Dağlarda bir Türk
(milli-ideoloji hekayə)
Dumanlı, şaxtalı bir qış gecəsiydi. Qarabağda bir erməni nəzarət-keçid məntəqəsində vəziyyət gərgin idi. Çünki bir saat bundan öncə baş vermiş hadisə nəinki məntəqənin şəxsi heyətini, eyni zamanda yaxınlıqda yerləşən və bu məntəqənin tabe olduğu qərargahda, hətta bu dəqiqə nazirliyin bir çox bölməsində əsəblər tarıma çəkilmiş, baş vermiş hadisəni kimsə həzm edə bilmirdi. Çünki Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin təyinatlı Giziri Mübariz İbrahimovun məlum olayı törətməsindən – yəni tək başına 50-yə yaxın erməni əsgərini, silahlı qüvvəsini məhv etməsindən (bəzi qeyri rəsmi qaynaqlara görə – 135 nəfər) bir neçə il keçməmiş ikinci dəfə belə bir olayın baş verməsi, təkcə Ermənistan Silahlı Qüvvələri üçün deyil, eyni zamanda Ermənistan dövlətinin ümumilikdə nüfuzunu dünya miqyasında düşürmüşdü. Özü də səbəbkarın şəhid olmadan – sanki heç bir şey baş verməmiş kimi çıxıb gedə bilməsi də ermənilər üçün böyük biyabırçılıq idi. Çünki hadisədən iki gün öncə ölkənin baş naziri xarici bir televiziyada çıxışında o dərəcədə pafoslu danışmışdı ki, ona inanan olsaydı, indi erməni ordusu Qarabağdan keçib hal-hazırda Azərbaycanın digər torpaqlarına qədəm qoymalı idi. Amma gəl gör ki, reallıq tamam başqaydı. Və bu reallıq bir gecənin içində hətta prezidenti belə isti yatağından məhrum eləmiş və Qarabağa doğru yola salmışdı…
Bir ay öncə… Xüsusi təyinatlı dəstələrin tərkibində hərbi xidmətini başa vurmağa hazırlaşan Elçini bir gecə yuxusundan hansısa bir kabus qəfil oyandırmışdı. Kazarmada kimsə oyanmasın deyə, səsizcə yerindən qalxan əsgər gördüklərini düşünmək və bir qədər rahatlamaq məqsədiylə mətbəxə keçdi. Orada özünə çay dəmləyib yuxusu haqqında düşündü – yuxuda iki fərqli tarixdə baş verən hadisələr eyni zaman kimi birləşmişdi: Xocalı faciəsi və Mübariz İbrahimovun düşmənə qan uddurduğu gün…
Yerinə təkrar uzanan Elçinin qulaqlarında milli qəhrəmanımızın son sözləri vardı: intiqam tam alınmalıdır, Elçin, eşidirsən, tam!
Elçin uşaqlıqdan ata-ana qayğısından uzaq, yaxın qohumlarının himayəsində böyümüşdü. Atası Elxan vaxtilə Qarabağ uğrunda gedən döyüşlərdə şəhid olmuşdu. O vaxtlar gənc gəlin olan anası Gülyaz da onun dərdinə dözə bilməyib fikirdən, dərddən bir qədər sonra ağır xəstəliyə düçar olub canını tapşırdı. Elçin də hərbçi olan dayısının və onun ailəsinin qayğısı ilə böyüdü. Atasının necə igid bir adam olmasını dayısından tez-tez eşidən Elçin illərlə milli ruhda və düşmənə qarşı böyük nifrətlə yetişdi.
18 yaşı tamam olan kimi həqiqi hərbi xidmətə çağırılan Elçin xidməti bitməsinə az qalmış könüllü olaraq nazirliyə müraciət etdi və dayısının da rizasıyla MAXE kimi xidmətini davam etdirməyə başladı…
Dövlətlə bağladığı müqavilənin də bitməsinə bir ay qalmış, Elçin dözmədi. Son zamanlar yuxularına girən Milli Qəhrəmanımızın və televizorda ara-sıra izlədiyi hərbi filmlər onu düşmənə qarşı amansız olmağa sövq edirdi. İçində böyük bir qorxusuzluq hökm sürürdü və o hiss sanki bir insan kimi elə eyni sözləri təkrar edirdi: intiqam, tam alınmalıdır, tam! Durma, irəli get, düşmənə kim olduğunu göstər!
Son bir ayda Elçin xarakterik olaraq dəyişməsə də, insanlara qarşı, həyata qarşı münasibətində xeyli dəyişiklik hiss olunurdu. Daxilən saf, təmizürəkli adam olduğu üçün içindəki sirrini çox gizlədə bilmirdi. Dili danışmasa da, gözləri, üz cizgiləri günbəgün onu ifşa edirdi. Odur ki, son bir ayda səhhətində yaranmış bəzi nazaslıqları bəhanə edərək kazarmadan mümkün qədər az çıxmağa qərar verdi və komandirindən izn aldı. Bu zamana qədərki nümunəvi xidməti onun bu izni almasına kömək etsə də, kimsə hal-hazırda onun gizli planlarından xəbərdar deyildi. Bəlkə də onun edəcəyi və ya edəcəkləri bundan sonra dövlət üçün, ordu üçün hər hansı bir kriz vəziyyətinə səbəb olacaqdı, amma Elçin bu kimi məsələləri düşünəcək durumda deyildi.
Son bir ayda telefonundan internetə girib ermənilərin son zamana qədər törətdiyi vəhşiliklər və ordumuzun stratejik planları haqqında onlarla video izləmişdi. Eyni zamanda milliyətçi və savaş çağırışı olan replərə qulaq asması Elçini ruhi cəhətdən gücləndirir, intiqam hissini daha da artırırdı. Və bir şey haqqında daha çox düşünməyə başlamışdı: keçmiş Qarabağ döyüşlərində düşmənin hərbi mücadilədən daha çox psixoloji, informasiya savaşına önəm verməsi onun üstünlüyü idi. Çünki başqa heç bir məntiq erməni vəhşiliklərini açıqlaya bilməzdi. Bəli, məhz belə idi. Düşmən güllədən daha dəhşətli bir silahla silahlanmışdı – qorxu yaratmaq, insanlarda illərlə psixoloji sarsıntıya səbəb olacaq qorxu. O çox böyük hiss idi. Elə bir hiss ki, ona yenilən ən mərd insan bir andaca namərdə çevrilə bilərdi. Və Elçin indi o hissə tam qalib gələ bilmişdi ki, hətta düşmənə qarşı o hissdən silah kimi istifadə etmək fikrindəydi. Bəli, 1990-cı illərin əvvələrində erməni terrorçularının etdiyi kimi…
Soyuq, şaxtalı bir gecədə Qarabağda bir erməni nəzarət-keçid məntəqəsinə doğru yola çıxan Elçin bir gün öncədən məhşur bir rejissorun bir filmini izləmişdi və o filmin ana ideyası belə idi: savaşda hər şey mübahdır, yaşamaq üçün öldürməlisən!
Bir-iki-üç… – Elçinin sakit, səssizcə öldürdüyü ermənilərin sayı get-gedə artırdı. Bunu tam olaraq necə bacarırdı, heç özünə də məlum deyildi, amma bu dəqiqə Elçin normal insan ağlından uzaq, tamamilə hissləriylə hərəkət edən bir canlı idi. Çünki öldürülən ermənilərə güllə ilə deyil, bıçaq və başqa kəsici alətlərlə hücum edilirdi. Gecənin qaranlığında uzaqdan bir qurda bənzər görünüm yaradan Elçin bu dəqiqə düşmənə qarşı vəhşi bir heyvan kimi hücum edirdi – qulaqlar, başlar, gözlər kəsilib ətrafa səpələnirdi. Bütün bunları fasizləsiz və böyük bir amansızlıqla edən Elçinin qulaqlarında dərin bir qurd səsi və Xocalıda əsir götürülüb sonradan zorlanan Türk qızlarının ah-naləsi eşidilirdi. O səslər tədricən qədim bir Şaman ayini kimi Elçinə ruh verməyə başladı və Elçin nə az, nə çox 20 əsgəri vəhşicəsinə öldürdü – doğradı, parçaladı, məhv etdi…
Hadisə yerindən uzaqlaşan Elçinin hirsi azca soyusa da, hələ ürəyi rahat deyildi. Çünki o, hələ də bura gəlməmişdən öncəki düşüncələrində idi: keçmiş Qarabağ döyüşlərində düşmənin hərbi mücadilədən daha çox psixoloji, informasiya savaşına önəm verməsi onun üstünlüyü idi. Çünki başqa heç bir məntiq erməni vəhşiliklərini açıqlaya bilməzdi. Bəli, məhz belə idi. Düşmən güllədən daha dəhşətli bir silahla silahlanmışdı – qorxu yaratmaq, insanlarda illərlə psixoloji sarsıntıya səbəb olacaq qorxu…
Elçin ürəyində bu sözləri təkrar edirdi tez-tez:
– qorxu çox pis şeydir. Ona yenilsən ailəni də satarsan, namusunu da, şərəfini də… Bundan sonra qoy onlar düşünsün! Türkü humanist, xam, saf saymasınlar. Bəli. Cəhənnəm olsun, qoy Avropa mediası yazsın ki, Türk əsgəri vəhşidir. Ancaq erməni bundan sonra bilsin ki, onun qarşısında artıq nizami qüdrətiylə tanınan bir ordu yoxdur! Onun qarşısında qurd ürəkli deyil, qurd xislətli, qurd qiyafəli bir ordu var! Dini nağıllarda təsvir edilən “Dəccal” Türkün özüdür! Düşmənə qalib gələ bilmədikdən sonra neynirəm İsa peyğəmbər kimi olmağı. Yox! Biz artıq heç kimi bağışlamamalıyıq! Biz artıq qisas almalıyıq! Bizə cinsi azlıqların xislətini nümayiş etdirən Avropapərəst düşüncə lazım deyil! Yox! Bizə onlarla mədəni görüşlər və qətnamə imzalamaq heç nə vermir! Bizə intiqam lazımdır! Ermənini yer üzündən silənə qədər savaş! Kəs, doğra, boğ! – nə edirsən et, amma qalib gəl! Qov yağını müqəddəs torpaqlarından! “Kafir” dediklərini məhv elə, sən buna qadirsən! Sən Çingiz Xan qüdrəti, Teymur ədaləti, Tomris qəzəbisən! Əgər düşmən qana doymursa, onu öz qanında boğ! Qüdrətinlə, qeyrətinlə ucal, qalx ərşə! Çünki sən Türksən – qiyamətə qədər dünyanın tək hakimi!
Və bir ay sonra dünya mediası əvvəllərdən fərli olaraq heç nə yazmadı. Çox adam unutdu o naməlum Türkü və hadisələri. Hətta sosial media, qəzetlər də heç nə yazmadılar. Çünki erməni rəhbərliyi baş verən olayı həzm edə bilmirdi. Bu onlar üçün böyük bir utanc və nüfuz itkisi idi. Ona görə yeni hökümət məsələni böyütməməyə qərar verib olanları “vəhşi heyvanların ani hücumuna” bağladı. Ancaq o Türkün tapılması üçün də lazımı əmrlər verildi. Bütün Qarabağ (işğal altında olan torpaqlar) və Ermənistan ərazisi az qala metrə-metrə axtarıldı. Türk isə qaranlıqda qeyb olan kabus kimi yoxa çıxmışdı, bəli, miflərdəki müqəddəslər kimi…
Aylar sonra Tehranda bir kafedə oturub qəhvəsini içərək qəzet oxuyan bir keçmiş İran generalı anidən ağzından gələn qana təəccüb edərək saniyələr içində boğuldu…
Bir qədər sonra Moskvada bir hərbi məktəbin önündə keçmiş bir rus zabitinin yaşlı cəsədini (çılpaq şəkildə) asılmış və sinəsinə bir mismarla vurulmuş kardon parçasıyla tapdılar. Görənlər olayın şokundan ayıla bilmirdi. Yazıda isə bunlar yazılmışdı: “1992-1993 hadisələrinin iştirakçısı və erməni dəstəkçisi – məsum körpə uşaqların süngüyə keçirilməsinə razılıq verən şərəfsiz”…
Gecənin qaranlığında dağlarda bir Türk peyda oldu. Və o Türk kimlər üçünsə İlbis, digərləri üçün Tanrının qəzəbiydi… Gəlirdi, əli məzlum qanına batanları cəzalandırmaq üçün gəlirdi. Onu kimsə dayandıra bilməyəcəkdi. Çünki artıq o tək deyildi. Arxasında illərlə gizli fəliyyət göstərmiş olan bir Türk təşkilatı vardı. Bəli, o təşkilat fəaliyyətinə görə tarixdəki bir təşkilata çox bənzəyirdi. Xüsusən düşmənlər onu yaxşı xatırlayırdı. Və indi o Türk planlı şəkildə 1988-dən 1994-ə qədər Türklərə qarşı törədilmiş erməni vəhşiliklərinin səbəbkarlarını bircə-bircə tapıb cəzalandıracaqdı, həm də onların xislətinə layiqli tərzdə…
Ardı var…
Yazıya 444 dəfə baxılıb
