na gə­lə­rək:

- Ba­ğış­la­yın, La­lə xa­nım, olar bir də­­qi­­qə­­? – de­yə ica­zə is­tə­di.

-  Bu­yur El­çin, nə la­­zı­­mıy­­dı­­?

-  Elm­lər Aka­de­mi­ya­sın­da ça­lı­şan xa­nım el­mi iş­çi­lər­lə bağ­lı ya­zı ha­zır­la­maq is­tə­­yi­rəm.

-  Bu ha­ra­dan ağ­lı­na gə­li­b?

El­çin La­lə xa­nı­mın nə­sə hiss et­di­yi­ni düşünə­rək qı­za­rıb pörtdü, gözlə­ri­ni onun gözlə­rin­dən ya­yın­dı­ra­raq:

-  Heç, La­lə xa­nım, is­tə­yir­dim alim xa­nım­la­rı­mı­zın gündə­lik hə­yat­la­rı ba­rə­də bir ya­zı ha­zır­­la­yım. Axı həm evi­nin xa­nı­mı, həm el­mi iş­çi ol­maq çə­tin­dir. Ona görə də is­tə­yir­dim…

Ya­zı iş­lə­ri müdi­rə­si onun sözlə­ri­ni ya­rım­çıq kəs­di, qaş­la­rı­nı ça­ta­raq:

-  Nə za­man ha­zır­la­maq is­tə­yir­sə­n?

-  Siz nə vaxt məs­lə­hət görsə­niz.

-  Yax­şı, get ha­zır­la.

-  Ol­du, La­lə xa­nım, am­ma sa­bah­kı nömrə­yə de­yil, bir son­ra­kı­na ye­tiş­dir­mə­yə ça­lı­şa­ram.

-  Yax­şı,El­çin, nə vax­ta is­tə­yir­sən o vax­ta da ye­tiş­dir, – de­yib ye­ni­dən bil­gi­sa­yar­da ya­rım­­çıq qal­mış işi­nə döndü.

El­çin re­dak­si­ya­dan çı­xıb Elm­lər Aka­de­mi­ya­sı­nın yo­lu­nu tut­du.Yol bo­yu öz-özünə Tür­ka­nın onun müsa­hi­bə ha­zır­la­maq fik­ri­nə ne­cə ya­na­şa­ca­ğı­nı düşünürdü. Aka­de­mi­ya­ya ça­tan­da ar­tıq sa­at on iki idi. Əsas gi­riş­dən bi­na­ya da­xil ola­raq yed­din­ci mər­tə­bə­yə qalx­dı, bir az dəh­liz­də gə­ziş­dik­dən son­ra qa­pı­lar­dan bi­ri­ni döyə­rək içə­ri da­xil olub Türkan xa­nı­mın ça­lış­dı­ğı şöbə­ni və iş­də olub-ol­ma­dı­ğı­nı so­ruş­du. Qa­yı­dıb dəh­li­zə çı­xar­kən əlin­də­ki ka­ğız­lar­la lif­tə doğ­ru tə­lə­­sən Türkan xa­nım­la rast­laş­dı. Se­vinc­lə gülümsə­yib:

-  Xoş gördük,Türkan xa­nım.

O, El­çi­ni aka­de­mi­ya­da gördüyünə hey­rə­ti­ni giz­lət­mə­yə­rək:

-  Xoş gördük El­çin, nə xoş tə­sadü­f?

-  Si­zi ax­ta­rır­dım.

-  Mə­­ni­­mi­­? – de­yə­rək işa­rət bar­ma­ğı ilə özünü göstə­rib əla­və et­di: – xe­­yir­­di­­mi­­?

-  Əl­bət­tə, Türkan xa­nım. Mən aka­de­mi­ya­da ça­lı­şan xa­nım­la­rı­mı­zın gündə­lik hə­ya­tı, məi­şət qay­ğı­la­rı, çə­tin­lik­lə­rin öhdə­sin­dən ne­cə gəl­dik­lə­ri ba­rə­də ya­zı ha­zır­la­ma­lı­yam, düşündüm ki, siz mə­nə kömək edər­si­niz.

Türkan ar­tıq lif­tə çat­mış, ça­ğı­rış düymə­si­ni sı­xa­raq gözlə­mə­yə baş­la­mış­dı. El­çi­nin üzünü in­cə­lə­yən ba­xış­lar­la süzüb:

-  Mə­ni ba­ğış­la­yın. Si­zə kömək edə bil­mə­yə­cə­yəm.

El­çin onun ar­dın­ca lif­tə mi­nə­rək:

-  Am­ma Türkan xa­nım, mə­nim aka­de­mi­ya­da baş­qa ta­nı­dı­ğım yox­du ki, həm ke­çən də­fə siz qo­vul­maq­dan xi­las et­di­niz, bu də­fə kömə­yi­mə gə­lən də ol­maz, sor­ğu­suz-su­al­sız atar­lar mə­ni.

-  Gəl be­lə edək El­çin, sə­ni bi­zim iş­çi­lər­dən bi­ri ilə ta­nış edim, onun­la ya­zı­nı ha­zır­la, inan El­çin, bu ara­lar ba­şım o qə­dər qa­rı­şıq­dı ki, heç bir şe­yə vaxt ayı­ra bil­mi­rəm.

-  On­da qal­sın, mən gə­lən həf­tə si­zə ya­xın­la­şa­ram, olar­­mı­­?

Ar­tıq gə­lib aka­de­mi­ya­nın hə­yə­ti­nə, Türka­nın av­to­mo­bi­li­ni sax­la­dı­ğı ye­rə çat­mış­dı­lar. O qa­pı­nı açıb bir də­qi­qə da­yan­dı, son­ra:

-  Ba­xa­rıq, ça­lı­şa­ram si­zə kömək edim, de­yib ma­şı­nı­na əy­ləş­di və sürüb get­di.

El­çin av­to­mo­bil uzaq­la­şıb gözdən it­dik­dən son­ra be­lə ye­rin­də­cə qu­ru­yub qal­mış, get­di­yi is­ti­qa­mət­dən gözlə­ri­ni çə­kə bil­mir­di…

Bir müddət elə­cə qal­dıq­dan son­ra dönüb Hüseyn Ca­vid par­kı­na get­di, daş sı­ra­lar­dan bi­ri­nin üstündə əy­lə­şib düşünmə­yə baş­la­dı:

Ni­yə onu heç cür ağ­lın­dan çı­xa­ra bil­mi­r? Axı Türkan kim idi və onun üçün nə ifa­də edir­di, ya da Türkan­da onu çə­kən nə idi? Nə qə­dər düşünürdüsə də su­al­la­rı­na ca­vab ta­pa bil­mir, qı­ca­dı­ğı diş­lə­ri­nin ara­sın­dan:

- Ni­yə özümlə ba­ca­ra bil­mi­rə­m?

Öz-özünə su­al ca­vab et­mə­yə baş­la­dı:

-  El­çin, qa­da­sı, sən Türkan­dan xoş­la­nır­san­mı, se­vir­sən­mi, yox­sa ona aşiq ol­mu­sa­n?

Özü də özünə ca­vab ver­di:

-  Heç bi­ri, nə xoş­lan­maq­dı, nə sev­mək­di, nə də aşiq ol­mu­şam…

-  Bəs nə is­tə­yir­sən on­da:

Qaş­la­rı­nı ça­ta­raq bir az düşündükdən son­ra özü-özünü ca­vab­la­dı:

-  Bil­mi­rəm El­çin, inan ki, bil­mi­rəm… o qız­da bir şey var, ilk to­xun­du­ğu an­da hiss et­dim, bil­mi­rəm bu his­sin adı nə­dir…, am­ma o san­ki çiy­ni­mə to­xu­nar­kən mə­ni görünməz və çözülməz ip­lər­lə özünə bağ­la­dı… on­dan qo­pa bil­mi­rəm, onu düşünmə­dən du­ra bil­mi­rəm, hər za­man ya­nım­da ol­sun is­tə­yi­rəm…

-  San­ki uzun il­lər öncə itir­di­yim bir doğ­mam, bir ya­xı­nım­dı o…, in­di rast­laş­mı­şıq və o mən ta­nı­mır, an­caq mən onu ta­nı­yır, özümü ta­nı­da bil­mi­rəm…, axı nə de­yim ona? Mən sə­nin ki­mi­nəm de­yi­m?

Dir­sək­lə­ri­ni diz­lə­ri­nə söykə­yə­rək ba­şı­nı əl­lə­ri­nin ara­sı­na al­mış, elə­cə düşünürdü: – Mən onun­çün heç nə ifa­də et­mi­rəm, hər gün rast­laş­dı­ğı on­lar­ca, yüzlər­cə in­san­dan bi­ri­yəm sa­də­cə…, am­ma o mə­nimçün elə de­yil axı… Offf El­çinn, – de­yə qı­ca­dı­ğı diş­lə­ri­nin ara­sın­dan fı­sıl­da­ya­raq aya­ğa qalx­dı, unut­ma­lı­san, unut­ma­lı­san, – de­yə bir ne­çə də­fə öz-özünə tək­rar edə­rək çı­xıb get­di.

Həf­tə bo­yun­ca fa­ce­bo­ok­dan ya­zış­sa­lar da bir bi­ri­lə­ri­nin əh­val­la­rın­dan xə­bər tut­maq­dan o tə­rə­fə keç­mir, El­çin onun haq­qın­da öyrən­mək is­tə­dik­lə­ri­nin heç bi­ri­ni öyrə­nə bil­mir­di. Nə­ha­yət bir həf­tə­ni ba­şa vur­duq­dan son­ra El­çin sə­hər işə gə­lib yaz­dı­ğı mə­qa­lə­ni La­lə xa­nı­ma təq­dim edə­rək müxbir­lə­rin iş ota­ğı­na ke­çən­də te­le­fo­nu­na mes­sen­ger­dən is­ma­rıc gəl­di. Açıb bax­dı. Türkan­dan idi. bir ne­çə sa­ni­yə gülümsünə­rək öniz­lə­mə­si­nə ba­xıb do­da­qal­tı – me­sa­jı­na gülümsə­­mə­yi özlə­dim, ca­nın yan­ma­sın, – de­yə pı­çıl­da­ya­raq is­ma­rı­cı açıb oxu­du. Se­vin­cin­dən az qa­la ha­va­­la­ra uça­caq­dı, çək­mə­cə­dən səs­ya­zan ci­ha­zı götürüb uçar­ca­sı­na qa­pı­dan çı­xar­kən iş yol­daş­­la­rın­dan se­vinc xa­nım­la toq­qu­şub əlin­də­ki ka­ğız­la­rı da­ğıt­dı, onun – ya­vaş ol da, El­çin! – de­yə de­yin­­mə­si­nə fi­kir ver­mə­yib re­dak­si­ya­dan çıx­dı, önünə çı­xan ilk tak­si­ni əy­lə­yə­rək mi­nib – aka­de­mi­ya­ya, – de­di.

Tak­si­yə əy­ləş­dik­dən son­ra is­ma­rı­cı tək­rar oxu­du. Yox, gözlə­ri onu al­dat­mır­dı, Türkan na­ha­ra qə­dər vax­tı ol­du­ğu­nu və is­tə­yir­sə görüşə bi­lə­cək­lə­ri­ni yaz­mış­dı. Ca­vab ya­za­raq yol­da ol­du­ğu­nu və az son­ra aka­de­mi­ya­ya gə­lə­cə­yi­ni bil­di­rə­rək iş ota­ğı­nın nömrə­si­ni so­ruş­du.

On də­qi­qə son­ra Türkan xa­nı­mın iş ota­ğın­da idi.

Qa­pı­nı döyüb ota­ğa da­xil ol­du. Türkan aya­ğa qal­xıb onu qar­şı­la­dı və otur­ma­ğa yer göstər­di:

-  Xoş gördük El­çin, ne­cə­sə­n?

-  Çox sağ olun, Türkan xa­nım, yax­şı­lıq­dı. Siz ne­cə­si­z?

-  Mən­də də hər şey yo­lun­da.

-  Han­sı səp­gi­də ya­zı ha­zır­la­maq is­tə­yir­di­n? –de­yə so­ru­şa­raq bir­ba­şa mət­lə­bə gi­rən Türkan gözlüyünü çı­xa­rıb ma­sa­nın üstünə qoy­du, bar­maq­la­rı­nı bir-bi­ri­nə ki­lid­lə­yə­rək El­çi­nin gözlə­ri­nin içi­nə bax­dı.

-  Si­zin bir günlük hə­ya­tı­nız, işə gə­lən­dən evə dönə­nə­dək ba­şı­nız­dan ke­çən­lər və ev­də qar­şı­laş­dı­ğı­nız məi­şət prob­lem­lə­ri, bun­la­rın öhdə­sin­dən gə­lər­kən rast­laş­dı­ğı­nız çə­tin­lik­lər və sa­ir haq­qın­da.

Söhbət­lə­ri bir sa­at­dan ar­tıq sürdü, nə­ha­yət,Türkan gözlüyünü tax­dı, qə­lə­mi­ni götürüb ya­zı­­la­rı ilə məş­ğul ol­ma­ğa ha­zır­laş­dı. Bu, El­çi­nə – ar­tıq bi­tir­sək yax­şı olar, ge­də bi­lər­sən is­ma­rı­cı idi. Ona görə də aya­ğa qal­xıb tə­şəkkür et­di, otaq­dan çıx­ma­dan öncə:

-  Unut­du­ğum nə­sə ba­rə­də bir da­ha ra­hat­sız et­səm olar­­mı­­?

-  Əl­bət­tə, nə za­man is­tə­sən de­yən Türkan, onu qa­pı­dan ötürüb işi­nə döndü.

El­çin Türka­na hiss et­dir­mə­dən onun zövqlə­ri, hob­bi­si, nə­lə­ri se­vib sev­mə­di­yi­ni araş­dı­rır, ya­vaş-ya­vaş onun is­tə­di­yi ki­mi ol­ma­ğa ça­lı­şır­dı. Bir-bi­ri­lə­ri­nə isi­niş­mə­yə baş­la­­dıq­­la­rı vaxt şə­hə­rə Türka­nın sev­di­yi müğən­ni­lər­dən bi­ri­nin kon­sert ver­mə­yə gə­lə­cə­yin­dən xə­bər tut­du.

Ma­raq­la­na­raq ön sı­ra­lar­dan iki bi­let al­dı, am­ma hə­mən gün kon­sert­lə bağ­lı Türka­na bir söz de­mə­di. Gözlə­yib iki gün son­ra mes­sen­ger­dən ya­za­raq so­ruş­du:

-  Sa­lam Türkan xa­nım.

-  Sa­lam El­çin, ne­cə­sə­n?

-  Tə­şəkkür­lər, min­nət­da­ram.

-  İş­lə­rin ne­cə­di­r? Ya­zı­la­rı­nı vaxt­lı-vax­tın­da çat­dı­ra bi­­lir­­sən­­mi­­?

-  Əl­bət­də, bu ara­lar iş­siz qal­maq niy­yə­tim yox­dur.

-  Əla, baş­qa sa­­la­­mat­­çı­­lıq­­dır­­mı­­? Mə­nim ada­şım ney­lə­yi­r?

El­çin ar­tıq Türka­na onun­la ey­ni adı da­şı­yan bir qı­zı ol­du­ğu­nu de­miş­di.

-  Yax­şı­dır, çox sa­ğol, bu ara­da sə­nə bir sürpri­zim var.

-  Ooo, nə­dir elə bə­yi­mi­zin sürpri­­zi­­?

-  Sa­bah ax­şamüstü boş­­san­­mı­­?

-  Ca­vab ard-ar­da ya­zıl­mış üç su­al işa­rə­sin­dən baş­qa bir şey de­yil­di. El­çin bir az­du­ru­xub Türka­nı qaş­la­rı ça­tıl­mış hal­da gözlə­ri­nin önünə gə­tir­di, cə­sa­rə­ti­ni top­la­ya­raq:

-  Əli­mə iki bi­let ke­çib, is­tə­sən bir­lik­də kon­ser­tə ge­dər­dik.

Türka­nın ca­va­bı­nı gözlə­yər­kən hə­yə­ca­nın­dan du­ra bil­mir, ürə­yi döş qə­fə­si­ni ya­rıb çıx­maq is­tə­­yir­miş­cə­si­nə qa­bır­ğa­la­rı­nı döyəc­lə­yir­di. Ara­dan ke­çən iki-üç sa­ni­yə ona il­lər qə­dər uzun gəl­di, nə­ha­yət,Türka­nın ca­vab me­sa­jı­nı gördüyündə öncə inan­ma­dı, gözlə­ri­ni yu­mub aça­raq tək­­rar-tək­rar oxu­du:

-  Do­ğur­dan­mı sən­də o kon­ser­tə bi­let var El­çi­n? Bi­lir­sən­mi, mən gec xə­bər tut­dum, ona görə bi­let ala bil­mə­dim, ha­mı­sı sa­tıl­mış­dı və ar­dın­ca da, xa­nı­mın­la nə əcəb get­mir­sə­n?

-  Bi­lir­sən­mi, xa­nı­mı­mın bu müğən­niy­lə ara­sı yox­dur, an­caq mən fa­na­tı­yam, – de­yə yaz­dı və ya­lan da­nış­dı­ğı­na zər­rə qə­dər də utan­ma­dı…

-  Ol­du on­da, iş­dən çı­xan­da gə­lib sə­ni re­dak­si­ya­dan götürə­rəm bir­lik­də ge­də­rik.

-  Eh­ti­yac yox­du Türkan, mən aka­de­mi­ya­nın ana çı­xı­şın­da sə­ni gözlə­yə­cə­yəm.

 

II

 

Okt­yab­rın yed­di­si…, ilıq bir pa­yız günü idi. Günə­şin şə­fəq­lə­ri örtüb-bürüdüyü hər şe­yi isi­dir, ağac­la­rın sa­ral­ma­ğa üz qoy­muş yar­paq­la­rı bu­daq­la­rın­da tən­bəl-tən­bəl yel­lə­nir­di­lər. El­çin günor­ta bir bə­ha­nə ilə iş­dən çı­xıb evə gəl­di, tə­raş olub duş al­dı, ge­yi­nib ev­dən çı­xar­kən xa­nı­mı Türka­nı qu­ca­ğı­na alıb öpə­rək:

-   Biz küsmüşük sən­dən, özün kon­ser­tə ge­dir­sən, an­caq bi­zi apar­mır­san…

O şübhə çək­mək is­tə­mə­di­yin­dən, sax­ta bir qay­ğı­keş­lik­lə xa­nı­mı­nı qu­caq­la­yıb öpdü, saç­la­rı­nı ox­şa­ya­raq:

-  Gözlə­ri­nə qur­ban, mən kon­ser­tə get­mi­rəm ki, qa­zet­dən göndə­rir­lər, ya­zı ha­zır­la­ma­lı­yam, müğən­ni­dən müsa­hi­bə götürmə­li­yəm.

-  Off El­çin, nə olar­dı ki,bi­zə də bir bi­let al­say­dın….

-  Şi­ri­nim. Get­dim bi­let al­ma­ğa, am­ma ön sı­ra­larçün olan bi­let­lər bit­miş­di, ar­xa yer­lər qal­­mış­dı, on­la­rı da mən is­tə­mə­dim, elə on­dan­sa ev­də, di­van­da əy­lə­şib te­le­vi­zor­da ba­xar­sız da…

Könül si­fə­ti­ni na­ra­zı­lıq­la bu­ruş­du­rub:

-  Offf El­çin, sən­dən bu­nun acı­ğı­nı çı­xım, sən də gör!

El­çin əyi­lə­rək onun qu­ca­ğın­da­kı qı­zı­nı öpüb:

-  Sa­bah iş­dən ica­zə alıb tez gə­lə­ci­yəm, şə­hə­rə çı­xa­rıq, bax in­di­dən de­yi­rəm Könül, sa­bah ax­şa­ma ye­mək ha­zır­la­ma.

-  İn­di bi­zim ba­şı­mı­zı bir ax­şam ye­mə­yiy­nən al­da­dır­sa­n?

-  Yox ba­lım, nə al­­dat­­ma­­sı­­? Di sa­la­mat qa­lın, mən ge­ci­kə­rəm, – de­yib dəh­liz­də­ki bə­dən­nü­ma güzgüdə son də­bə saç­la­rın­dan ayaq­qa­bı­la­rı­na­dək özünə göz atıb qa­pı­dan çıx­dı.

O, met­ro­nun “Elm­lər Aka­de­mi­ya­sı” stan­si­ya­sı­na gə­lə­rək gül düka­nın­dan iri bir çi­çək dəs­tə­si alıb aka­de­mi­ya­nın qar­şı­sı­na gə­lən­də Türkan­la da­nış­dıq­la­rı vax­ta ya­rım sa­at­dan çox qa­lır­dı. Bir az ət­raf­da gə­zi­şib son­ra bi­na­ya gi­rə­rək yed­din­ci mər­tə­bə­yə qal­xıb Türka­nın iş ota­ğı­­nın önünə gəl­di, qa­pı­nı iki də­fə ard-ar­da vu­rub gözlə­mə­yə baş­la­dı. Hə­yə­ca­nın­dan aya­ğı­nın bi­ri­ni götürüb o bi­ri­ni qo­yur, ürə­yi gic­gah­la­rın­da döyünürdü. İçə­ri­dən gəl, – de­yə eşit­di­yin­də çi­çək dəs­­­tə­­si­ni düzəlt­di, qa­pı­nı itə­lə­yib aça­raq:

-  Xoş gördük Türkan xa­nım, – de­di.

Türkan onun əlin­də­ki çi­çək dəs­tə­si­ni gördüyündə saf, tə­miz bir səs­lə:

-  Ay El­çinnnn! Sən har­dan bi­lir­sən ki, mən qı­zılgül üçün ölürəm, – de­yib eh­mal­ca çi­çək dəs­tə­si­ni al­dı, si­nə­si­nə sı­xıb qox­la­dı.

-  Sən özün də ən azı qı­zılgül­qə­dər in­cə­sən, zə­rif­sən.

-  Qoy çi­çək­lər bu­ra­da qal­sın ki, hər gün işə gə­lən­də ət­ri­ni hiss edim, – de­yib Türkan çi­çək dəs­tə­si­ni gülda­na qoy­du, əl çan­ta­sı­nı götürüb:

-  Ge­dək­mi, El­çin, – de­yə­rək ona ya­xın­laş­dı.

Türka­nın üstündən gə­lən ətir qo­xu­su ye­nə El­çi­ni va­leh et­miş, ağ­lı­nı ba­şın­dan çı­xar­mış­dı. O,Türka­nın əlin­dən tu­ta­raq:

-  Ge­dək, – de­yib qa­pı­ya tə­rəf yönəl­di.

Res­pub­li­ka sa­ra­yı­nın önünə gəl­dik­lə­rin­də sa­ra­yın qa­pı­la­rı ye­ni­cə açıl­mış­dı. Yürüyən nər­di­van­la kon­sert sa­lo­nu­na enə­rək­yer­lə­ri­nə ke­çib əy­ləş­di­lər.

Ona bu­ra­da ol­maq, Türka­nın ət­ri­ni hiss et­mək, ya­nın­da əy­ləş­di­yi­ni bil­mək kon­­sert­dən də səh­nə­də mah­nı­la­rın bi­ri­ni di­gə­ri ilə əvəz edə­rək ta­ma­şa­çı­la­rı coş­du­ran müğən­ni­dən də önəm­li idi. O bu­ra­da, səsgüc­lən­di­ri­ci­lər­dən gə­lən mu­si­qi sə­da­la­rı və ona qar­şı­lıq ve­rən al­qış səs­lə­ri­nin ya­rat­­dı­ğı səs-küyün duy­mur, sa­də­cə Türkan­dan gə­lən xoş ətir iyin­dən məst olur, onu gözlə­ri­ni ayır­ma­da­niz­lə­yə­rək kon­ser­tin bit­mə­mə­si, son­su­za­dək sürmə­si üçün qəl­bin­də tan­rı­ya yal­va­rır­dı.

Müğən­ni­nin mah­nı­la­rı ilə co­şub əy­lə­nən Türkan El­çi­nə tə­rəf döndüyündə sa­kit­cə ye­rin­də əy­lə­şə­rək gözlə­ri­ni ayır­ma­dan onu iz­lə­di­yi­ni görüb:

-  El­çin, nə olu­b? Mə­nə bax­ma­ğa gəl­mi­sən, ya kon­­ser­­tə­­?

El­çin onu heç bu qə­dər gözəl görmə­miş­di…, qay­ğı­keş­lik­lə yu­xa­rı dar­tı­la­raq ça­tı­lan qaş­la­rı, nə­şə ilə pa­rıl­da­yan gözlə­ri, qay­maq do­daq­la­rı­nın al­tın­dan görünən in­ci diş­lə­ri, qə­şəng çə­nə­si və ağap­paq bu­ğa­nı ye­ni görürmüş ki­mi hey­ran-hey­ran “Tan­rı­çam”, – de­yə pı­çıl­da­dı.

Onun nə de­di­yi­ni an­la­ma­yan Türkan ba­şı­nı ona tə­rəf əyib san­ki sə­si­ni ona doğ­ru is­ti­qa­mət­­lən­dir­mək is­tə­yir­miş­cə­si­nə əli­ni ağ­zı­na qo­ya­raq:

-  Nə de­yir­sən El­çin, ba­şa düşmə­dim, çox gu­rul­tu­du.

El­çinTür­ka­nın bur­nu­na to­xu­nan ipək saç­la­rı­nın ət­rin­dən məst ol­muş hal­da:

-  Tan­rı­çam, – de­yə do­daq­la­rı­nı qu­la­ğı­na söykə­yə­rək tək­rar pı­çıl­da­dı.

Türkan ürək­dən bir qəh­qə­hə ata­raq:

-  Nə? Də­li­sən El­çin! – de­yə şən hal­da ca­vab­la­dı.

- Al­la­hım, bu qız nə cür in­san­dı belə? Bə­zən ada­ma dünyagörmüş ağ­bir­çək­lər ki­mi məs­lə­­hət ve­rir, bə­zən mək­təb­li uşaq, bə­zən də­cəl bir qız­cı­ğaz olur, – de­yə için­dən ke­çir­di və ani­dən ona tə­rəf əyi­lə­rək:

-  Sə­ni se­vi­rəm, Türkan, sə­ninçün ölürəm, sə­ninçün çıl­dı­rı­ram! – de­mək is­tə­di, am­ma son an­da sözlə­ri­ni udub da­yan­dı…

Kon­sert­dən çı­xan­da günəş çox­dan bat­mış, ha­va qa­ral­mış­dı. Türka­nın qo­lu­na gi­rə­rək onun av­to­mo­bi­li­nə doğ­ru irə­li­lə­yən­də ba­şı­nı qal­dı­rıb tər­tə­miz sə­ma­da say­rı­şan ul­duz­la­ra ba­xıb şə­ha­dət bar­ma­ğı­nı yu­xa­rı qal­dır­dı, do­da­qal­tı: qo­lum­da­kı qı­zı son­su­za­dək se­və­cə­yi­mə şa­hid olun, əgər bir gün qəl­bim­də­ki sev­gi axan ul­duz­lar ki­mi sönüb ge­dər­sə, köksümü ya­rıb qəl­bi­mi ye­rin­dən çı­xa­rın, – de­yə öz-özünə and iç­di.

Kon­sert­dən çı­xıb ət­ra­fa dal­ğa-dal­ğa ya­yı­lan in­san­la­rın səs-küyündən El­çi­nin pı­çıl­tı­la­rın­dan bir şey an­la­ma­yan Türkan ona tə­rəf əyi­lə­rək:

-  Nə de­yir­sən El­çi­n? Bir az bərk de, ba­şa düşmə­dim.

El­çin da­ya­nıb on­dan ara­lan­dı, qar­şı­sı­na ke­çib:

-  And içir­dim, and içir­dim!

-  Nə? Də­li ol­mu­san, Nə andı?

-  Heç, elə-be­lə.

Av­to­mo­bi­lin ya­nı­na ça­tan­da sürücü qa­pı­nı açıb cid­di bir ifa­də ilə:

-  Bu­yu­run,Türkan xa­nım, – de­di.

Türkan:

-  Gəl əy­ləş, sə­ni də evi­ni­zə apa­rım.

-  Min­nət­da­ram, mən ayaq­la get­mək is­tə­yi­rəm.

-  Evi­niz ya­­xın­­da­­dır­­mı­­?

O Türka­nın sua­lı­na iki­baş­lı ca­vab ve­rə­rək:

-  Mə­sa­fə­lər nis­bi­dir,Türkan xa­nım, ey­nən za­man ki­mi, – de­yə­rək gülümsə­di.

Türkan av­to­mo­bi­li­nə əy­lə­şib sürüb get­dik­dən son­ra bir ne­çə də­qi­qə ye­rin­də­cə qa­lıb o get­di­yi is­ti­qa­mət­də bax­dı,düşüncə­li bir hal­da dönə­rək res­pub­li­ka sa­ra­yı­nın önündə­ki par­ka gə­lib sı­ra-sı­ra düzülmüş otu­ra­caq­la­rın bi­rin­də əy­ləş­di.

Te­le­fo­nu­nu çı­xa­rıb ba­xan­da beş bu­ra­xıl­mış zəng ol­du­ğu­nu görüb bil­di­riş qu­tu­su­na gir­di. Zəng­lər­dən üçü Könüldən idi. Ona zəng vu­ra­raq ca­vab ver­mə­si­ni gözlə­di, xa­nı­mı dəs­tə­yi qal­dı­ran ki­mi:

-  Alo, hə­ya­tım, sa­la­mat­çı­lıq­dır­mı, – de­yə so­ruş­du. Və özü-öz sə­si­nə dik­sin­di. “Hə­ya­tım” kəl­­mə­si nə qə­dər də süni çıx­mış­dı do­daq­la­rın­dan. Öz sə­sin­də­ki süni­lik­dən ürkə­rək:

-  Könül, Türkan xəs­tə­lən­mə­yib ki?

-  Yox, xəs­tə­lən­mə­yib, ni­yə xəs­tə­lə­nir ki?

-  Nə bi­lim, üç də­fə zəng vur­du­ğu­nu görüncə qorx­dum, de­dim bəs ev­də nə­sə olub.

-  Heç nə ol­ma­yıb, Türkan əl çək­mir­di ki, ata­mı is­tə­yi­rəm, ona görə zəng vu­rur­dum.

-  Ba­ğış­la, qur­ban sə­nə, səs-küydən eşit­mə­mi­şəm.

-  Bit­di­mi sə­nin kon­ser­ti­n?

-  Hə, ba­yaq­dan bi­tib.

-  Evə gəl­mək fik­rin yox­du ki, hələ?

-  İn­di çı­xıb park­da əy­ləş­mi­şəm, qoy qu­laq­la­rı­mın uğul­tu­su bir az keç­sin, gə­lə­cəm.

-  Gəl­mir­sən­sə, on­da al uşaq­nan bir az da­nış, sa­kit­ləş­sin, – de­yib te­le­fo­nu qı­zı­na ver­di.

Qız­cı­ğaz te­le­fo­nu alan ki­mi:

-  Ata, gəl apar par­ka.

-  Baş üstə, sə­si­nə qur­ban, gə­li­rəm in­di, ana­na ver te­le­fo­nu.

Və qız­cı­ğa­zın –ana, ana, – de­yə­rək səs­lən­di­yi­ni eşit­di:

-  Hə El­çin, nə de­yir­di­n?

-  Uşa­ğı ge­yin­dir, özün də ha­zır­laş, gə­li­rəm ge­dək par­ka.

-  Gec­di, sa­bah apa­rar­san.

-  Könül, de­dim ki, ha­zır­la­şın gə­li­rəm, – de­yib te­le­fo­nu söndürdü, aya­ğa qal­xıb da­ya­na­ca­ğa doğ­ru ad­dım­la­dı.

Av­to­bus­da ge­dər­kən tut­du­ğu əməl­dən peş­man ol­muş uşaq ki­mi otur­du­ğu yer­də­cə büzüşüb ba­la­ca­laş­mış­dı…

Və ye­nə düşünürdü: Türkan onun üçün nə ifa­də edir­­di­­? Onu se­­vir­­di­­mi­­? Yox de­yil, sev­mir­di, ba­yaq kon­sert­də ona de­mək is­tə­dik­lə­ri bir duy­ğu part­la­ma­sın­dan baş­qa bir şey de­yil­­di…, de­yə düşünüb özü-özünü ca­vab­la­dı, yox, El­çin, sən ona vu­rul­mu­san…, am­ma ol­maz be­lə, sən ev­li­sən, xa­nı­mın sə­ni se­vir, bir də dünya­lar gözə­li, mə­lək ki­mi bir qı­zın var… bəs sən Türkan üçün nə ifa­də edir­sə­n? Heç düşündünmü? O sə­ni ne­cə, se­­vir­­mi­­? Sev­mə­yi bir kə­na­ra qoy­dum, xoş­­la­­nır­­mı­­?Yox El­çin, o nə sə­ni se­vir, nə də sən­dən xoş­la­nır. Sən onunçün dost­dan baş­qa bir şey de­yil­sən. Axı bir dost­dan ar­tıq ol­ma­nı ne­cə gözlə­yə bi­lər­sə­n? Həm o da ev­li­dir axı… Bir­lik­də kon­ser­tə get­mək də­və­ti­ni qə­bul et­di de­yə qol­la­rı­na atı­la­ca­ğı­nı­mı san­dı­n?

Və özü özünü ca­vab­la­yır­dı:

- Də­li­sə­n? Nə qol­la­rı­na at­­lan­­ma­­sı­­? əl­bət­tə onu se­vi­rəm, am­ma bir qa­dın ola­raq de­yil, in­san­üstü var­lıq, bəl­kə də bir mə­lək ol­du­ğu üçün se­vi­rəm və heç bir za­man onu qol­la­rım­da düşünmə­dim…

-  Ger­­çək­­dən­­mi­­?

-  Əl­bət­tə, əbəs ye­rə onu “Tan­rı­çam”, – de­yə ça­ğır­ma­dım ki…, o öz in­cə­li­yi, zə­ra­fə­ti, xoş xa­siy­­yə­ti ilə o qə­dər mükəm­məl­dir, o qə­dər uca­da­dır ki…, bu­nu sözlə ifa­də et­mək mümkün de­yil…

-  Bir də jur­na­list ola­caq…

-  Nə olub jur­­na­­list­­li­­yi­­mə­­? – de­yə­rək ikin­ci “mən”inin ki­na­yə do­lu sözlə­ri qar­şı­sın­da üz-gözünü tur­şut­du.

İkin­ci “mən”i ba­şı­nı yel­lə­yə­rək:

-  Türka­nın sə­nin gözündə ni­yə Tan­rı­ça ol­du­ğu­nu ifa­də edə bil­mə­di­yi­nə görə de­yi­rəm… həm bəs on­da kon­sert­də ni­yə sə­ni se­vi­rəm, sə­ninçün ölürəm, sə­ninçün çıl­dı­rı­ram de­mək is­tə­­yir­di­n? əgər ger­çək­dən bu sev­gi Türka­nın sə­nin gözündə in­sanüstü var­lıq ol­du­ğu­na görə­dir­sə ni­yə son an­da di­şi­ni sı­xıb sözlə­ri qırt­la­ğın­da boğ­du­n?

İkin­ci “mən”ini ca­vab­la­maq üçün bir an sus­du, av­to­bu­sun pən­cə­rə­sin­dən ya­nın­dan keç­dik­­lə­ri bi­na­la­rın pən­cə­rə­lə­rin­dən süzülən işıq­la­ra ta­ma­şa edə-edə:

-  Bil­mi­rəm…, qorx­dum, qorx­dum ki, yan­lış an­la­ya və onu son­su­za­dək iti­rəm…

İkin­ci “mən”i ey­ham­la:

-  Gördünmü mən de­yən­di­r? Əgər elə ol­ma­sa heç nə­dən qor­xub çə­kin­məz, sev­gi­ni də mər­d­cə açıq­la­yar­dın…, Offf El­çin, ha­ra­dan çıx­dı o qız qar­şı­na…

O öz-özü ilə müba­hi­sə edə­rək və özünü dan­la­ya-dan­la­ya gə­lib ev­lə­ri­nin ya­nın­da­kı da­ya­na­ca­ğa çat­dı, av­to­bus­dan enə­rək ya­şa­dıq­la­rı bi­na­ya doğ­ru ad­dım­la­dı…

Evə gə­lən­də Könül Türka­nı ge­yin­di­rib ha­zır­la­mış­dı, Qa­ba­ğı­na qa­çan qı­zı­nı qu­ca­ğı­na alıb öpdü, son­ra ayaq­qa­bı­la­rı­nı ge­yin­di­rə­rək əlin­dən tu­tub xa­nı­mı­na döndü:

-İn­di gə­lin, ürə­yi­niz ha­ra is­tə­sə si­zi apa­ra­ca­ğam.

Bir­lik­də hə­yə­tə düşüb tak­si əy­lə­yə­rək də­niz­kə­na­rı mil­li par­ka get­di­lər

O,Türkan­la müxtə­lif oyun apa­rat­la­rı­na, elekt­rik­li ma­şın­la­ra, əy­lən­cə­li qa­ta­ra mi­nir, qı­zı ilə bə­ra­bər uşaq ki­mi oy­na­yıb əy­lə­nir, Könülsə bu an­la­rı gah vi­deo­ka­me­ra­ya, gah da fo­to­ka­me­ra­ya çə­kir­di. Xüsu­sən se­hir­li güzgülə­rin ol­du­ğu ota­ğa gi­rən­də Türka­nın ke­fi­nə de­yə­cək yox idi. O həm özünü, həm də ata­sı­nın ək­si­ni müxtə­lif for­ma­lar­da gördükcə­şən qəh­qə­hə­lər ata­­raq “ata bak, ata bak”, – de­yə­rək güzgüdə­ki yan­sı­ma­la­rı­nı göstə­rir, se­vin­cin­dən bir yer­də du­ra bil­mir, at­da­nıb-düşür, ba­ğı­rır­dı. Qor­xu­lu tu­nel­də qar­şı­la­rı­na çı­xan cürbəcür hə­şə­­rat fi­qur­la­rı­nı gördüyündə dönüb cəld ata­sı­nın boy­nu­nu qu­caq­la­yır, El­çi­nin si­nə­sin­də gözlə­ri­ni yu­ma­raq qor­xu ilə ba­ğı­rır­dı….

Qız­la­rı­nı əy­lən­di­rib yor­duq­dan son­ra gə­lib qa­ğa­yı ka­fe­sin­də şam et­di­lər. Ev­lə­rin­də dönən­də ge­cə­dən xey­li ke­çir­di…

 

III

 

Okt­yab­rın iyir­mi sək­ki­zi El­çi­nin do­ğum günü idi.

Şam ye­mə­yin­dən son­ra Könül süfrə­ni yı­ğış­dı­ra-yı­ğış­dı­ra:

-  El­çin, sa­bah günor­ta iş­dən ica­zə al gəl.

El­çin özünü unut­qan­lı­ğa vu­ra­raq:

-  Nə olub hə­ya­tı­m? Xe­­yir­­di­­mi­­? – de­yə so­ru­şub ça­yın­dan bir qur­tum al­dı.

Könül gülümsünə­rək:

-  Türka­nı da götürüb şə­hə­rə çı­xa­rıq.

El­çin özünü na­za qoy­du:

-  Offf şi­rin…, qoy hə­lə bir sa­bah ol­sun, işə ge­dim, La­lə xa­nım­dan xa­hiş edə­rəm, ica­zə ver­sə gə­lə­rəm.

Könül ayaq­la­rı­nı ye­rə döyə­rək:

-  El­çinnnn! İs­tə­sən ila­nı yu­va­sın­dan çı­xa­rar­san, bir ica­zə al­maq nə­dir ki? Şi­rin di­li­ni işə sa­lar­san, ol­ma­dı bir bə­ha­nə uy­du­rar­san.

-  Yax­şı hə­ya­tım, sa­bah ol­sun, ba­xa­rıq.

Qal­xıb qo­naq ota­ğı­na keç­di­lər, bir az qı­zı ilə oy­na­dı.

Türkan onu di­va­nın ya­nın­dan yer­dən oturt­muş, aya­ğı­nı bu­du­na qo­ya­raq di­gər aya­ğı­nı qal­dı­rıb di­va­nın üstünə qo­yur, son­ra ata­sı­nın boy­nu­nu qu­caq­la­ya­raq öncə bir, son­ra di­gər aya­ğı­nı boy­nun­dan ke­çi­rə­rək çiy­nin­də əy­lə­şir­di. Hər də­fə ata­sı­nın çi­yin­lə­ri­nə çıx­dıq­dan son­ra ba­car­dı­ğı işin zövqü ilə şən qəh­qə­hə­lər atır, ana bak! ana bak! – de­yə­rək al­qış eşit­mək üçün ana­sı­nı səs­lə­yir, ata­sı­nın saç­la­rı­nı çə­kiş­di­rir, ba­şı­na, al­nı­na şa­pa­laq­la vu­rur, vur­du­ğu yer­dən öpmə­yə ça­lı­­şa­­raq ağ­la­gəl­məz şey­tan­lıq­lar et­dik­dən son­ra gah sağ, gah da sol çiy­nin­dən ba­şıa­şa­ğı sal­la­şa­raq ata­sı­nın qu­ca­ğı­na yı­xı­lır, ye­rə düşən ki­mi ye­ni­dən aya­ğa qal­xa­raq aya­ğı­nın bi­ri­ni bu­du­na qo­yub çiy­ni­nə çıx­ma­ğa ça­lı­şır­dı.

Qı­zıy­la oy­na­yıb yor­duq­dan son­ra:

-  Könül, apar ba­la­mı ya­tırt, – de­yi­biş ota­ğı­na get­mək üçün aya­ğa qalx­dı­ğın­da Türkan:

-  Ata nok! Ata nok! – de­yə­rək onun ayaq­la­rı­nı qu­caq­la­yıb get­mə­si­nə ma­ne ol­maq is­tə­di. El­çin əyi­lə­rək qız­cı­ğa­zın saç­la­rı­nı ox­şa­dı, ya­naq­la­rın­dan öpüb:

-  Ata qur­ban, sən anan­la oy­na ata get­sin ya­zı­sın yaz­sın de­yib Türka­nın ba­şı­nı qat­ma­sı üçün Könülə işa­rə edib qo­naq ota­ğın­dan çıx­dı.

Mə­qa­lə­si­ni ya­zıb bi­tir­miş, bil­gi­sa­yar­da xə­bər­lə­rə ba­xır­dı, di­gər tə­rəf­dən də gözü te­le­fo­nun­­da idi.O hər kəs­dən çox Türkan­dan təb­rik is­ma­rı­cı gözlə­yir, nə za­man ya­za­caq, de­yə tez-tez onun pro­fi­li­nə gi­rə­rək xət­tə olub ol­ma­dı­ğı­nı yox­la­yır­dı. Sa­at on iki­yə bir də­qi­qə qal­mış Könül əlin­də­ki te­le­fon­la nə­sə edə-edə iş ota­ğı­na da­xil ol­du, te­le­fo­nu­nu ma­sa­nın üstünə qo­ya­raq El­çi­nin fır­la­nan stu­lu­nu çe­vi­rib qu­ca­ğın­da otur­du, boy­nu­nu qu­caq­la­yıb do­daq­la­rın­dan öpə­rək:

-  Otuz il­li­yin müba­rək hə­ya­tım, – de­di.

Könülü qu­caq­la­yıb özünə çək­di, öpüşlə­ri­nə qar­şı­lıq ve­rə­rək do­daq­la­rı­nı do­daq­la­rın­dan ara­la­yıb:

-  Çox sağ ol əzi­zim, ta­nı­dı­ğım gündən bu ya­na mə­ni hər do­ğum günümdə ilk sən təb­rik edir­sən, de­di.

-  Gəl qo­naq ota­ğı­na ke­çək, – de­yib El­çi­nin qu­ca­ğın­dan qal­xıb əlin­dən tut­du, bir­lik­də otaq­dan çı­xar­kən:

-  Gözlə­ri­ni yum, mən de­yə­nə­dək də aç­ma, – de­yib te­le­fo­nu­nu götürdü.

Qo­naq ota­ğı­na keç­dik­lə­rin­də Könül ar­xa­la­rın­ca qa­pı­nı örtə­rək:

-  İn­di gözlə­ri­ni aça bi­lər­sən.

Ota­ğın işıq­la­rı söndürülmüş, künclə­rə qo­yu­lan üçqol­lu şam­dan­lar­da ya­nan xoş ətir­li şam­lar və qa­pı­nın ağ­zın­dan ma­sa­ya­dək düzülmüş, hər bi­ri bir ya­şı ifa­də edən 30 şam içə­­ri­ni zə­if işıq­­lan­dı­rır­dı. Ta­van­dan və kar­niz­dən asıl­mış müxtə­lif for­ma­lı rəng­bə­rəng şar­lar və zər­li ip­lər­lə bə­zə­­dil­miş­di.Ya­zı ma­sa­sı­nın üzə­rin­də isə təp­si­də üzə­ri­nə “do­ğum günün müba­rək El­­çin” sözlə­­ri­nin or­ta­sın­da 30 ya­zıl­mış böyük tort və bir şüşə şam­pan şə­ra­bı ilə iki qə­dəh qo­yul­­muş­du.

El­çin ya­rı­qa­ran­lıq otaq­da hey­rət­dən açı­la qal­mış ağ­zı ilə seyr edə­rək ya­nın­da da­yan­mış Könülə döndü:

-  Hə­ya­tım, sən bütün bun­la­rı nə vaxt ha­zır­la­dı­n?

Könül me­bel­dən götürdüyü hə­diy­yə­ni ona uza­da­raq:

-  Sən mə­ni nə bil­miş­di­n? Bir da­ha do­ğum günün müba­rək!

El­çin hə­diy­yə­ni alıb bax­dı, ən çox sev­di­yi ətir idi. Qu­tu­su­nu ox­şa­yıb:

-  Çox sağ ol

-  Ca­nım, sən hə­lə what­sapp sta­tu­su­ma bax, – de­yə­rək te­le­fo­nu­nu ona uzat­dı.

El­çin sta­tus­dan xa­nı­mı­nın onun üçün ha­zır­la­dı­ğı slay­ta ba­xa­raq hey­rə­ti­ni giz­lət­mə­dən:

-  Hə­ya­tım, sən­də nə cövhər­lər va­rıy­mış, əməl­li-baş­lı re­jis­sor­san ki, de­yə­rək xa­nı­mı­nın əlin­­dən tu­tub di­van­da yer göstər­dik­dən son­ra özü də ke­çib əy­ləş­di. Şam­pan şə­ra­bı­nın ağ­zı­nı açıb qə­dəh­lə­ri­ni dol­dur­du, tort­dan üç di­lim kə­sib bi­ri­ni xa­nı­mı­nın boş­qa­bı­na qoy­du, bi­ri­ni özü üçün sax­la­dı, di­gə­ri­ni isə bu da pren­se­si­min, – de­yə­rək kə­na­ra qoy­du.

Qə­dəh­lə­rin­də­ki şə­rab­la­rı­nı iç­dik­dən son­ra hə­zin bir mu­si­qi al­tın­da rəqs­lə ha­va­sın­da ge­cə­nin da­dı­nı çı­xar­dı­lar…

Er­tə­si gün iş­də te­le­fo­nu­na gə­lən hər təb­rik is­ma­rı­cı­nı se­vin­cək aça­raq ba­xır, am­ma Türkan­­dan ol­ma­dı­ğı­nı görüncə ke­fi po­zul­muş hal­da ma­sa­nın üstünə atır­dı. Sa­at­lar keç­dik­cə, yə­qin ya unu­dub, ya da bu gün do­ğum günüm ol­du­ğu­nu bil­mir, de­yə düşünür, bir tə­rəf­dən də onun üçün na­ra­hat olur­du. Son iki gündə ya­zış­ma­dıq­la­rın­dan on­dan xə­bər­siz idi.Günor­ta La­lə xa­nım El­çi­ni ça­ğırt­dı­ra­raq qə­zet ça­lı­şan­la­rı­nın adın­dan ona al­dıq­la­rı hə­diy­yə­ni ve­rib təb­rik et­di:

-  Bu gün ica­zə­li­sən, get sev­dik­lə­rin­lə bir­lik­də do­ğum gününü qeyd et.

O, iş­dən çı­xar-çıx­maz evə zəng edib Könülə:

-  Əzi­zim, ha­zır­la­şın, gə­li­rəm çı­xaq şə­hə­rə, – de­yib tak­si­yə əy­lə­şə­rək ünvan­la­rı­nı de­di.

Evə gə­lən­də xa­nı­mı və qı­zı ha­zır və­ziy­yət­də onu gözlə­yir­di­lər. Könül bə­dənnü­ma güzgü­nün önündə da­ya­na­raq saç­la­rı­nı düzəl­dir­di. Qa­ba­ğı­na qa­çan Türka­nı qol­la­rı­na alıb üzündən-gözündən öpdü, içə­ri ke­çə­rək əy­ni­ni də­yi­şə-də­yi­şə Könülə:

-  Hə­ya­tım ha­ra ge­də­cə­yi­k? Bir yer düşündünmü?

Könül üzə­ri­nə vur­maq üçün ətir se­çə-se­çə:

-  Əl­bət­tə, sən ge­yin gəl ge­dək.

On­lar bi­na­nın ala­qa­pı­sın­dan çıx­dıq­la­rın­da ar­tıq Könülün si­fa­riş ver­di­yi tak­si qa­pı­da da­ya­­na­­raq on­la­rı gözlə­yir­di.

Tak­si də­mir­çi pla­za­nın önündə da­ya­nan­da El­çin ağ­zı­nı dol­du­rub nə­sə de­mək is­tə­di, an­caq Könül onu qa­baq­la­ya­raq:

-  El­çin! Sus və heç nə düşünmə, elə elə­mə ki, gözlə­ri­ni bağ­la­yıb sə­ni elə apa­rım.

El­çin əli­ni si­nə­si­nə qo­ya­raq baş əyib:

-  Baş üstə müdürüm, – de­yib, ge­də­cək­lə­ri ye­ri təx­min et­di və he­sa­bın ora­da ci­bi­nə uyub uy­ma­ya­ca­ğı­nı düşündü.

Pla­za­ya da­xil ola­raq iyir­mi ikin­ci mər­tə­bə­yə qalx­dı­lar. Ga­te-25 res­to­ra­nı­na da­xil olan­da on­la­rı qa­pı­dai­ki xid­mət­çi qar­şı­la­ya­raq əv­vəl­cə­dən ha­zır­lan­mış ma­sa­la­rı­na də­vət et­di.

On­lar pən­cə­rə­nin kə­na­rın­da­kı ma­sa­la­rı­na gə­lib əy­lə­şən ki­mi di­gər ye­mək və sa­lat­lar­la bir­gə gümüs, qı­zıl ba­lıq sa­la­tı və qır­mı­zı şə­rab gə­ti­ril­di.

Hey­rət­dən bə­rə­lə qal­mış gözlər­lə xa­nı­mı­na ba­xan El­çin:

-  Könül, de­mək sən ma­sa­nı da əv­vəl­cə­dən si­fa­riş et­mi­sə­n?

-  Bəs ne­cə əzi­zim, hər anı­mı­zı əv­vəl­cə­dən plan­laş­dır­mı­şam.

On­lar na­har et­dik­dən son­ra El­çin aya­ğa qal­xa­raq xa­nı­mı­nı rəq­sə də­vət et­di. El­çin­lə Könül hə­zin mu­si­qi sə­da­la­rı al­tın­da bir bi­ri­lə­ri­nə sa­rı­lıb rəqs edər­kən Türkan da ma­sa­la­rın ara­sın­da qa­çır, oy­na­yır, res­to­ra­nın di­gər müştə­ri­lə­ri­nin sev­gi do­lu tə­bəssüm­lə­ri qar­şı­sın­da naz­la­na­raq şey­tan­lıq­lar edir­di…

Res­to­ran­dan çı­xan­da sa­at dörd idi. El­çin Könülün be­li­nə do­la­dı­ğı qo­lu­nu yüngülcə sı­xıb onu özünə sa­rı çək­di:

-  Əzi­zim, in­di ge­dək Me­qa­fa­na, pren­se­si­mi əy­lən­dir­mə­yə.

-  Sə­nə mə­nim pla­nı­mı kim açıq­la­yıb belə?

Me­qa­fan­da Türkan müxtə­lif oyun­caq­lar­da oy­na­yıb əy­lən­dik­dən son­ra üçüncü mər­tə­bə­yə qal­xa­raq fo­to­ses­si­ya çək­di­rib bi­na­dan çıx­dı­lar.

Hə­yə­tə düşən­də Könül külə­yin ha­va­da uçuş­dur­du­ğu saç­la­rı­nı top­la­ya-top­la­ya ba­şı­nı qal­dı­ra­raq sə­ma­da bir-bi­ri­ni qo­va­raq top­la­şan qa­ra bu­lud­la­ra ba­xıb:

-  Ax­şam ya­ğa­caq, – de­di.

El­çin ha­va mə­lu­ma­tı­na bax­maq üçün te­le­fo­nu­nu ci­bin­dən çı­xar­dıb ba­xan­da ona ta­nı­ma­dı­ğı nömrə­dən is­ma­rıc gəl­di. Bil­di­riş qu­tu­su­na ba­xan­da, gülümsünə­rək gözlə­ri­ni onun te­le­fo­nun­dan çək­mə­yən Könülə:

- Yə­qin iş yol­daş­la­rım mə­nə sürpriz ha­zır­la­yıb:

- Nə ya­zıb­lar ki? – de­yə so­ru­şan Könülçün bir də­fə də uca səs­lə oxu­du:

- Sa­lam El­çin, sa­at yed­di­də si­zi Hüseyn Ca­vid par­kın­da­kı daş sı­ra­la­rın ya­nın­da gözlə­yə­cə­yik.

- Gözlə­sin­lər, biz də bir­lik­də ge­də­rik. .

-  Am­ma Könül, iş yol­daş­la­rı­mın bəl­kə baş­qa plan­la­rı var? Həm heç is­ma­rı­cı göndə­rə­nin iş yol­daş­la­rım­dan olub-ol­ma­dı­ğı­nı da bil­mi­rəm…

-  Hmmm, day de­nən tək get­mək is­tə­yir­sən də, – de­yib El­çi­nə tərs-tərs bax­dı:

-  Bəl­kə sürpri­zi elə xi­las­ka­rın ha­zır­la­yı­b?

-  Də­li ol­ma Könül, o ha­ra­dan bi­lir bu gün ad günüm ol­­du­­ğu­­nu­­?

-  Fa­ce­bo­ok­da dost­lu­ğun­da de­yi­l?

-  Hə, dost­lu­ğum­da­dır, nə ol­sun ki?

-  O ol­sun ki, fa­ce­bo­ok bütün dost­la­rı­na do­ğum günün ol­du­ğu ba­rə­də bil­di­riş göndə­rib.

-  Eh Könül, əgər sürpriz ha­zır­la­ya­nın o olub-ol­ma­dı­ğı­nı bil­mək is­tə­yir­sən­sə bir­lik­də ge­də­rik, həm o ol­say­dı heç ol­ma­sa bir təb­rik is­ma­rı­cı ya­zar­dı.

-  Aaa, yaz­ma­yıb­mı hələ? – de­yə so­ru­şan Könül ki­na­yə ilə ba­şı­nı yel­lə­di.

-  Off hə­ya­tım, qur­ban sə­nə, heç ye­rə get­mi­rəm, ge­dək evə.

-  Yox, evə niyə? Bi­zi yo­la sal ge­dək, sən də get Hüseyn Ca­vi­də.

-  Get­mi­rəm Könül.

-  Bəl­kə iş yol­daş­la­rın, ya da dost­la­rın­dı­r? Hər kim­dir­sə get, bu gün sə­nin günündür axı.

O, Könüllə Türka­nı ev­lə­ri­nə qə­dər gə­tir­di, as­ta­na­da qı­zı­nı öpüb qox­la­ya­raq:

-  Gözəl ba­lam bir az da gə­lin­cik­lə­ri ilə oy­na­sın, axı on­lar evi­miz­də tək qa­lıb da­rı­xıb­lar.

Türkan ata­sı­na sa­rı­la­raq:

-  Ata, sən də gə, – de­yib get­mə­si­nə ma­ne ol­maq is­tə­di, am­ma ana­sı ar­xa­dan onu qu­caq­la­yıb ha­va­ya qal­dır­dı, üzünü özünə tə­rəf çe­vi­rə­rək:

-  Bax e qı­zım, gə­lin­cik­lə­rin ağ­la­yır­lar, de­yir­lər Türkan ha­nı gəl­sin bi­zə say­ma­ğı öyrət­sin, – de­yə­rək götürüb apar­dı, El­çin­sə qa­pı­nı örtüb sürət­lə pil­lə­lə­ri en­di.

O, Ca­vid par­kı­na ça­tan­da sa­at yed­di­yə qa­lır­dı.

Bu­ra hər yaş­dan in­san­lar­la dol­maq­da idi. İş­dən çıx­dıq­dan son­ra tay-tuş­la­rı ilə söhbət et­mək, dərd­ləş­mək­dən ya­na gə­lən­lər, tə­miz ha­va al­maq üçün ət­raf bi­na­lar­da­kı ev­lə­rin­dən gə­lən yaş­lı­lar, sev­gi­li­lər…

El­çin gözlə­ri ona sürpriz et­mək is­tə­yən dos­tu­nu, ya da dost­la­rı­nı ax­ta­ra-ax­ta­ra par­kın aka­­de­­mi­ya­ya tə­rəf­ki daş sı­ra­la­rı­na gə­lib çat­dı, da­ya­nıb ət­ra­fı­nı seyr edər­kən əlin­də böyük bir çi­çək dəs­tə­si ilə giz­lən­di­yi ek­zo­tik kol­la­rın ya­nın­dan çı­xan Türkan ona ar­xa tə­rəf­dən ya­xın­la­şa­raq as­ta­dan adı­nı ça­ğır­dı:

-  El­çin.

El­çin ge­ri­yə dönən­də əlin­də­ki çi­çək dəs­tə­si­ni ona ve­rə­rək ya­na­ğın­dan öpüb do­ğum gününü təb­rik et­di.

Se­vin­ci­nin gə­tir­di­yi çaş­qın­lıq­dan hə­lə də özünə gə­lə bil­mə­yən El­çin­dən:

-  Ol­ma­ya do­ğum gününü unut­du­ğu­mu düşünürdün?

El­çin çi­çək­lə­ri ox­şa­ya-ox­şa­ya:

-  Nə bi­lim Türkan.., bütün günü gözüm te­le­fon­da qal­mış­dı, de­yir­dim ni­yə bir is­ma­rıc yaz­­ma­dı, son­ra da düşünürdüm ki, bəl­kə də fa­ce­bo­ok bil­di­riş­lə­ri­nə bax­ma­yıb, ona görə xa­tır­la­­ma­yıb.

Türkan onun qo­lu­na gi­rə­rək par­kın ya­nın­da da­yan­mış av­to­mo­bi­li­nə doğ­ru ge­də-ge­də:

-  Unut­ma­mış­dım, qəs­dən in­di­ni gözlə­dim ki, həm sə­ninçün sürpriz edim, həm də sən ailən­lə ke­çi­rə­sən, axı bu gün adi do­ğum günü de­yil, sə­nin yu­bi­le­yin­dir.

Av­to­mo­bi­lə əy­lə­şən­də El­çin:

-  Ha­ra ge­di­ri­k? – de­yib hər günkündən da­ha gözəl görünən Türka­nı hey­ran-hey­ran süzdü.

-  Onu de­səm sürpriz ol­maz ki.

-  Ay al­lah, bu gün ni­yə ha­mı mə­nə sürpriz et­mək is­tə­yi­r?

-  Baş­qa kim sürpriz edi­b? – de­yə so­ru­şa­raq gözlə­ri­ni süzdürüb gülümsünə­rək El­çi­nə bax­dı.

-  Elə bax­ma də­li qız!!!

-  Aaa, ne­cə ba­xı­ra­m?

-  Nə bi­lim…, elə naz­lı-qəm­zə­li ba­xı­şın var ki…

On­lar şə­hər­dən çı­xıb Ba­yı­la doğ­ru ge­dən­də El­çin:

-  Ha­ra ge­di­rik Türka­n? Şə­hər­dən də çıx­dıq:

Türkan şən bir qəh­qə­hə ata­raq:

-  Na­ra­hat ol­ma əzi­zim, iki sa­at son­ra sə­ni götürdüyüm ki­mi sağ-sa­la­mat ada­şı­ma təh­vil ve­rə­cəm.

-  Yox, nə na­ra­hat ol­ma­sı, sa­də­cə bu tə­rəf­lər­də ta­nı­dı­ğım nor­mal bir yer yox­du, ona görə.

-  Ta­nı­dı­ğın yer var, sa­də­cə unut­mu­san əzi­zim, de­yə­rək gülümsə­di…, gözlə­ri par­la­mış, şey­ta­ni tə­bəssüm ye­nə gə­lib do­daq­la­rı­na qon­muş­du.

El­çin ma­raq­la qaş­la­rı­nı ça­ta­raq:

-  Te­­leqül­­lə­­? – de­yə so­ruş­du.

Türkan ba­şı ilə təs­diq et­di:

-  Bə­li əzi­zim, baş­qa ha­ra ola­ca­q?

On­lar gə­lə­rək lift­lə res­to­ran qa­tı­na çıx­dı­lar. Qa­ran­lıq düşmüşdü. Türka­nın öncə­dən si­fa­riş ver­di­yi ka­bi­ne­tə da­xil ola­raq də­yir­mi ma­sa­nın ət­ra­fın­da qar­şı-qar­şı­ya əy­ləş­di­lər.

El­çin yüksək­lik­də­ki fır­la­nan res­to­ra­nın pən­cə­rə­sin­dən şə­hə­rin say­rı­şan işıq­la­rı­na bir göz atıb Türka­na tə­rəf dönən­də di­zi onun di­zi­nə to­xun­du, özünü iti­rə­rək aya­ğı­nı çə­kib üzr di­lə­mək is­tə­yən­də göz-gözə gəl­di­lər. ,

Hip­noz edi­lib­miş ki­mi Gözlə­ri­ni Türka­nın uzun kir­pik­li çə­kik gözlə­rin­dən çə­kə bil­mir, qəh­və­yi gözlə­ri­nin də­rin­li­yin­də bo­ğul­maq is­tə­yir­di.

Türkan gülümsə­yə­rək:

-  Elə bax­ma El­çin, – de­di. O gülümsə­yən­də ey­ni­lə kon­sert­də­ki ki­mi qaş­la­rı qay­ğı­keş­lik­lə ça­tıl­mış, ayaz­lı ge­cə­lər­də say­rı­şan ul­duz­lar ki­mi par­la­yan gözlə­ri qı­yıl­mış, çı­xıq al­ma­cıq sümük­lü ya­naq­la­rı al­lan­mış, qay­maq do­daq­la­rı büzülmüşdü…

El­çin hey­ran-hey­ran: Tan­rı­çam, – de­yə pı­çıl­da­dı…

-  Sən də mə­nim əziz dos­tum­san.

Ka­fe­də əy­ləş­dik­lə­ri müddət­də gözlə­ri­ni Türkan­dan çə­kə bil­mir, bir da­ha görmə­yə­cək­miş ki­mi saç­la­rın­dan dır­naq­la­rı­na­dək bütün görüntüsünü, bütün hə­rə­kət­lə­ri­ni gözlə­ri­nə yı­ğıb sax­la­­maq, bey­ni­nə qa­zı­maq is­tə­yir­di…

Ye­mək pay­la­yan gə­tir­di­yi ye­ni şam­pan şə­ra­bı şüşə­si­ni açar­kən El­çin:

-   Han­sı­sa bir işin yo­xuy­du ki? – de­yə Türkan­dan so­ruş­du.

-  Ne­cə ki?

-  Bir­lik­də ke­çir­di­yi­miz də­qi­qə­lə­ri­mi­zi uzat­maq is­tə­yi­rəm.

Türkan El­çi­nin ye­ni­cə şə­rab süzdüyü qə­də­hin­dən bir qur­tum ala­raq:

-  Yox El­çin, heç bir ye­rə tə­ləs­mi­rəm, – de­di.

-  El­çin hə­lə də Türka­nın özəl hə­ya­tı ba­rə­də bir şey bilm­mir­di, so­ru­şub öyrən­mək is­tə­yir, am­ma söhbə­tə ha­ra­dan baş­la­ya­ca­ğı­nı bil­mir­di. Qə­fil ağ­lı­na gə­lib­miş ki­mi:

-  Uşaq­lar ata­la­rıy­la­dı­r? – so­ruş­du. İn­di­yə qə­dər onun özə­li ilə bağ­lı bir ne­çə də­fə so­ruş­muş­­du­sa da Türkan su­al­la­rı­nı ca­vab­sız qoy­muş, ara­ya söz qa­ta­raq söhbə­ti də­yiş­dir­di­yin­dən onun­la bağ­lı sa­də­cə fa­ce­bo­ok pro­fi­lin­dən və pay­la­şım­la­rın­dan öyrən­dik­lə­ri­ni bi­lir, özünə bu qə­dər ya­xın, bu qə­dər doğ­ma hiss et­di­yi xa­nım­la bağ­lı heç bir şey bil­mə­mə­si ürə­yi­ni sı­xır­dı.

Türkan onun sua­lı qar­şı­sın­da cid­di­lə­şə­rək qaş­la­rı­nı çat­dı, nə­sə de­mək üçün ağ­zı­nı aç­dı, am­ma da­nış­maq­dan vaz ke­çə­rək üzünü pən­cə­rə­yə sa­rı döndə­rib te­leqül­lə­ni yı­xa­caq­mış ki­mi əsib gur­la­yan fır­tı­na­ya qu­laq ver­di, şim­şə­yin qa­ran­lı­ğı bölüb par­ça­la­ma­sı­na, pən­cə­rə­nin şüşə­lə­ri­ni döyəc­lə­yə­rək süzülən yağ­mur dam­la­la­rı­na ba­xıb as­ta­dan zümzümə et­mə­yə baş­la­dı:

 

Küləklər gülləri qamçılayırdı

Yağışlar narıncı damcılayırdı

Ürəyim özümü acılayırdı,

Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…

 

El­çin ma­sa­ya dir­sək­lə­nə­rək əl­lə­ri­ni çə­nə­si­nə dəs­tək ve­rib tan­rı­ça­sı­nın mah­nı­sı­nı din­lə­yir, xə­yal­la­rı onu qa­nad­la­rı­na alıb öz dünya­sı­na apa­rır­dı…

Elə bir dünya ki, or­da Türkan­la on­dan baş­qa kim­sə yox idi, elə bir dünya ki, ora­da sa­də­cə sev­gi va­rıy­dı…, saf, tə­miz, çirk­lən­mə­miş sev­gi…

Türkan­sa ya­rım­çıq şam­pan şə­ra­bı qə­də­hi­ni ovuc­la­rın­da sı­xa­raq gözlə­ri­ni pən­cə­rə­dən süzülən yağ­mur su­la­rın­dan ayır­ma­dan zümzümə edir, göz bu­laq­la­rın­da tu­mur­cuq­la­nıb iri­lə­nən büllur də­nə­cik­lə­ri ya­naq­la­rın­dan ye­ni­şə yu­var­la­nır­dı:

 

 

Günəşə nə var ki, çıxacaq bir də

Şimşəyə nə var ki, çaxacaq bir də

Amma həmişəlik, amma əbədi

Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…

 

O qə­dər ya­nıq­lı, o qə­dər mə­la­hət­li səs­lə oxu­yur­du ki, El­çin də qə­hər­lən­miş­di…

Türkan mah­nı­sı­nı bi­tir­di, bir­dən yu­xu­dan ayıl­dı, göz yaş­la­rı­nı giz­lət­mə­yə ça­lı­şa­raq dal­ğın-dal­ğın gülümsə­yib aya­ğa qalx­dı, lütfən ba­ğış­la, iki də­qi­qə­yə gə­li­rəm, – de­yib ye­rin­dən qal­xa­raq iti ad­dım­lar­la otaq­dan çıx­dı.

O tua­let­də ma­ki­ya­jı­nı ye­ni­lə­yib döndü. El­çin cəld aya­ğa qal­xa­raq yer göstə­rib qay­ğı­­keş­lik­lə:

-  Əzi­zim, biz ye­ni gə­lən­də ke­fi­nə de­yə­cək yox idi, yağ­mur də­nə­cik­lə­ri pən­cə­rə­yə vu­ran­da nə­dən­sə kə­dər­lən­din…, hüznünün sə­bə­bi­ni bölüşmək is­tə­sən din­lə­mə­yə ha­zı­ram.

-  Bə­zi şey­lər pay­la­şıl­maz El­çin…

 

IV

 

O gündən son­ra bir müddət Türkan­dan xə­bər tu­ta bil­mə­di. Nə fa­ce­boo­ka gə­lir, nə də te­le­fo­nu ca­vab ve­rir­di. Ara­da bir ya iş vax­tı baş­la­ma­dan öncə, ya da iş çı­xı­şın­da Hüseyn Ca­vid par­kı­na ge­də­rək aka­de­mi­ya tə­rəf­də­ki daş sı­ra­la­rın üstündə əy­lə­şir, ya da Türka­nın iş ota­ğı­nın pən­cə­rə­si­nə ba­xa­raq sa­at­lar­ca gözlə­yir­di. iki də­fə iş ota­ğı­na qal­xa­raq qa­pı­nı döymüş, içə­ri­dən səs-sə­mir gəl­mə­di­yi­ni görüb ge­ri qa­yıt­mış­dı…

Öz-özünə nə ol­du bu qıza? – de­yə düşünür, ağ­lı­na hər cür şey gə­lir, bir yer­də qə­rar tu­ta bil­mir­di. Ən çox da Türka­nın ev­li ol­du­ğu­nu və hə­yat yol­da­şı­nın dost­luq­la­rı­nı öyrə­nə­rək qıs­qanc­­lıq­­dan bir də­li­lik edə bi­lə­cə­yi­ni düşünürdü. Be­lə vaxt­lar­da te­leqül­lə­dəy­kən Türka­na uşaq ata­­sıy­la­mı­dır, – de­yə so­ruş­ma­sı, və onun sua­lın­dan son­ra Türka­nın ca­vab ver­mək­dən ya­yın­ma­sı, son­ra pən­cə­rə­dən çölə, fır­tı­nay­la ya­ğan yağ­mu­ra ba­xa­raq zümzümə et­di­yi mah­nı gə­lir, yox, bəl­kə də görünmə­mə­si ev­li ol­ma­sı ilə bağ­lı de­yil, – de­yə düşünürdü. Nə­ha­yət on gün son­ra ge­cə ya­zı­sı­nı yaz­mış, ba­şı­nı ma­sa­nın üstündə cütlə­di­yi əl­lə­ri­nin üstünə qo­ya­raq gözlə­ri­ni yu­mub xə­yal­­la­ra dal­mış­dı. dal­ğın-dal­ğın di­kə­lib saa­ta bax­dı, dördə iyir­mi də­qi­qə iş­lə­miş­di, bil­gi­sa­ya­rı­nı söndürdü, otaq­dan çıx­ma­dan öncə te­le­fo­nu­nu götürə­rək zəng ça­tıb çat­ma­dı­ğı­nı yox­la­maq üçün Türka­nın nömrə­si­ni yığ­dı.

Te­le­fon ça­ğı­rır­dı, o se­vinc­lə ikin­ci qu­dok­dan son­ra dəs­tə­yi asıb te­le­fo­nu ma­sa­nın üstünə atıb aya­ğa qalx­dı. İş ota­ğın­da tan­rı­ya şükür edə-edə var-gəl edir­di.

Bir də­qi­qə son­ra te­le­fo­nu­na zəng gəl­di. Səbr­siz­lik­lə te­le­fo­na cum­du:

-  Bə­li

-  Alo El­çin, ne­cə­sə­n?

Də­rin­dən bir ah çə­kə­rək, – sağ ol hə­ya­tım, yax­şı­lıq­dır, sən­də ne­cə, hər şey qay­­da­­sın­­da­­­dır­­mı­­? Ne­çə gündür te­le­fo­nu­na zəng çat­mır­dı…

Hə El­çin, yax­şı­lıq­dır, bur­da de­yil­dim, eza­miy­yət­dəy­dim.

-  Offf Türkannn! Qur­ban sə­nə ge­dən­də ni­yə xə­bər elə­mə­di­n? Mən də de­yi­rəm nə ol­du…

-  Ka­fe­də de­yə­cək­dim, dal­ğın­lıq­la unut­mu­şam, sə­hər də ev­dən çı­xan­da er­kən­di de­yə ra­hat­sız et­mək is­tə­mə­dim

-  Ən azın­dan bir is­ma­rıc göndə­rə bi­lər­din.

-  Haq­lı­san…

-  Nə isə Türkan, ba­ğış­la sə­ni də ge­cə-ge­cə na­ra­hat et­dim, sa­bah zəng­lə­şə­rik, – de­yib dəs­tə­yi as­dı.

Te­le­fo­nu ma­sa­nın üstünə qo­ya­raq, kaş heç zəng et­mə­səy­dim, – de­yə öz-özünə düşünüb acı-acı gülümsündü.

Bəl­kə də qəs­dən xə­bər elə­mə­yib, xə­bər elə­mə­yib ki, ara­ya za­man gir­sin, bir az so­yu­yam, – de­yə düşünüb otaq­da gə­ziş­mə­yə baş­la­dı. Ağıl­lı qa­dın­dır, dav­ra­nı­şım­dan, ba­xış­la­rım­dan ona aşiq ol­du­ğu­mu, sev­di­yi­mi, on­suz nə­fəs ala bil­mə­di­yi­mi hiss et­mə­miş ol­maz, – de­yə öz-özünə pı­çıl­da­yır­dı. De­mə­li be­lə Türkan, – de­yə öz-özünə de­yi­nir­di, sən hər hal­da müna­si­bət­lə­ri­miz­də çox irə­li get­di­yi­mi düşündün ki, yox­lu­ğun­la mə­nə dərs ver­mə­yi qə­ra­ra al­dın…, qoy sən is­tə­yən ki­mi ol­sun, hət­ta sən is­tə­di­yin­dən də ar­tı­ğı ol­sun, mə­nə ol­ma­ya­ca­ğı­nı xa­tır­lat­maq is­­tə­­yir­­din­­mi­­? Düz elə­yir­din, mən də sə­nin hə­ya­tın­dan bir­də­fə­lik çı­xa­ram…

Sə­hər Könül yu­xu­dan ayı­lan­da El­çi­nin ya­ta­ğın­da de­yil­di. Dəh­li­zə sa­rı boy­la­nıb iş ota­ğı­nın işı­ğı­nın yan­dı­ğı­nı görüb: sə­hə­rə qə­dər bu ney­lə­yir ora­­da­­? – de­yə aya­ğa qal­xıb iş ota­ğı­na gəl­di.

Qa­pı­nı açıb içə­ri boy­lan­dı, di­va­rın di­bin­də sal­la­ğı otu­ra­raq gözlə­ri­ni bir nöqtə­yə zil­lə­miş El­çi­ni görüb qorx­du, cəld ya­nı­na gə­lə­rək:

-  El­çin, nə olub sənə? Bu nə gündü de­yə­rək qız­dır­ma­sı­nın olub-ol­ma­dı­ğı­nı yox­la­maq üçün əli­ni al­nı­na qoy­du, ya­naq­la­rı­na sürüşdürüb ox­şa­ya­raq: bi­zim ata­mız xəs­­tə­­lə­­nib­­mi­­? – de­yə so­ruş­du.

El­çin Könülün şəf­qə­tin­dən uta­na­raq:

-  Heç nə ol­ma­yıb əzi­zim, stul­da otur­maq­dan yo­rul­muş­dum, bu­ra­da­ca otur­dum ki, be­li­min ağ­rı­sı bir az keç­sin, ya­zı ya­za­caq­dım.

-  Can, can, dur get ya­ta­ğın­da uzan, bir az­dan işə ge­də­cək­sən.

El­çin aya­ğa qal­xıb sa­kit­cə ya­taq ota­ğı­na yol­lan­dı…

Di­va­rın di­bin­də çömbə­lib otu­rar­kən hər şe­yi eni­nə bo­yu­na düşünüb qə­ra­rı­nı ver­miş­di. Nə­yin ba­ha­sı­na olur­sa-ol­sun Türka­nı unu­da­caq­dı, is­tə­mə­sə də bu­na məc­bur­du. Bu sev­gi bun­dan irə­li­yə ge­də bil­məz­di.

-  Qə­rar­lı idi, ev­dən çıx­ma­dan bütün so­si­al me­dia he­sab­la­rı­nı qa­pat­dı, wat­sapp he­sa­bı­nı sil­di və nömrə­si­ni çı­xa­ra­raq çox­dan­dır ki, is­ti­fa­də et­mə­di­yi sa­də, düymə­li te­le­fo­nu­na sal­dı.

 

V

 

O hər şe­yi unut­maq, Türka­nı bey­nin­dən, qəl­bin­dən çı­xar­maq is­tə­yir­di. Ba­şa­rı­lı ola­­caq­­­mıy­­dı­­? Bu­nu bil­mir, acı və iz­ti­rab için­də özü özüylə müba­ri­zə apa­rır­dı.

Sə­bəb ki­mi Türka­nın ona xə­bər ver­mə­dən on günlük yo­xa çıx­ma­sı­nı göstə­rir­di, özü özünə. Am­ma əs­lin­də sə­bəb bu de­yil­di. Bu sev­gi­ni ru­hum­da ya­şa­maq da­ha gözəl­di, qa­nat­sa da, əziy­yət ver­sə də. Əl­lə­ri­ni be­lə tut­ma­ya­cam, is­ti­dir­mi, so­yoq­dur­mu, yal­nız xə­yal edə­cəm, to­xun­ma­ya­cam, dünya­nın yükü mən­dəy­miş ki­mi da­şı­ya­cam ürə­yim­də nə qə­dər ağır ol­sa da. Umu­du­mu qır­ma­sı­na izn ver­mi­yə­cəm, çünki sa­hib ol­du­ğum tək şey umu­dum­du.

Bə­zən iş ma­sa­sı­nın ar­xa­sın­da, av­to­bus­da ge­dər­kən, yol­da ge­dər­kən hər Türka­nı xa­tır­la­yan­da adi bir dost ki­mi bax­say­dı be­lə, ye­nə də on­dan xə­bər­siz qal­ma­ğı­mın mə­nə nə­lər çək­­di­rə­­cə­yi­ni an­la­ma­lı idi, de­yə düşünər, da­lar ge­dər­di…

Bə­zən ona haqq ve­rər, iki­miz də ev­li­yik və bu du­rum­da on­dan qar­şı­lıq gözlə­mə­yim qə­dər ax­maq­ca bir şe­yi ne­cə düşünə bi­lə­rə­m? De­yə öz-özünə düşünər, Türka­nı, qəl­bi­nin də­rin­lik­lə­rin­də hə­lə də Tan­rı­ça­sı ola­raq qal­maq­da da­vam edən xa­nı­mı haq­lı çı­xa­rar­dı. Be­lə vaxt­lar­da o, axı Tür­kan da­ha nə et­mə­liy­di ki, o, duy­ğu­la­rı­mın mə­ni ki­şi-qa­dın müna­si­bət­lə­ri­nə çək­di­yi­ni hiss et­di­­yin­­dən bi­lə­rək be­lə et­di ki, yol ya­xın­kən nə et­di­yi­mi an­la­yam. Be­lə düşündüyü vaxt­lar­da ona da­ha böyük sev­giy­lə bağ­la­nar­dı.

Son da­nı­şıq­la­rı­nın üstündən beş-al­tı gün keç­miş­di. Bir gün ye­nə iş­də, müxbir­lə­rin ota­ğın­­da­kı iş ma­sa­sı­nın ar­xa­sın­da­dal­ğın-dal­ğın otu­rub La­lə xa­nı­mın hid­dət­dən bə­rəl­miş gözlər­lə ona ba­xa­raq bar­ma­ğı­nı bo­ğa­zı­na qo­yub: ar­tıq bu­ra­ma qə­dər gəl­di, hə­ya­tım­da sə­nin qə­dər mə­su­liy­­yət­siz adam görmə­mi­şəm, – de­yə­rək səs­yaz­ma ci­ha­zı­nı itir­di­yi üçün onu­hər kə­sin için­də ya­ra­­maz uşa­ğı dan­la­yır­mış ki­mi dan­la­dı­ğı anı gözlə­ri­nin önündə can­lan­dı­ra­raq: mən bun­larçün ba­la­­ca uşaq de­yi­ləm, çı­xa­cam iş­dən, – de­yə düşünürdü..

Te­le­fo­nu­na zəng gəl­di.

-  Alo

-  Sa­lam El­çin, ne­cə­sən yax­­şı­­san­­mı­­?

-  Yax­şı­lıq­dır, in­di məş­ğu­lam, vax­tım olan­da si­zi yı­ğa­ram, – de­yib qa­pat, düymə­si­ni sı­xa­raq te­le­fo­nu­nu ma­sa­nın üstünə at­dı.

Bil­gi­sa­ya­rı­nı söndürüb aya­ğa qalx­dı, iş­lə məş­ğul olan iş yol­daş­la­rı­na ötə­ri nə­zər sa­lıb La­lə xa­nı­mın ota­ğı­na get­di, qa­pı­nı döymə­dən içə­ri gi­rib:

-  Sa­bah səs­yaz­ma ci­ha­zı­nı­zı alıb gə­ti­rə­cə­yəm, İş­dən çı­xı­ram, – de­yə­rək ya­zı iş­lə­ri müdi­rə­­si­nin hey­rət­dən açı­la qal­mış ağ­zı­na, nə də onu ça­ğır­ma­sı­na fi­kir ver­mə­dən çı­xıb get­di.

 

VI

 

Bir­ba­şa evə gəl­di, qa­ba­ğı­na qa­çan qı­zı­na fi­kir ver­mə­dən ayaq­qa­bı­la­rı­nı so­yu­na­raq ya­taq ota­ğı­na yol­lan­dı. Özünü çar­pa­yı­ya. Ar­xa­sın­ca gə­lən Könül:

-  Nə olub El­çi­n?

O, üzünü yas­tı­ğa gömə­rək bo­ğuq bir səs­lə:

-  Heç nə ol­ma­yıb, mə­ni ra­hat bu­rax.

Könül onun ya­nın­dan əy­lə­şə­rək qo­lun­dan tu­tub qal­dır­ma­ğa ça­lış­dı:

-  El­çin, nə ol­du axı? Bax, Türkan da gə­lib du­rub ya­nı­mız­da, qalx, qalx görüm.

El­çin di­kə­lib otu­ra­raq:

-  İş­dən çıx­dım Könül.

Könül onun çə­nə­sin­dən tu­tub si­nə­si­nə düşmüş ba­şı­nı qal­dır­dı, üzünü ox­şa­ya­raq ana nə­va­zi­şi ilə:

-  Çıx­dın çıx­dın da, fi­kir elə­di­yi şe­yə bax, ca­nın sa­ğol­sun, baş­qa iş ta­par­san, həm yan­var­dan ana­lı­ğım bi­tir, mən də işə çı­xa­cam, – de­yə­rək onu tə­səl­li et­mə­yə ça­lış­dı.

-  Yax­şı, siz o bi­ri ota­ğa ke­çin, bir az din­cəl­mək is­tə­yi­rəm.

Könül hə­yat yol­da­şı­nın ya­na­ğın­dan öpüb çə­nə­si­ni üç bar­ma­ğı ilə sərt­cə ox­şa­dı, aya­ğa qal­xa­raq qı­zı­nın əlin­dən tu­tub:

-  Biz ge­dək. Ata­mız din­cəl­sin.

Son­ra­kı günlər­də El­çin gündüzlə­ri şir­kət­lə­ri gə­zə­rək öz­keç­mi­şi ya­zıl­mış və­rəq­lə­ri pay­la­yır, ge­cə­lər isə şir­kət­lə­rin in­ter­net sə­hi­fə­lə­ri­nə da­xil ola­raq boş iş yer­lə­ri­nə ba­xır, özü üçün müna­sib olan­lar­la bağ­lı müra­ci­ət for­ma­la­rı­nı dol­du­rur­du. Gündüzlər ha­ra ge­dər­sə get­sin ax­şam­tə­rə­fi ayaq­­la­rı onu Hüseyn Ca­vid par­kı­na gə­ti­rir, daş sı­ra­la­rın üstündə əy­lə­şə­rək bu­ra­da nə ax­tar­­dı­ğı­nı düşünürdü.

İz­ti­rab do­lu günlər­dən son­ra nə­ha­yət xə­bər por­tal­la­rı­nın bi­rin­də iş tap­mış, əmək­haq­qı qa­ne et­mə­sə də be­kar­çı­lıq­dan­sa ba­şı­mı qa­ta­ram de­yib ça­lış­ma­ğa baş­la­mış­dı.

Ye­ni iş ye­rin­də o ar­tıq gülərüz, şən, za­ra­fat­cıl El­çin de­yil­di, qa­ra­qa­baq, sus­qun, məc­bur ol­duq­da da­nı­şan bi­ri idi.

Və bütün bun­la­rın sə­bə­bi Türkan, bütün var­lı­ğı ilə onu əsir al­mış sev­gi idi. İş­də ça­lış­dı­ğı hər an, ya da Hüseyn Ca­vid par­kın­da­kı daş sı­ra­la­rın üstündə əy­ləş­di­yi hər sa­ni­yə açı­lan hər qa­pı sə­si, ya­xın­la­şan hər qa­dın ayaq­qa­bı­la­rı­nın daş döşə­mə­yə vu­ra­raq çı­xar­dı­ğı səs onu sək­sən­di­rir, gə­lə­nin Türkan ol­du­ğu­nu düşünə­rək nə­fəs al­maq­dan be­lə qor­xa­raq otur­du­ğu yer­də­cə ki­çi­lib ba­la­ca­la­şır­dı. Qəl­bin­də onu heç cür tərk edib get­mə­yən bir sı­zı, ru­hun­da bir­boş­­luq va­rıy­dı və bu sı­zı­nın da, boş­lu­ğun da Türka­na qo­vuş­ma­sa son­su­za­dək onu tərk et­mə­yə­cə­yi­ni bi­lir, an­caq iz­ti­­rab­­lar­dan həzz alır­mış­ca­sı­na da­ha Türkan­la əla­qə ya­rat­maq üçün heç bir cəhd et­mir­di.

On­da­kı bütün bu də­yi­şik­lik­lə­ri işi­ni itir­di­yi­nə bağ­la­yan Könülsə hə­yat yol­da­şı­nı nə qə­dər tə­səl­li et­mək is­tə­sə də heç bir xey­ri ol­mur, gündən-günə içi­nə qa­pa­nan, qa­ra­qa­baq bi­ri olan El­çin ar­tıq ba­xım­sız və ke­çim­siz bi­ri olub çıx­mış­dı. Nə əv­vəl­ki vaxt­lar ki­mi hər gün tə­raş olur, nə də ev­dən çıx­ma­dan də­qi­qə­lər­cə güzgünün önündə da­ra­nıb ətir­lən­mir, ək­si­nə co­rab­la­rı­nı be­lə Könül məc­bur et­mə­dik­cə də­yiş­mir­di.

 

VII

 

Onunçün keç­mək bil­mə­yən günlər­də nə­ha­yət qı­zı­nın do­ğum günü gə­lib çat­mış­dı.

Övlad­la­rı­nın do­ğum günündə ye­nə hər şe­yi Könül düşünüb plan­laş­dır­mış­dı. O bir tə­rəf­dən də El­çi­nin fik­ri­ni da­ğıt­maq, günbo­yu ke­çi­rə­cək­lə­ri əy­lən­cə­lər­lə onun ba­şı­nı qat­maq, ke­fi­ni aç­maq is­tə­yir­di.

Na­har vax­tı işin­dən ica­zə ala­raq gə­lən El­çin ha­ma­ma gi­rib tə­raş olun­du,saç­la­rı­nı da­ra­yıb xa­nı­mı­nın onun üçün seç­di­yi pal­tar­la­rı ge­yi­nib ətir­lə­nə­rək ha­zır­laş­dı. Ar­tıq Könül də qı­zı­nı pren­­ses­lər ki­mi ge­yin­dir­miş, bə­zə­miş­di.Axı, bu gün qı­zı­nın üç ya­şı ta­mam olur­du…

Ev­dən çı­xıb Hə­sən Əli­yev küçə­si­nə, Tom və Cerry uşaq əy­lən­cə mər­kə­zi­nə get­di­lər. Bu­ra­da Türka­nı müxtə­lif oyun apa­rat­la­rın­da əy­lən­dir­dik­dən son­ra bir­lik­də ye­mək ye­yib şə­hə­rə, gə­zin­ti­yə çıx­dı­lar.

Ye­ni il ya­xın­laş­dı­ğın­dan met­ro çı­xış­la­rın­da, park və bağ­ça­lar­da yol­ka­lar qu­rul­muş, şə­hər gə­lin ki­mi bə­zə­dil­miş­di. on­lar bir ne­çə yer­də həm şax­ta ba­ba və qar qız­la, həm də yol­ka­nın ya­nın­da şə­kil çək­dir­dik­dən son­ra evə döndülər.

Evə gə­lən­də iş ota­ğı­na ge­də­rək bil­gi­sa­ya­rı açıb xə­bər por­tal­la­rın­da gə­ziş­mə­yə baş­la­dı. Son ye­ni­lik­lə­rə ba­xıb bi­tir­dik­dən son­ra ba­şı­nı əl­lə­ri­nin ara­sı­na alıb düşünmə­yə baş­la­dı: o bir­dən-bi­rə Türka­nın hə­ya­tın­dan çıx­maq­la, ya da onu öz hə­ya­tın­dan çı­xar­maq­la doğ­ru­mu et­­miş­­di­­? Bəl­kə o ge­cə xəs­tə­lən­miş­di, ya da han­sı­sa baş­qa prob­le­mi çıx­mış, onu unut­­dur­­muş­­du­­? Ol­ma­ya­caq şey de­yil­di ki…, həm bi­rin­ci də­fə Türkan onu ara­mış, da­nış­maq is­tə­miş­di, am­ma o ye­kə­xa­na­lıq edə­­rək ax­şam zəng vu­ra­ca­ğam de­yib te­le­fo­nu qı­zın üzünə qa­pat­mış­dı…, öz-özünə: yox El­çin, sən günah­­kar­san, o gün ən azın­dan zəng vu­rub bir sözü olub-ol­ma­dı­ğı­nı so­ruş­ma­lıy­dın, – de­di. Aya­ğa qal­xa­raq iş ota­ğın­da gə­zi­şir, çı­xış yo­lu ax­ta­rır­dı, nə­ha­yət er­tə­si günün dünya azər­bay­can­­lı­la­­rı­nın həm­rəy­lik günü ol­du­ğu­nu xa­tır­la­yın­ca ke­fi düzəl­di, se­vin­cək saa­ta ba­xıb:

-  On iki ol­sun bay­ram müna­si­bə­ti ilə təb­rik is­ma­rı­cı ya­za­ram, – de­di.

İn­di də gözü sa­at­da qal­mış­dı. Te­le­fon­da­kı son da­nı­şıq­la­rın­dan ke­çən ay ya­rım­lıq müddət­də Türka­nın ona qar­şı müna­si­bə­tin­də han­sı­sa də­yi­şik­lik olub-ol­ma­dı­ğı­nı bil­mə­di­yin­dən is­ma­rı­cı­na nə ca­vab gə­lə­cə­yi­ni bil­mir, hə­yə­can­la öz-özünə: hə­lə bir on iki ol­sun is­ma­rıc ya­zım, son­ra­sı­na ba­xa­rıq, – de­yir­di.

Sa­at on iki ol­du, te­le­fou götürə­rək Türka­na dünya azər­bay­can­lı­la­rı­nın həm­rəy­lik günü və qar­şı­dan gə­lən ye­ni il müna­si­bə­ti ilə təb­rik is­ma­rı­cı ya­zıb yol­la­dı.

Te­le­fo­nu əlin­dən ye­rə qoy­mur, gözlə­ri­ni ek­ran­dan ayır­ma­dan gə­lə­cək ca­va­bı gözlə­yir­di. İki də­qi­qə son­ra si­təm­lə do­lu ca­vab gəl­di də. El­çin oxu­yub nə ya­za­ca­ğı­nı, nə ca­vab ve­rə­cə­yi­ni bil­mə­dən ye­rin­də qu­ru­yub qal­mış­dı. Türkan ona si­təm et­mək­də, ay ya­rım­dır ki, so­si­al me­dia he­sab­la­rı­nı qa­pa­da­raq giz­lən­di­yi­nə görə dan­la­maq­da haq­lı idi. Be­lə dost­luq olar­­dı­­? Və Türka­nın uzun-uza­dı is­ma­rı­cı: El­çin, mən­dən qaç­maq­la, mə­ni ni­ga­ran qoy­maq­la, mə­nə çək­dir­di­yin əza­bın min qa­tı­nı özünə çək­dir­di­yi­ni bi­li­rəm, nə üçün? Bütün bun­lar, bu an­lam­sız hə­rə­kət­lə­rin nə üçündü? Eza­miy­yə­tə ge­dər­kən sə­nə xə­bər et­mə­di­yim üçünmü? – de­yə bi­tir­di.

İs­ma­rı­cı oxu­yub bi­tir­di:

-  Sa­bah görüşə bi­­lə­­rik­­mi­­? – de­yə ya­zıb göndər­di. Ar­xa­sın­ca da özünü qı­na­dı, axı ni­yə de­dim görüşək, ye­nə alo­vun üstünə körüklə ge­di­rəm. Ni­yə bu tək­li­fi et­dim axı..?

Ca­vab qı­sa­ca idi:

-  Əl­bət­tə, nə vaxt is­tə­sən görüşə­rik.

-  Sa­at ne­çə­də və ha­­ra­­da­­?

-  Sa­at on iki­də, Hüseyn Ca­vid­də.

Sa­ba­hı gün sa­at oni­ki­nin ya­rı­sın­dan park­da, hə­mi­şə­ki ye­rin­də Türka­nı gözlə­yir­di. Hə­yə­ca­nın­dan bir yer­də du­ra bil­mir, də­qi­qə­ba­şı saa­ta ba­xır­dı: Ağ­lı ilə bey­ni­nin ara­sın­da qal­mış­dı. Bu sa­vaş­da bey­ni­nin qa­lib gəl­mə­si­ni is­tə­yir­di, am­ma ürə­yi bi­raz son­ra onu görə­cə­yi üçün çır­pı­nır­dı:

- Ən böyük sa­va­şın için­də­yəm, bi­ri­nin qa­lib gəl­mə­si­ni is­tər­kən, o bi­ri­si­nin bay­ra­ğı­nı qal­dı­rı­ram, nə qə­dər əda­lət­siz sər­kər­də­yəm – öz-özünə de­yi­nir­di.

Nə­ha­yət on iki ta­mam­da ona ya­xın­laş­maq­da olan qa­dın ayaq­qa­bı­la­rı­nın daş döşə­mə­yə vu­ra­raq çı­xar­dı­ğı səs­lə­ri eşi­dib döndü, Türka­nı iki ad­dım­lı­ğın­da görən­də se­vin­cin­dən uşaq ki­mi ağ­la­ya­caq­dı…

Sa­lam­laş­dı­lar, Türkan onun ya­naq­la­rın­dan öpüb bir ad­dım ge­ri çə­kil­di,baş­dan aya­ğa süzüb:

-  Bu nə gündü El­çi­n? Görüşmə­yə­li qo­cal­mı­san elə bil, arıq­la­mı­san, çə­nən də uza­nıb… Nə olub sənə?

El­çin ovuc­la­rın­da tut­du­ğu in­cə, uzun bar­maq­lı əli öpə­rək:

-  Otu­ra bi­­lə­­rik­­mi­­?

-  Əl­bət­tə, – de­yən Türkan onun­la daş sı­ra­la­ra doğ­ru ad­dım­la­dı.

El­çin on­dan gözlə­ri­ni çək­mir, hər an, hər də­qi­qə xə­ya­lın gözlə­ri­nin önündə ol­sa da ay­lar­dır həs­rət qal­dı­ğı ca­ma­lı­na ta­ma­şa et­mək­dən özünü ala bil­mir­di.

Süku­tu Türkan poz­du:

-  Ha­ra­lar­day­dı­n? Ayın əv­vəl­lə­rin­də qa­ze­tə get­miş­dim, mə­qa­lə ver­mə­yə, sə­ni so­ruş­dum, La­lə xa­nım de­di iş­dən ay­rıl­mı­san. So­si­al me­dia he­sab­la­rı­nı da bağ­la­mı­san. Ürə­yi­mi part­dat­­maq­mı is­tə­yir­di­n?

El­çin suç­lu-suç­lu gülümsə­yə­rək:

-  Səs­yaz­ma ci­ha­zı­nı itir­miş­dim, iş­dən ona görə ay­rıl­dım.

-  Bəs wat­sa­pı ni­yə bağ­la­mı­sa­n? Ne­çə is­ma­rıc at­dım sə­nə, son­ra da zəng vur­dum, sən də ax­şam da­nı­şa­rıq de­yib qa­pat­dın, bir da­ha da zəng vur­ma­dın.

El­çin nə de­yə­cə­yi­ni, nə ca­vab ve­rə­cə­yi­ni bil­mir, su­sub qu­laq asır­dı.

-  Sə­nin hə­rə­kət­lə­ri­nin bir­cə adı var, uşaq­lıq, heç düşündünmü, mə­nim eza­miy­yə­tə han­sı və­ziy­yət­də get­di­yi­mi, ev­dən ne­çə çıx­dı­ğı­mı bi­­lir­­sən­­mi­­?

-  Yox, ha­ra­dan bi­lim.

-  Ha­ra­dan bi­lə­sən­sə bəs ni­yə küsürsən onda?

El­çin su­çu­nu qə­bul­lan­mış hal­da ba­şı­nı aşa­ğı sa­la­raq:

-  An­la­dım Türkan, an­la­dım.

-  Ba­ğış­la­na­caq bir şey yox­du ki, El­çin, az­ca səb­rin ol­sun, öncə nə var-nə yox öyrən, son­ra gör in­ci­mə­yə haq­qın var­sa in­ci­yər­sən, qar­şın­da­kı da sən­dən üzür is­tə­yər.

El­çin aşa­ğı sal­dı­ğı ba­şı­nı qal­dı­rıb ba­yaq­dan onu dan­la­yan Tan­rı­ça­sı­nı ilk də­fə görürmüş ki­mi ma­raq­la, hey­rət­lə süzmə­yə baş­la­dı.

-  El­çin, elə bax­ma.

-  Ne­cə ba­xı­ram ki?

-  Nə bi­lim, elə bil bi­rin­ci də­fə­di görürsən.

-  Gündən-günə gözəl­lə­şir­sən…

Türkan söhbə­ti də­yiş­mək eh­ti­ya­cı hiss et­di.

-  Mə­nim ada­şım ney­lə­yi­r? Gə­rək onu da gə­ti­rəy­din.

-  Yax­şı­dır, dünən do­ğum günüydü.

-  Aaaa, ma­şal­lah, ne­çə ya­şı ol­du elə? Böyük qız­lar­dan ol­sun.

-  Çox sağ ol, üç.

-  Ni­yə mə­nə de­mə­di­n? Onunçün ki­çik bir hə­diy­yə alar­dım.

-  Sə­nin özün hə­diy­yə­sən, iki ay son­ra dünya gözüylə gördüm sə­ni… – de­yə­rək ah çək­di.

-  El­çin, baş­la­ma ye­nə, mən sən­dən de­yil, sən mən­dən qa­çır­dın. Bi­lir­sən ki, is­tə­di­yin vaxt gə­lib görə bi­lər­din mə­ni.

-  Unut­maq is­tə­dim, fa­ce­boo­ku-fi­la­nı da ona görə bağ­la­mış­dım…

-  Unu­da bil­­din­­mi­­?

-  Unut­say­dım bur­da ol­maz­dım…

-  İş­dən­də­mi ona görə ay­rıl­dı­n?

-  Səs­yaz­ma ci­ha­zı­nı itir­miş­dim, am­ma əsl ay­rıl­ma sə­bə­bim buy­du. Hər işə gə­lən­də sə­ni hiss edir, bar­maq­la­rın­la çiy­ni­mə to­xun­du­ğun an hiss et­dik­lə­ri­mi tək­rar ya­şa­yır, saç­la­rı­nın qo­xu­su bur­nu­ma do­lur­du…, dözə bil­mə­dim, qaç­dım or­dan…

-  Off El­çin, də­li­sən sən.

-  Hər hal­da…

-  Get fa­ce­bo­ok he­sa­bı­nı bər­pa et, wat­sa­pı­nı da aç, bir də qa­çıb it­sən Xoş­qə­də­mə çı­xıb beş də­qi­qə­yə ta­pa­cam sə­ni, bil­miş ol.

El­çin bir qəh­qə­hə atıb:

-  Bir­cə xoş­qə­də­mi­miz çat­mır­dı, elə ve­ri­liş­lə­rə bax­mı­ram mən, sə­nin də vax­tı­nı elə ve­ri­liş­lə­rə itir­mə­yi­ni is­tə­mə­rəm.

-  Əs­lin­də mən də sev­mi­rəm bu tip­li ve­ri­liş­lə­ri, za­ra­fat­ca de­dim ki, ke­fin açıl­sın. Yə­ni ha­ra­­da giz­lən­sən ta­pa­ca­ğam, bi­lir­sən, sə­ni çox is­tə­yi­rəm, mə­nim üçün çox də­yər­li­sən.

-  Tə­şəkkür­lər əzi­zim, sev­gi­nə la­yiq ol­ma­ğa ça­lı­şa­ca­ğam.

-  Türkan, bu tə­ti­li ha­ra­lar­da ola­caq­sa­n?

-  Ne­cə bə­yə­m?

-  Tə­til bit­mə­dən bir yer­də görüşüb şam et­səy­dik…

-  Da­rıx­ma El­çin, ba­xım, vaxt edə bil­səm xə­bə­rim edə­rəm, – de­di və saa­tı­na ba­xa­raq aya­ğa qal­xıb: iş­lə­rim var, mən ge­dim.

-  Ol­du Türkan xa­nım, gəl­di­yin üçün tə­şəkkür­lər, de­di və onun qo­lu­na gi­rə­rək par­kın aşa­ğı tə­rə­fin­də əy­lə­di­yi av­to­mio­bi­li­nə­dək müşa­yi­ət et­di.

El­çin evə dönən­də ke­fi­nə de­yə­cək yox idi. Qa­pı­dan içə­ri gi­rər-gir­məz qı­zı­nı səs­lə­yib: qaç qu­cu­­ma qur­ban ol­du­ğum de­yə­rək qol­la­rı­nı açıb diz­lə­ri­ni ye­rə qoy­du, qu­ca­ğı­na qa­çan qı­zı­nı bağ­rı­na ba­sa­raq üz-gözünü öpdü, saç­la­rı­nı ox­şa­ya­raq qol­la­rı­na alıb aya­ğa qalx­dı mət­bə­xə, xa­nı­­mı­­nın ya­nı­na ke­çə-ke­çə sa­man yo­lu mah­nı­sı­nın qı­zı üçün də­yiş­dir­di­yi for­ma­da zümzümə et­di:

 

Bir şarkısın sən, ömür boyu sürəcək

Dodaqlarımdan heç bir zaman düşməyəcək

Bir mələyimsin sən, gül üzlü cənnət qoxulu

Bir bəbəyimsin sən hər kəsdən çox sevdiyim…

 

Könül əl­lə­ri­ni bir-bi­ri­nə vu­ra­raq:

-  Aaa El­çin, gün har­dan çı­xıb belə? Sə­nin də üzün gülər­mi­ş?

El­çin qı­zı­nı sağ qo­lu­na ötürüb di­gər əli ilə xa­nı­mı­nı qu­caq­la­ya­raq:

-  Gün har­dan çıx­ma­lıy­dı­sa, elə ora­dan da çı­xıb, sa­də­cə xoş ol­ma­yan hər şe­yi köhnə il­də qoy­dum, dərd­lə­ri­mi­zi də özümüzlə tə­zə ilə apar­ma­ya­ca­ğıq ki?

-  Oh, nə yax­şı, köhnə El­çi­nim qa­yıt­sın, mən heç nə is­tə­mi­rəm.

-  Qa­yıt­dı be­lə, – de­yə­rək xa­nı­mı­nın ya­na­ğı­nı ox­şa­yıb: ça­yı­mı süz, əy­ni­mi də­yi­şib gə­li­rəm, – de­yə­rək əyi­lib qı­zı­nı qu­ca­ğın­dan ye­rə qo­ya­raq ya­taq ota­ğı­na yol­lan­dı.

Hə­yat­la­rın­da hər şey bir an­da də­yiş­miş­di san­ki, acı və iz­ti­rab­lar­la do­lu iki ay get­miş, ev­lə­ri­nə ye­ni­dən ba­har gəl­miş­di. Könül ana­lıq mə­zu­niy­yə­ti­ni bi­ti­rib müəl­li­mə iş­lə­di­yi mək­tə­bə dönmüşdü, Türka­nı bağ­ça­ya qoy­muş­du­lar. Onu hər gün bağ­ça­ya ata­sı apa­rır, ana­sı götürürdü.

El­çin hər gün iş­dən çı­xar­kən Hüseyn Ca­vid par­kı­na gə­lir, aka­de­mi­ya­ya tə­rəf­ki daş sı­ra­la­rın üstündə­ki ye­rin­də əy­lə­şə­rək Türka­nın iş­dən çıx­ma­sı­nı gözlə­yir, iş­dən çı­xan­da ona görünmə­mə­yə ça­lı­şır, aka­de­mi­ya­nın bi­na­sın­dan av­to­mo­bi­li­nə qə­dər­ki mə­sa­fə­də ye­ri­mə­si­ni gözlə­ri ilə iz­lə­yir, görmə­di­yi günlər­də fa­ce­boo­ka gi­rə­rək şə­kil­lə­ri­nə ta­ma­şa edir­di. Ne­cə de­yər­lər, öz gözü, öz əli və ayaq­la­rıy­la tə­zə­dən odun içi­nə gir­miş­di. Ça­lış­dı­ğı yer­də də işi­ni Türka­na görə tən­zim­lə­mə­yə ça­lı­şar, onun ge­də­cə­yi­ni öyrən­di­yi, ya da eh­ti­mal et­di­yi konf­rans­la­rı, təq­di­mat və di­gər təd­bir­lə­ri işıq­lan­dır­maq üçün səs­yaz­ma ci­ha­zı­nı və fo­to­ka­me­ra­sı­nı götürüb sa­at­lar öncə­sin­dən yo­la düşər, təd­bir­lər­də özünü elə apa­rar­dı ki, gu­ya tə­sadü­fən rast­la­şıb­lar. O,Türka­nın ba­xış­la­rın­dan, hə­rə­kət­­lə­rin­dən bu rast­laş­ma­la­rın heç də tə­sadüf ol­ma­dı­ğı­nı an­la­dı­ğı­nı hiss edər, ürə­yin­də öz-özünə: bir də gəl­mə­yə­cəm, – de­yə söz ver­sə də növbə­ti təd­bir­də ayaq­la­rı onu hər kəs­dən öncə konf­rans sa­lo­nu­na apa­rar­dı…

 

VIII

 

Yan­va­rın iyir­mi dördü Türkan­la görüşüb şam ye­mə­yi­nə get­mək ba­rə­də ra­zı­laş­mış­dı­lar.

Türkan on­dan bir də­fə qı­zı­nı da gə­ti­rib gəl­mə­si­ni xa­hiş et­di­yin­dən o bir gün öncə:

-  Könül, sa­bah günor­ta­dan son­ra bo­şam, Türka­nı bağ­ça­dan götürüb par­ka apa­ra­cam ata-ba­la is­ti­ra­hət eli­yək.

-  Da­rıx­ma El­çin, həf­tə­so­nu üçümüz bir­lik­də ge­də­rik.

-  Hə­ya­tım, bi­lir­sən ki, mə­nim işim­də həf­tə­so­nu de­yə bir qav­ram yox­dur, mən sa­bah bo­şam, qı­zım­la da sa­bah gəz­mə­yə çı­xa­ca­ğıq, əgər is­tə­yir­sən­sə sən də ica­zə al gəl bir­lik­də çı­xaq, – de­di. O, Könülün ica­zə ala bil­mə­yə­cə­yi­nə əmin ol­du­ğun­dan bu qə­dər ar­xa­yın da­nı­şır­dı.

-  Yax­şı on­da, sa­bah siz ge­din is­ti­ra­hət edin, mən də iş­dən çı­xıb gə­lib ya­tıb din­cə­lə­rəm.

Er­tə­si gün sa­at be­şə qal­mış aka­de­mi­ya­nın ya­xın­lı­ğın­da tak­si­ni əy­lə­yə­rək en­di, ar­xa qa­pı­nı aça­raq qı­zı­nın əlin­dən tu­tub en­dir­di və bir­lik­də ana çı­xı­şa doğ­ru irə­li­lə­mə­yə baş­la­dı­lar. Bir­lik­də lif­tə mi­nib yed­din­ci mər­tə­bə­yə qalx­dı­lar, Türka­nın ota­ğı­nın önünə gə­lə­rək sa­kit­cə qa­pı­nı açıb qı­zı­na əv­vəl­cə­dən öyrət­di­yi ki­mi, içə­ri­yə gi­rib əlin­də­ki çi­çək dəs­tə­si­ni ma­sa ar­xa­sın­da əy­lə­şən xa­nı­ma ver­mə­si­ni söylə­di.

Türkan ota­ğa da­xil olan­da qa­pı­nın cı­rıl­tı­sı­na ba­şı­nı qal­dı­ran Türkan əv­vəl­cə ona doğ­ru ya­xın­laş­maq­da olan çi­çək dəs­tə­si­ni gördü. Gözlüyünü çı­xa­rıb ma­sa­nın üstünə qo­ya­raq çaş­qın­lıq­la aya­ğa qalx­dı, çi­çək dəs­tə­si­ni gə­ti­rən qız­cı­ğa­zı fərq edib hey­rət­lə:

-  Qu­zum, sən ki­min mə­lə­yi­sən belə? – de­yə so­ru­şub qız­cı­ğa­zın müşa­yi­ət­çi­si­ni görmək üçün boy­lan­dı.

-Ata­mın, – de­yə­rək qu­ca­ğın­da çə­tin­lik­lə da­şı­dı­ğı çi­çək dəs­tə­si­ni Türka­na uzat­dı.

O, çi­çək­lə­ri alıb qox­la­dı, ma­sa­nın üstünə qo­yub qız­cı­ğa­zı qu­ca­ğı­na alıb öpüb-ox­şa­ya­raq:

-  Bəs ba­la­mın ata­sı hanı? – de­yə so­ruş­du­ğun­da El­çin gülümsünə­rək ota­ğa da­xil olub:

-  Türkan, in­di de görüm ki­min sürpri­zi da­ha gözəl­­di­­?

-  Türkan­qu­ca­ğın­da­kı qız­cı­ğa­zı tək­rar bağ­rı­na ba­sıb öpə­rək:

-  Əl­bət­tə sə­nin­ki, ay al­lah, El­çin, qı­zın ne­cə də sə­nə ox­şa­yır, qa­şı, gözü, do­daq­la­rı, oğ­lan ola­cay­mış bu.

-  İş vax­tın bit­­di­­mi­­?

-  Ada­şı­mın ya­nın­da iş vax­tı­nın sözümü ola­r? O gə­lib­sə de­mə­li ar­tıq onun ix­ti­ya­rın­da­yam.

-  On­da ge­dək, – de­yib qı­zı­nı Türka­nın qu­ca­ğın­dan al­dı, öpə­rək:

-  Sən hə­lə bu­nun şey­tan­lı­ğı­na bax, gəl­mək is­tə­mir, – de­yib, qoy xa­la ha­zır­laş­sın ba­la­mı gəz­mə­yə apa­raq.

Qız­cı­ğaz se­vinc­lə:

-  Ata par­­ka­­? – de­yə so­ruş­du.

-  Əl­bət­tə qı­zım, par­ka da ge­də­cə­yik, res­to­ra­na da.

-  Ada­şı­mın bugünkü əy­lən­cə­si mə­nim boy­nu­ma­dır, – de­yən Türkan qız­cı­ğaz­la ye­ni­dən oy­na­ma­ğa baş­la­dı…

Bir­lik­də aka­de­mi­ya­nın bi­na­sın­dan çı­xa­raq Türka­nın av­to­mo­bi­li­nə əy­ləş­di­lər, El­çin:

-  Ha­ra ge­də­cə­yi­k? Bir yer düşündünmü?

-  Əl­bət­tə, ba­la­mı Tom və Cer­ri­yə apa­raq, bu gün bi­zim ilk görüşümüzdü, unu­dul­maz ol­ma­lı­dır.

Qız­cı­ğaz­la bir­lik­də ke­çir­dik­lə­ri vaxt El­çin­lə Türka­nı bir-bi­ri­nə da­ha da ya­xın­laş­dır­mış, müna­si­bət­lə­ri­nin isin­mə­si­nə sə­bəb ol­muş­du. Növbə­ti görüşlə­rin­də Türkan nə qə­dər is­rar et­sə də El­çin müxtə­lif bə­ha­nə­lər uy­du­ra­raq qı­zı­nı gə­tir­mə­di. Çünki o Türkan­la baş-ba­şa qal­maq, bir­lik­də ol­duq­la­rı də­qi­qə­lər­də Türka­nın sa­də­cə ona aid ol­ma­sı­nı is­tə­yir­di. Ürə­yi ilə ba­car­mır­dı, özünə qa­lib gə­lə bil­mir­di. Bir sözlə odun üstünə ben­zin tökmək­də is­rar­lıy­dı. Çünki Türka­na sev­gi­si­ni, on­suz ya­şa­ya bil­mə­di­yi­ni, söylə­mək üçün fürsət ax­ta­rır­dı.

 

IX

 

Fev­ral ayı­nın on üçü işə ge­dər­kən te­le­fo­nu­nu söndürüb ev­də qoy­du, iş­də də so­si­al me­dia he­sab­la­rın­dan heç bi­ri­ni aç­ma­dı. Məq­sə­di Türka­nın onun üçün na­ra­hat olub ol­ma­dı­ğı­nı öyrən­mək idi. İş­dən çı­xan­da Könülə zəng vu­ra­raq Türka­nı ge­yin­di­rib ha­zır­la­ma­sı­nı, on­la­rı götürə­rək şə­hə­rə çıx­maq is­tə­di­yi­ni de­di.

Ev­lə­ri­nin ya­xın­lı­ğın­da­kı par­ka düşüb bir az tə­miz ha­va al­dı, son­ra Könülün xoş­la­dı­ğı res­to­ran­lar­dan bi­ri­nə ge­dib şam edə­rək ev­lə­ri­nə döndülər.

El­çin bir az Türkan­la oy­na­yıb Könülə:

-  Al qı­zı­nı təh­vil götür, mən ge­dim bir az da xə­bər sayt­la­rı­na ba­xım.

Fa­ce­bo­ok sə­hi­fə­si­ni aç­dı. Türka­nın xət­tə ol­du­ğu­nu görüb ona sa­lam ya­za­raq ke­fi­ni so­ruş­du. ca­vab gə­lən ki­mi sev­gi­li­lər günü müna­si­bə­ti­lə təb­rik edən is­ma­rıc ya­zıb so­nu­na da sə­nin ki­mi bir sev­gi­lim ol­du­ğu üçün çox xoş­bax­tam, cümlə­si­ni əla­və edib göndər­di.

O göndə­rən ki­mi is­ma­rı­cı oxun­du, am­ma ca­vab gəl­mir­di ki, gəl­mir­di. Öz-özünə: bəl­kə hə­lə vax­tı de­­yil­­di­­? – de­yə düşünə­rək tə­ləs­di­yi üçün özünü dan­la­ma­ğa baş­la­dı. Ca­va­bın ge­cik­di­yi hər an, bil­gi­sa­ya­rın önündə əy­ləş­di­yi kres­lo­da da­ha da ki­çi­lib ba­la­ca­la­şır, yo­xa çıx­maq is­tə­yir­di. Nə­ha­yət gözlə­di­yi ca­vab gəl­di, am­ma bil­gi­sa­yar­dan is­ma­rıc gəl­di­yi­ni bil­di­rən səs gə­lən­də o hə­yə­ca­nın­dan gözlə­ri­ni qa­pa­da­raq ye­rin­də­cə do­nub qal­dı. Ba­yaq­dan qa­bır­ğa­la­rı­nı döyəc­lə­yən ürə­yi ar­tıq gic­gah­la­rın­da döyünür, qu­laq­la­rı uğul­da­yır, ba­şı hər­lə­nir­di.

Nə­ha­yət: nə olar-olar, – de­yə­rək gözlə­ri­ni açıb ca­vab is­ma­rı­cı­na bax­dı. Türkan pro­fil sə­hi­­fə­­sin­­də­ki ailə və­ziy­yə­ti­ni göstə­rən bölümü kop­ya­la­ya­raq ona göndər­miş­di.

İçin­dən bir şey­lə­rin axıb bo­şal­dı­ğı­nı, si­nə­si­nin sol tə­rə­fin­də get­dik­cə böyüyən bir boş­luq ya­ran­dı­ğı­nı hiss edir­di. Ürə­yi pres apa­ra­tı­nın al­tın­day­mış ki­mi sı­xı­lır, qüvvət­li bir əl hülqu­mu­nu sı­xır­mış ki­mi nə­fəs ala bil­mir, bo­ğu­lur­du san­ki…

Ba­şı si­nə­si­nə düşdü, bir müddət elə­cə qal­dıq­dan son­ra əl­lə­ri­ni ma­sa­ya dəs­tək ve­rə­rək kres­lo­sun­dan qalx­dı, ayaq­la­rı­nı sürüyə­rək qa­pı­ya doğ­ru yönəl­di, iş ota­ğın­dan çı­xa­raq dəh­liz­də da­yan­dı. San­ki ha­ra ge­də­cə­yi­nə, nə edə­cə­yi­nə qə­rar ve­rə bil­mir, bi­ri­nin gə­lib yar­dım et­mə­si­ni gözlə­yir­di.

Heç nə düşünmürdü, sa­kit­cə da­yan­mış­dı, əs­lin­də düşünmək, nə et­mə­li ol­du­ğu ba­rə­də bir qə­rar ver­mək is­tə­yir­di, am­ma düşünə bil­mir­di…

Dəh­liz­də nə qə­dər qal­dı­ğı­nı bil­mir­di, bəl­kə ye­ni­cə çıx­mış­dı, bəl­kə də ar­tıq ge­cə ya­rı ol­muş­du. Bil­di­yi bir­cə şey var­dı, yor­ğun­luq­dan ayaq üstə du­ra bil­mir, diz­lə­ri qat­la­nır­dı…, am­ma o hə­lə də yol ay­rı­cın­da idi, bil­mir­di ki, ha­ma­ma ge­dib yu­yu­na­raq ra­hat­la­sın, ge­dib yat­sın, ya qəl­bi­nin də­rin­lik­lə­rin­dən onu ça­ğı­ran, Türka­nı özlə­di­yin­də ayaq­la­rı­nın özündən xə­bər­siz onu apar­dı­ğı Hüseyn Ca­vid par­kın­da­kı daş sı­ra­la­ra­mı get­sin… Nə­ha­yət, qə­ra­rı­nı ver­di, əs­lin­də bu­na qə­rar ver­mək­də de­mək ol­maz­dı, evin gi­riş qa­pı­sı­na doğ­ru yönəl­di, id­man ayaq­qa­bı­la­rı­nı ge­yi­nə­rək çı­xıb get­di…

Nə çöldə əsən fır­tı­na, nə bütün şid­də­tiy­lə ya­ğan ya­ğış ve­ci­nə de­yil­di. O can­lı ölüydü, ru­hu ge­dir, söz ke­çi­rə bil­mə­di­yi ayaq­la­rı da cis­mi­ni sürüklə­yə­rək onu iz­lə­yir­di…

Gə­lib Hüseyn Ca­vid par­kı­na ça­tan­da hər za­man­kı ye­rin­də, aka­de­mi­ya­ya tə­rəf­ki daş sı­ra­la­rın üstündə əy­ləş­di, otu­ra­ca­ğın ar­xa­lı­ğı­na söykə­nib ba­şı­nı göyə qal­dır­dı. İri yağ­mur də­nə­lə­ri üzünə, açıq qal­mış, kəsik-kəsik nə­fəs alan ağ­zı­na, qor ki­mi ya­nan do­daq­la­rı­na tökülür, boy­nun­­dan-bo­ğa­zın­dan süzülə­rək id­man köynə­yi­nin açıq ya­xa­sın­dan ke­çib si­nə­si­ni is­la­dır­dı. ça­xan il­dı­rım­la­rın sə­ma­nı bölüb par­ça­la­maq is­tə­yir­miş­cə­si­nə uza­nıb ge­dən al qır­mı­zı rəng­li atəş­dən xət­lə­ri­nə, ard-ar­da ça­xan il­dı­rım­la­rın işı­ğın­da bir-bi­ri­ni qo­va­la­yır­mış ki­mi top­la­şıb ay­rı­lan qap­­qa­ra bu­lud to­pa­la­rı­na, ba­xıb gözlə­ri­ni yum­du, şim­şə­yin in­sa­nı kar et­mək is­tə­yir­miş­cə­si­nə gu­rul­­da­yan şaq­qıl­tı­sı­na, fır­tı­na­nın qu­laq­ba­tı­rı­cı vı­yıl­tı­sı­nın için­dən, ta uzaq­lar­dan gə­lən sə­sə qu­laq ver­di… sev­gi­li­si­nin ey­nən be­lə fır­tı­na­lı bir ge­cə­də, te­leqül­lə­nin fır­la­nan res­to­ra­nın­da oxu­du­ğu mah­nı­nı tək­rar eşi­dir­miş ki­mi tək­rar gözlə­ri­ni yu­mub qu­laq kə­sil­di:

 

Küləklər gülləri qamçılayırdı

Yağışlar narıncı damcılayırdı

Ürəyim özümü acılayırdı,

Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…

 

Ar­tıq qırt­la­ğı­nı yan­dı­ran qə­hə­rə ma­ne ola bil­mir, göz bu­laq­la­rın­dan bo­şa­lan yaş­lar ya­naq­­la­rın­­dan süzülə­rək yağ­mur su­la­rı­na qa­rı­şır, axıb ge­dir­di. O isə uzaq­lar­dan il­dı­rı­mın şaq­qıl­tı­sı­nı, fır­tı­na­nın qu­laq­ba­tı­rı­cı vı­yıl­tı­sı­nı bas­dı­ra­raq ta ona qə­dər gə­lən mah­nı­nı din­lə­yir, için­də­ki yal­nız­lıq, kim­sə­siz­lik göz yaş­la­rı­na qa­rı­şıb çölə axır, yağ­mur su­la­rı­na qa­rı­şıb ge­dir­di:

 

Günəşə nə var ki, çıxacaq bir də

Şimşəyə nə var ki, çaxacaq bir də

Amma həmişəlik, amma əbədi

Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…

 

Qa­dın ayaq­qa­bı­la­rı­nın daş döşə­mə­yə vu­ra­raq ya­xın­la­şan ad­dım səs­lə­ri­ni eşit­di. Dönüb bax­ma­dı be­lə, ar­tıq hə­yat­da­kı heç nə onunçün ma­raq­lı de­yil­di, o özündən çox sev­di­yi, tap­dı­ğı Tan­rı­ça­sı tə­rə­fin­dən rədd edil­miş, cən­nət­dən qo­vul­muş şey­tan ki­mi əbə­di əza­ba məh­kum edil­miş­di.

Ayaq səs­lə­ri get­dik­cə ya­xın­la­şıb ya­nın­da da­yan­dı, uzun, in­cə bar­maq­lı bir əl yağ­mur­dan is­lan­mış saç­la­rı­nı ox­şa­dı. bar­maq­lar saç­la­rı­na to­xun­du­ğu an El­çin on­la­rın sa­hi­bi­ni ta­nı­mış, qo­xu­su­nu hiss et­miş­di. Bu o idi, on­dan baş­qa­sı ola bil­məz­di…, am­ma o ana­sın­dan küsmüş uşaq ki­mi gözlə­ri­ni aç­ma­dan səs­siz­cə ağ­la­yır, göz yaş­la­rı yağ­mur su­la­rı­na qa­rı­şır­dı…

Əlin sa­hi­bə­si ya­nın­da otu­rub gözlə­ri­ni qu­ru­la­dı, ya­naq­la­rı­nı ox­şa­dı və hə­mi­şə­ki xoş, mə­la­hət­li sə­si ilə:

-  El­çinnnn! Xəs­tə­lə­nə­cək­sən! Qalx, qalx get evi­ni­zə, de­yib ya­na­ğı­nı ox­şa­dı….

O, gözlə­ri­ni açıb sə­ma­nı bölüb par­ça­la­maq is­tə­yir­miş­cə­si­nə od­lu qı­lın­cı­nı hər tə­rə­fə so­vu­ran şim­şə­yə bax­dı, fır­tı­na­nın qu­laq­ba­tı­rı­cı vı­yıl­tı­sı­nı din­lə­yə­rək aya­ğa qal­xıb sən­də­lə­yə-sən­də­lə­yə get­di… Ürə­yin­də kim­sə­yə söylə­yə­cək sözü qal­ma­mış­dı. Can­lı ölüydü san­ki, ru­hu ge­dir, söz ke­çi­rə bil­mə­di­yi ayaq­la­rı da cis­mi­ni sürüklə­yə­rək ha­ra get­di­yi­ni bil­mir­di. Am­ma evi­nə dönmə­liy­di, ba­la­ca Türka­nı­na:

- Bi­ri­ni uzaq­dan sev­mək, ömürlük həbs cə­za­sı al­mış məh­ku­mun də­mir bar­maq­lıq­dan azad­lı­ğa bax­ma­sı ki­mi­dir Türkan. Bun­dan son­ra hə­ya­tı­mı o məh­kum ki­mi ya­şı­ya­cam…

Payızda yarpaqlar saraldı soldu,

Könlümdə arzular boşaldı, doldu,

Qəlbimə gəlməmiş nə tez qovuldu?

Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi.

 

Yazıya 334 dəfə baxılıb

Şərhlər

Şərh

Pin It

Comments are closed.