Bağışla
Yalqız qumrum!
Susqun yavrum!
Arı pətəyim!
İşıldaquşum!
Bir vaxt
Ovuclarımım içində
Yanıb-sönən atəşim!
Bağışla!
Açılıb uzanan
hər sap düzümü ömür deyilmiş,
ömrün hər dözümü ömür deyilmiş!
Bağışla!
Aldandıq, aldatdıq,
nələrdən döndük,
nələrdə yanıban,
nələrdə söndük.
Bilməzdim bu qədər
üzü dönükdük!
Bağışla!
Pisi əzizləyib, yaxşını atdıq,
Olub ki, bəzən də xeyrə şər qatdıq,
Beləcə sivişib ömür uçdu ki!
Ömür quşdu ki!
Sevdalı yolları unutmuşuq ki!
Bir kövrək çiçəyi qurutmuşuq ki!
Bağışla!
Bağışla!
***
Dünya çiyinlərimdə,
çiynim dünyadan ağır,
endirdim başımı çiynimin üstə
gördüm qollarım yoxdur.
İki qolum – iki budaq
İki qolum ikisi də dirəndilər göy üzünə.
Baxdım bədən torpaq üstə,
iki qolum ikisi də
üzür keçir göy üzündən.
Ürəyimi eşit, dünya!
Qollarım hövl eyləmiş,
Torpaq iki haçadır,
Körpu heyrət içində,
Məftillər qocalıbdır,
gör haçandır
iki yol arasında
qollar naçar qalıbdır!
Dünya, mənə həyan ol,
Göyləri səksəndirmə,
qollarım yol gedəsidir,
Onu həsrət uçurub,
qollarıma ana ol,
qollarım yorulubdur,
qollarımı ovundur!
Dünya, mənə yiyə dur!
O sahilə… baxınca
ürəyim suya dönür,
Bədən qolsuz çırpınır,
yerə-göyə sığınmır,
Dağlar boy vermir mənə,
barı Allah göyündə
qollarıma yol eylə!
Dünya, özün cavab ver!
Mənim bədənsiz qollarım
gül-çiçək çələngini
görən necə tutacaq?
Dönüb bir cüt quş olunca
ağarıb göy üzündə
bədənsiz necə uçacaq?
Ömrü darda, başı qalda,
o təklənən torpağımı…
görən, havax, hansı üzlə
hansı təşviş içində…
necə, nə cür qucacaq?!…
Apar məni, apar
Mən gedirəm axar çaya deyəm ki,
Mənim sadiq yarım ol,
Al məni də qoynuna,
apar get.
Mən gedirəm axar çaya deyəm ki,
Mən burda darıxıram, ögey kimiyəm sanki.
Apar məni uzaqdakı məcrana,
Ört üstümü çınqıl-mərcanlarınla,
Apar, get.
Könül yaman sıxılır…
Apar get, ən dərin dəryaçana
O sözü də… pıçılda sən ona.
De ki, asimanla aranızda qalacaq
Mənim sənə sonuncu dediklərim.
Apar get..
Apar, apar,
Yadlardan yorulmuşam, aşiyan ol,
Sərinlik istəyir can…
Apar, məni də apar!
Daha könül qəhr edir.
Apar, apar!
Axar çay…
Qalx gedək evimizə…
Nə dalğın dalmısan,
Üzü dumanlı dənizə.
Keçib əyləşsəm yanında,
Məni sezə bilərsənmi?
Əmin ol, soruşmaram,
soruşmaram mən səndən
Necəsən?
Ruzigarın hansı yerdə?
***
Lakin dünən sən röyamda
Gözlərimdən öpərək
Hönkürüb soruşmuşdun:
Ne-cə-sən?.. Məni bağışlayarsanmı?
Mən cavab verməyəndə
Sən o məşum yuxuda
Yağışlı asimana qarışanda
Pıçıldamışdın deyəsən mənimçin yavaşdan:
“Pərvərdigara, Tanrım, o necə də qocalıb,
bu odurmu?” demişdın.
***
Hə, mənəm, yanında əyləşən,
Yalqızlığa təhvil verib getdiyin
“Tanrısının mərhəmət ilahəsi!”
– çağırdığın biçarə!
Hə, mənəm! Pərişanam,
Elə mən də bir səninçin dərin qüssədə!
…Ox, qalx gedək…yağışlı asimana-
o talvarın altına! – Evimizə!..
Yuyum orda gözlərinin nəmini,
Əl gəzdirim saçlarının qəminə,
bir Allah eşqi üçün!
Ancaq soruşmayacağam mən səndən:
Ne-cə-sən..?
Əmin… ol…
…Ox, qalx gedək… yağışlı asimana-
o talvarın altına! – Evimizə!..
Mənə soyuqdur, günəş
Günəş!.. Mənə soyuqdur,
Axı mən qütbə gedən tək gəminin
məzlum mənzərəsinə dözümsüz oluram.
Axı üşüyürəm mən hərdən
azad qanad yoluna atəş açan
zalım ovçu üzündən.
…Günəşim! Tez-tez röyalarımdasan!
Bir dəfə də xəyalımda
səninlə öpüşəndə,
qucaqlaşıb demişdim:
Məhvəşim! Atəşim! Sahib dur!..
Məşum toxunur hər şey.
Çək məni, apar məni.
Apar, apar!……
Yerdə mənə yaman soyuqdur, Günəş!
Niyə gəldim
Nilufərlər solan çağı
Mən bu gölə niyə gəldim?
Niyə axı bura gəldim?
Gəlmişdimsə niyə gəlib,
Niyə getdim?
Ah, bilən yoxdur
bağrım başı nədən belə
bölük-bölük?
Nədən axı qəmgin olur
Könül belə o göl sarı?
Bəs nə üçün çıxdım getdim
Nilufərlər solan çağı?
Aydındır güzəran
…Aydındır güzəran –
Sən indi əngin döngələrdəsən.
Belə bir məngənə kəməndi
Hələ çox bürünəcək qoca düşüncələrinə.
Və taqətdən düşüncə, üşüdəcəkdir səni.
Həm də hökmən üşünəcək bədəndə
Mənə dair etdiyin nəhəng günah.
Hətta sənin ölüm yuxularından
Soyulmaq bilmədən
ən ağır cəza kimi
incidəcəkdir ruhunu sonacan.
İslanmış günəşdən aşağı…
Bir az da mənimlə qal,
Elə-belə, xəyalən…
Gəl sahilə, qal mənimlə.
Qal mənim
sükutda söhbət etdiyim sübh gözəlim
günəş ilə
gözlərimin gildir axan
yaşlarının yanında.
Bu ara sən mənə ayrılıq uzunu
həzzinə qarışdığın
bütün bayramlardan danış,
Mən sənə
islanmış günəşdən danışım.
Onda sən tumar çək qüssəmə,
Sən mənə “ağappaq qağayım”
– de, yenə də…
Mən isə az qala gözəllik sultanı
həmin ağ qağayının ümidsiz,
dəli qağıltıları,
Dəniz sevgilərindən nəql edim-
səninçin doyunca…
…Sonra birdən, qəflətən
önümüzdən sivişib
havada rəqs edən bir nagahan fəryada-
ağappaq qağayı qəhrinə duruxaq…
Duruxaq, məhzun baxaq bir xeyli
nəhəng sevgi quşunu
islanmış günəşdən aşağı,
anılmayan
həyat tərənnümlərinə…
Qürbət nağılı bildim
Qürbət nağılı bildim,
yaş parlayan an ilə
dan yerinə millənən
bir laməkan ah arası
sabit duran sükutu.
Həmdəm bir ağrı bildim,
ağaran toran ilə
mükəddər simlər arası
tək uçan leylək lələklərinin
fağır qağıltılarını.
Dünya çıxıb yadımdan
Tanrım, bağışla məni,
dünya çıxıb yadımdan.
Heç bilmirəm səma harda, yer harda?
İnsanlar hardadır, mən harda?
Təkcə İsa Məsihin
Çarmıx edamında o saralan çöhrəsi
Asılıb eyvanımdan, çökür bəbəklərimə,
Çəkilmir xəyalımdan.
Bir də ki, zavallının
“canım ölümcül dərəcə kədərlidir”-naləsi!
Nisgil təbili döyür mənim
mütəəssir… qulaqlarımda…
Ox, dan yeri ağaranda
Onda,
Dan yeri ağaranda
Qızıl güllər mənimlə
bərabər ağladılar.
Onda,
Dan yeri ağaranda
Gözəl sübhün gizlindəki
zülmünü ağladıq biz.
Ağladıq. Ağladıq onları… da!-
Torpaqdan ələnən
asiman pıçıltılı
o laməkan nəfəsləri.
Onda
Bağbanı yoxa çıxan qızıl güllər
qollarım arasında
məndən betər titrədilər
yiyəsiz gizildəyən kolların
bu girinc əhvalına …
Elə bu an qucaqladı
Köksümün yarasını musiqisi qəriban,
Uzaq minor səslərinin…
Sevgisi, sitəmi, xiffəti!..
Ox, dan yeri ağaranda…
Sükunət gözəlliyi
Sükutda qımıltı var…
Sükutda yırğalı, məhzun söyüd
Axar çaya nəyi isə pıçıldayır,
Nəyi isə deyirdi.
…İçimdəsə bu ara
məni hey kövrəldən,
unudulan qədim ud simlərinin
yetim sədası sızlayır,
qırıq-qırıq inləyirdi, layla kimi…
…Anladım. Sükunət gözəlliyidir,
Heyran edir…
O mənə, ruhuma
İlahinin özündən sonsuz bir xatirə, –
Bir sönməz titrəmə!..
Ah, sükutda qımıltı var…
Yazıya 1169 dəfə baxılıb
