Bizim kəndi kim tanımır? Abşeronda yəni elə bir adam var ki, bizim kənddə olmasın? Bəlkə də var, ancaq bunun mətləbə dəxli yoxdur. Məsələ bundadır ki, bizim kənddə də başqa kəndlərdəki kimi, balaca bir bazar var və bu bazara gedən yol kəndin böyük yolu hesab olunur… Əslinə qalsa, heç bunun da mətləbə bir o qədər dəxli yoxdur. Məsələ nə kənddədir, nə yolda, nə də bazarda. Əsas məsələ bizim kəndin balaca bazarına gedən böyük yolun lap qırağında yaşayan Ağamalıdadı.
Ağamalı iyirmi altı ilə yaxın idi ki, bu kənddə yaşayırdı. Özü də çayçı Mirhəsən demiş, mənalı-qəşəng yaşayırdı. Onun bir oğlu, iki qızı və iyirmi dörd il bir dam altında yaşadığı arvadı vardı. Sonra onun yar-yaraşıqlı evi, həyət-bacası və kənd içində xətir-hörməti vardı. Təkcə ali təhsili yox idi. Düzdür, Ağamalı istəsəydi, onun da ali təhsili olardı. Öz dediyinə görə, guya o vaxt instituta adamı yalvara-yalvara götürürmüşlər… Sadəcə, könlü olmayıb. Fikirləşib ki, işləmək elə hamısından yaxşıdı.
Ağamalı hazırda pensiyadaydı. Həyət-bacada göydən-göyərtidən əkib-dolanırdı özü üçün. O, uşaqlarından ən çox sonbeşiyi Gülbalanı istəyirdi. Bir də Gülbalanı necə istəməyəydi? Gülbala top kimi yupyumru, qəşəng bir oğlan idi. Ağıllı, kamallıydı. Ancaq bir az dərslərindən axsayırdı. Ona görə bir-iki il sinifdə qalmışdı. Məktəbi qurtaran ili də əsgər aparmışdılar.
Gülbala çox utancaq oğlan idi. Dost-tanışları həmişə ona sataşardılar: “- Alə, utanma, utananın oğlu olmaz!..” Ancaq Gülbala bu sözlərdəki eyhamı başa düşməyib “mən qız istəyirəm” deyərdi.
Gülbala utanırdı – hər şeydən utanırdı. Əgər təsadüfən külək bir qızın ipək paltarını qaldırıb güllü tumanını göstərsəydi, Gülbala o saat gözünü ucubiz ayaqqabısına dikərdi. Düzdür, ürəyində buna görə həmişə özünü söyərdi, ancaq neynəmək olardı?..
…Ağamalı həyətdə oturub qapqara qıvrım tüklü quzuya baxır və dodağının altında nə isə hesablayırdı. Quzu isə özünü elə aparırdı ki, guya elə bu həyətdə doğulmuşdu. Elə bil bazardan cəmi bir saat əvvəl alınmamışdı. O, göy ləklərinin içində atılıb-düşür, təzəcə cücərmiş vəzəriləri, keşnişləri əzirdi. Nə Şahbikə quzuya bir söz deyə bilirdi, nə də qızları.
Şahbikə gəlib oturdu ərinin yanında:
– Nə qədər qalıb? – soruşdu.
– Hesablayıram…
Yupyumru Gülbala əsgər gedəndən Ağamalı onun gəlişinə qara qoç kəsəcəyini əhd eləmişdi. İndi öz iyirmi dörd illik arvadı ilə yan-yana oturub Gülbalanın qayıtmasına nə qədər qaldığını hesablayırdı.
Şahbikə dözməyib yenə soruşdu:
– Nooldu? Nə qədər qalıb?
Ağamalı hesablamalarına yekun vurub:
– Düz beş ay, beş gün, – deyə cavab verdi.
– Çox yaxşı. O vaxtacan quzu da böyüyüb qoç olar…
Ağamalı tərs-tərs arvadına baxıb:
– Dur çay gətir! – dedi və o dəqiqə də fikirləşdi ki, görən niyə tərs-tərs baxdım arvada?..
Şahbikə tələsik durub çay tədarükünə başladı.
Ağamalı yaşıdlarının çoxundan fərqli olaraq, heç də kişinin arvaddan üstün olduğu fikri ilə razılaşmırdı. Onun fikrincə, arvadla kişi hər cəhətdən bərabər olmalıydı. Ancaq nə qədər baş sındırırdısa da, “hər gün çayı niyə məhz arvad gətirməlidir?” fikrini özü üçün aydınlaşdıra bilmirdi.
…Quzu başladı böyüməyə. Heç kim ona gözün üstə qaşın var deyə bilməzdi. Evdə bişən bütün dadlı yeməklərdən mütləq quzuya da pay düşməliydi. Ağamalı evdə olmayanda, dənizə gedib özünü gündə yandıranda, yaxud çayxanada oturub “dünyanın işləri” barədə söhbət edəndə, Şahbikə təşvişə, qızları isə təşvişsiz, əl-ayağa düşərdilər.
Şahbikə:
– Ay qızlar, ciyəriviz yansın, su verin quzuya, vaxtı keçib! – deyərdi. – Kişi gəlib öldürər bizi.
Şahbikə də, qızları da yaxşı bilirdilər ki, Ağamalı gəlib onları öldürməz. Elə-belə, sözgəlişi deyilir bu söz. Çünki Ağamalı ömründə heç toyuq başı da kəsməmişdi. Neçə dəfə istəmişdi ki, kəssin, ancaq ürək eləməmişdi. Qıymamışdı. Evdə toyuq kəsmək lazım olanda aparardılar qonşuya – Qəzənfərgilə.
Qəzənfər həm Ağamalının qapıbir qonşusu, həm də uzaq qohumuydu. Bir də axtarsan, elə bütün kənd bir-birinə qohum çıxardı. Qəzənfər qohum-əqrəbanın, qonum-qonşunun xeyir-şərinə yarayan, bazburutlu bir kişiydi. Ancaq ürəyi uşaq ürəyi kimiydi. Gözünün ağı-qarası bircə qızı var idi, o da ərdəydi. Qəzənfər tək-tənha yaşayır və təkliyindən heç vaxt şikayət eləmirdi. Əksinə, həmişə deyirdi ki, dünya beşgünlükdür, hamısı da iş gününə düşür, belə ki iş insanın ən yaxşı yoldaşıdır.
***
…Ağamalıyla bərabər bütün ailə janfəşanlıqla quzuya qulluq edirdi. Quzu da, öz növbəsində, böyüyürdü. Hamı da quzuya quzu kimi baxırdı. Ancaq bir gün Ağamalı nə fikirləşdisə durub quzuya ad qoydu – “Quc-qucu”.
Qəribəydi, quzuya ad qoyulan kimi, dönüb ona tamam başqa gözlə baxmağa başladılar. Quc-qucu da öz adını tez “mənimsədi”.
Ağamalı bununla rahat olmayıb, həyətin bir küncündə öz əlləriylə quzu üçün xüsusi «ev» də tikdi. İçərisinə bir neçə dəfə suvaq vurub, malaladı, ağartdı, rənglədi.
Ağamalı bir yerə gedəndə Quc-qucunu da özü ilə aparmağa başladı. Quc-qucu da, maşallah, elə bil adam kimi dil bilirdi.
Ağamalı:
– Quc-qucu, gedək! – deyirdi. Quc-qucu o saat düşürdü onun yanına.
– Quc-qucu, deyəsən, filan şey beşməkan oldu, axı, – deyirdi. Quc-qucu da əlbəəl «məə» eləyib sahibiylə razılaşırdı.
Quzu böyüyüb qoç olurdu. Özü də aləm qoç olurdu. Ağamalı çayxanada çay içəndə, ya şeş-beş oynayanda, başını it kimi onun dizi üstünə qoyub səbirlə gözləyirdi. Ağamalı da hər dəfə qoşa atanda, onun təzəcə çıxan buynuzjığazlarını qıdıqlayırdı. Quc-qucu da bundan xoşhal olur, gözlərini yumub xoşbəxtcəsinə yuxuya gedirdi.
Ağamalı hərdən yan-yörəsində adam olmayanda, onunla ciddi söhbətlər də edirdi. Keçmişindən-gələcəyindən danışırdı. Deyirdi ki, bilirsən, Quc-qucu bala, axı mən kənddənəm, qoyun-quzu içində böyümüşəm. Düzdür, bura da kənd deyirlər, ancaq nə inəyi var, nə bulağı. Nə sürüsü var, nə örüşü. Bu boyda kənddə birjə dənə də araba yoxdur. Maşının biri “dızz” eləyib belə keçir, biri elə… Dəniz olmasa, vallah, bu kəndin bir qəpiklik dəyəri olmaz. Bir kənddə ki səhərlər xoruz banına oyanıb daş kimi qaymaq yemədin, day o kənd nə kənddi?..
Quc-qucu belə vaxtlar Ağamalının ağzına baxırdı. “Cavab vermirdi”. Ağamalı isə hey danışır, danışırdı… Kənd üçün burnunun ucu göynədiyini, onu yuxuda gördüyünü deyirdi. Şəhərə gəlməyindən, Neft daşlarında işləməyindən, keçirdiyi, gördüyü maraqlı günlərindən, sonra necə aşiq olmağından, ev-eşik qurmağından danışırdı. Şahbikədən, qızlarından, bir sözlə, dünyanın bütün işlərindən Qucj-qucunun “xəbəri vardı”.
Düzdür, Quc-qucu sirdaşlıqdan savayı, heç nəyə yaramırdı, anjaq əsl sirdaşa kimin ehtiyacı yoxdur ki?
Quc-qucunun ara-sıra xoşagəlməz işləri də olurdu. Bir dəfə Ağamalı çamadar Məmmədhüseynlə oturub çay içəndə, Quc-qucu onların söhbətinə məhəl qoymayıb, «hörmətsizlik» eləmiş, yəni çayxanadaja qığlamışdı. Məmmədhüseyndən savayı buna fikir verən olmasa da, Ağamalı yaman pərt olmuşdu. Evə gedəndə yol uzunu Quc-qucunu danlamışdı:
– Hər şey cəhənnəmə, axı sənə neçə dəfə demişəm ki, bu Məmmədhüseyn hansı yuvanın quşudur. Elə amanabəddir ki, kiməsə vedrə bağlasın, kimisə lağa qoysun. Onun nurani sir-sifətinə, ağappaq əllərinə baxma: pambıqla baş kəsir! Dünyada elə atalar sözü yoxdur ki, bilməsin, amma öz arvad-uşağını evdən didərgin salıb. Öz gözündə tiri görmür, özgə gözdə tük axtarır. İndi aləmə yayacaq, görərsən, deyəcək ki, çayxanadakı o işi sən yox, mən eləmişəm.
Bir gün Gülbaladan xəbər gəldi ki, bəs filan gün gəlirəm.
Bəli, deyilən gün qohum-əqrəba axışdı Ağamalıgilə. Evdə görünməmiş bir canlanma əmələ gəldi. Kimi bazara, kimi dükana qaçdı. Axşama nə lazım idisə – “Badamlı”dan tutmuş, narşəraba, müxtəlif növ içkilərə kimi, hər şey alındı.
Amma Gülbala nəynən gəldiyini yazmamışdı, odur ki, hamı oturub səbirsizliklə gözlərini böyük yola dikdilər. Bir də gördülər ki, budur ha, Gülbala əlində şəkilli-şüküllü bir çamadan gəlir. Özü də necə gəlir? Əvvəlki yupyumruluqdan əsər-əlamət qalmayıb. Kök Gülbala əzələli Gülbalaya çevrilib. Aşağıdan yuxarı baxan Gülbala indi yuxarıdan aşağı baxır. Qaz yerişli Gülbala indi ceyran kimi yeriyir. Ütülü əsgər paltarının sinəsi cürbəcür nişanlarla doludur. Düymələri və kəmərinin dəmiri bərq vurur, göz qamaşdırır.
Ağamalı özünü oğluna birinci çatdırdı. Bütün qohum-əqrəba da böyük yola çıxdı. “Dızz” eləyib ora-bura şütüyən maşınlar sürətini azaltdı. Gülbala özünü itirdi. Şahbikə sevindiyindən ağladı… Nə isə, hal-əhval, görüşmək-öpüşmək dəsgahından sonra, hamı həyətə keçib yuxarı otağa qalxdı. Bir azdan çay stolu arxasında söhbət qızışdı.
Qəzənfər arada fürsət tapıb Ağamalını həyətə çağırdı:
– Ay kişi, nə oturmusan, çay içmək məqamıdı? Bəs o məsələ qalıb axı…
Ağamalı tutuldu. O, axır vaxtlar Quc-qucunu nə məqsədlə aldığını tamam unutmuşdu.
Qəzənfər:
– Nə tutuldun, əmoğlu? – soruşdu.
Ağamalı onun əmisi oğlu deyildi, elə-belə uzaq qohumuydu. Ancaq Qəzənfər həmişə ona “əmoğlu” deyirdi.
Nəhayət, Ağamalı dilləndi:
– Bəli, Qəzənfər, Quc-qucunu o məsələ eləmək lazımdı. Kişi əhdinə bivəfa çıxmaz.
– Yaxşı, onda uşaqlara de, iti bıçaq gətirsinlər. Bəs Quc-qucu hanı?
Ağamalı tövləyə sarı baxıb səsləndi:
– Quc-qucu…
Ağamalı bir də çağırdı:
– Quc-qucu…
Onun səsi titrədi. Ümumiyyətlə, Ağamalının səsi tez-tez titrəyirdi. Bir-iki dəfə həkimə də göstərmişdi, demişdilər ki, guya soyuqdəymədir – boş şeydir.
Tövlədən hər şeydən xəbərsiz Quj-qujunun «məə»si eşidildi.
– Bura gəl, Quc-qucu!
Quc-qucu həmişəki kimi qaça-qaça, atıla-atıla gəldi. Bu vaxt qızlardan hansısa, deyəsən, böyüyü idi, bəlkə də balacasıydı – dəqiq deyə bilmərəm, iki dənə bıçaq gətirdi.
Quc-qucu bıçaqları görüb əvvəljə şübhələndi, sonra isə qorxdu və gəldiyindən də cəld qaçıb- girdi tövləyə. Ağamalı özünü tövlənin yanına verdi.
– Quc-qucu, – dedi – bilirsən… Gəl bura, səniynən zarafat eləyirlər, qorxma.
Quc-qucu tövlənin bir künjünə qısılıb zəndlə onu sakitləşdirən Ağamalıya baxdı və handan-hana bıçaqların doğrudan da, zarafat olduğuna inanıb çölə çıxdı.
Qəzənfər arxadan yaxınlaşıb, onun buynuzlarından yapışdı. Quc-qucu nə baş verdiyini anlamamış kürəyi üstə yerə dəydi.
Qəzənfər eyvanda nərdtaxta oynayan Gülbalanın yoldaşlarını səslədi.
Gülbalanın uşaqlıq yoldaşı Zeynalın belə işlərdə deyəsən səriştəsi vardı. O, arıq uzun oğlan idi. Şer yazmaqdan tutmuş, uçan boşqablara qədər hər şeylə maraqlanırdı.
Zeynal tələsik balaja bir xəndək qazdı. Bu vaxt Gülbala da eşiyə çıxdı. O, həyətdə qara qoçu kəsməyə hazırlaşanları görüb qollarını çırmadı.
Qəzənfər Zeynala üz tutub:
– Tut bunun ayaqlarını! – dedi.
Zeynal cəld bir hərəkətlə Quc-qucunun ayaqlarından yapışdı. Qəzənfər Zeynalın nazik biləklərinə və çiyninə düşən uzun saçına baxıb:
– Tək gücün çatmayacaq, – dedi, – Gülüş! (Gülbalanı qohum-əqrəbası Gülüş çağırırdı) Sən də dal ayaqlarından yapış, möhkəm saxlayın.
Qəzənfər bıçaqları bir-birinə sürtüb itilədi. Quc-qucunun üzünü qibləyə çevirdi. Sonra qəribə bir tərzdə fısıldayaraq, dodağının altında nə isə oxudu.
Quc-qucunun gözləri kəlləsinə çıxmışdı. O, bir bıçağa, bir xəndəyə, bir də bazburutlu Qəzənfərə baxdı. Sonra da bəbəklərini hərləyib key kimi donub-qalmış Ağamalıya baxdı və… Və mələdi. Bu vaxt onun səsində etirazla dolu dəhşətli bir qorxu var idi.
Ağamalı birdən qışqırdı:
– Dayan!.. Dayan, Qəzənfər, mən ölüm, dayan… Qoy mən girim evə, sonra kəsərsən…
Gülbala gözünə qan dammış qoça baxıb durdu ayağa:
– Qəzənfər dayı, – dedi. – Mən də pas. Nə isə ürəyim götürmür belə şeyləri…
Otaqların lap dərinliyindən Ağamalının titrək iniltisi eşidildi.
– Başlaya bilərsən…
Zeynal dişlərini qıcayıb, gözünə düşən saçını üflədi və bütün ağırlığını Quc-qucunun ayaqlarına saldı.
Qəzənfər Quc-qucunun dilini çıxardı, yenə də nə isə oxuyub salavat çevirdi.
Nəhayət, şirmayı dəstəkli bıçaq Quc-qucunun alışıb –yanan boğazına çəkildi…
Bayaq Zeynalın qazdığı balaca xəndək bir anın içində qanla doldu. Ancaq quru torpaq elə bir andaca bu al qanı öz canına hopdurdu. Quc-qucu bir neçə dəqiqə çapalayıb qeyri-adi bir xırıltı ilə sinəsində qalan son nəfəsini qanla bir yerdə bayıra püskürdü və sakitləşdi. Qəzənfər qoçun ayaqlarını oynaqlarından sındırandan sonra cəmdəyi qaldırıb ağacdan asdı…
Bir neçə saatdan sonra məclis öz qızğın çağındaydı. Siqaret, limon, kabab, şampan və araq qoxusu bir-birinə qarışmışdı.
Ağamalı dalbadal içdiyi şampanın təsirindən hər şeyi unutmuşdu. Daha doğrusu unudan kimiydi. O, gah mətbəxə keçir, gah da həyətə çıxırdı. Hər dəfə süfrəyə cızıldayan kabab gətiriləndə:
– Yeyin, yeyin, əladır! – deyirdi. – Qara qoç əti misilsizdir.
O, hər dəfə stola yaxınlaşanda, bir anlıq yağlı tikələrə baxır, duruxur, sonra isə Gülbalanı qucaqlayıb o üzündən-bu üzündən öpürdü.
Nəhayət, yorulub oğlunun yanında oturdu.
– Sən heç nə yemirsən, ata! – Gülbala yumşaq tikələrdən atasının qabağına çəkdi. Ağamalı buğlanan, cızıldayan tikələrə baxıb heç nə demədi. Birdən-birə tutuldu. Elə tutuldu ki, rəngi də dəyişdi. O, sinəsindən, bəlkə də mədəsindən qalxan, ajı gülüşə oxşayan zəqqum bir şeyi boğmaq üçün şampanla dolu stəkanı başına çəkdi və elə içə-içə ağlından bir fikir keçdi ki, nə yaxşı əsgərlikdə day başqa oğlum yoxdur. Yoxsa…
Ağamalı bəlkə də heç belə fikirləşmirdi, bəlkə də heç onun sinəsindən, ya mədəsindən gülüşə-filana oxşayan bir şey qalxmırdı, sadəcə, oğlunun, ağıllı-kamallı oğlunun sağ-salamat qayıtmasına sevinirdi…
Gülbala ilə Zeynal eyvana çıxdılar ki, siqaret çəksinlər. Gördülər ki, Qəzənfər də burdadı, sürahiyə söykənib hansı mahnınısa zümzümə edir. Deyəsən, “Almanı atdım xarala” mahnısıydı. Onlar çox içsələr də, sərxoş deyildilər. Gülbala bir az Qəzənfərə qulaq asandan sonra Zeynala işarə etdi və başladılar bir yerdə oxumağa:
Almanı atdım xarala,
Qaldı sarala-sarala…
Elə bu vaxt həyətin bir tərəfindən yanıqlı bir səs gəldi. Oxuyanlar mahnını kəsib, səs gələn tərəfə baxdılar. Səs bir də eşidildi. Kimsə ağlayırdı.
Qəzənfər:
– Ağlayır, – dedi.
– Hə, ağlayır, – Zeynal təsdiqlədi.
Onlar tövlənin yanında görünən qaraltıya tərəf tələsdilər.
Qaraltı Ağamalıydı. O, dizlərini qucaqlayaraq büzüşmüş halda tövlənin qapısı ağzında oturmuşdu. Hönkür-hönkür ağlayırdı. Qəzənfər yaxınlaşıb:
– Ağamalı?.. – dedi.
Ağamalı:
– Nə var? – hönkürtüsünü kəsmədən mızıldandı.
– Niyə ağlayırsan, əmoğlu?
– Bəs… bəs neynəyim?
– Ağlama.
– Partlayır axı, Qəzənfər…
– Nə partlayır?
– Ürəyim!
– Ürəyin?!
– Hə…
Gülbala:
– Noolub, ey, papa? Şükür, sağ-salamatam… Gəlmişəm – bir yerdəyik.
Ağamalının hıçqırtısı daha da artdı:
– O artıq yoxdur…
Zeynal:
– Kim yoxdur, Ağamalı əmi?
– O!
– Kim, o?
– Quc-qucu!..
Qəzənfər içkinin təsirindənmi, ya gülməyini büruzə verməmək üçünmü, əli ilə sifətini sıxçaladı, elə bil üzünü sabunlayırdı:
– Əmoğlu, – dedi. – Bilirsən, o heyvan idı, heyvan!.. Ona görə də… o söz olmalıydı, vsyo!.. Nöşün ki…
Ağamalı onun sözünü kəsdi:
– Yox! O, heyvan deyildi, Quc-qucuydu!
Gülbala atasının yanında sallağı oturub ulduzları saymağa başladı. Elə bil heç kimi eşitmirdi. Arabir öz-özünə:
– Eh, gör nə yaxşıdı həyat, – deyirdi. – Ulduzlar, bədirlənmiş ay… Səksən iki. Evdə olmaq nə yaxşıdı… Səksən üç. Mən dembildən bir–iki ay qabaq, eşidirsən, papa?
– Eşidirəm.
– Hə, dembildən bir-iki ay qabaq mən… səksən dörd, soyuqlamışdım. Qospitaldaydım… Səksən beş. Darıxırdım evimizçün… Elə darıxırdım ki, burnumun uju göyərirdi.
Ağamalı:
– Göyərirdi yox, göynəyirdi.
– Göynəyirdi… Səksən altı. Hər gün ulduzlara baxıb deyirdim ki… eşidirsən, papa?
Ağamalı:
– Eşidirəm.
– Hə, baxıb deyirdim ki, eybi yox, bir-iki aydan sonra sizə öz kəndimizdən baxacam… Səksən altı.
Uzunsaçlı, arıq Zeynal ayıq olsaydı, daha doğrusu, içməmiş olsaydı, bəlkə də bu söhbətə qarışmazdı. Ancaq qoç məsələsində mütləq öz fikrini bildirmək istəyirdi.
– Ağamalı əmi, bilirsən… Məncə, Qəzənfər dayı düz deyir.
– Yox! Yox! Düz demir! Onu kəsmək günahıydı.
– Ağamalı əmi, məni bağışlayın, bəlkə də başımdan böyük danışıram, ancaq məncə, o qoçun qalması kəsilməsindən də pis günah olardı. Axı qoç lap qızıldan da olsa, axır kəsilməlidir.
Ağamalı:
– Niyə? Niyə, hə?! Niyə kəsilməlidir? – dedi. – Axı mən ona öyrəşmişdim, vərdiş eləmişdim?.. Axı o, qoç deyildi – Quc-qucuydu…
Qəzənfər:
– Yox, qoçuydu, heyvanıydı.
Gülbala:
– Doxsan doqquz…
Zeynal başını əyib qulağını bozarmış qara pencəyinin çiyninə sürtdü:
– Ağamalı əmi, – dedi – bu cür humanistlik sadəlövhlükdür. Bir də siz öz paltarınıza vərdiş eləmirsiniz? Öz yerinizə, öz evinizə öyrəşmirsiniz? Öyrəşirsiniz. Ancaq paltar köhnələndə tullayırsınız. Düz demirəm?
Qəzənfər Zeynalın sözünə qüvvət verdi:
– Tullayırsan! Sən öz televizoruna vərdiş eləməmişdin? Noldu? Rənglisi çıxan kimi tullayıb təzəsini aldın, hə? Sən öz pişiyinə də öyrəşmişdin – “Maygülü”yə. Noldu? İndi o hardadı? Qaçıb, ya oğurlayıblar? Dinmirsən, əmoğlu?.. De ki, heç yadıva da düşmür…
– Siz… Siz məni başa düşə bilməzsiniz. Yox, yox… Mən xain, satqın, naxələf çıxdım! Quc-qucu…
Eyvanda arabir Şahbikənin narahat silüeti görünürdü. O, bir an dayanıb səs gələn tərəfə baxır, ancaq mübahisə edənlərə sarı gəlməyə ürək eləmirdi.
– Məncə, oturub adi bir qoç üçün ağlamaq düzgün deyil, – deyə Zeynal Gülbalanın yanında çömbəldi.
Gülbala:
– Siz nə danışırsınız, e? İşiniz-gücünüz qurtarıb bəyəm?.. Mən gəlmişəm, iki il evdə olmamışam… Yeyək, içək, kef eliyək… Bizim starşinamız Yeliseyev həmişə deyirdi ki, soldat, əsl soldat gərək…
Gülbalanın birdən-birə ürəyi bulandı və o, sözünü yarımçıq kəsib əyilməyə məcbur oldu. Qəzənfər cib yaylığını çıxardı. Zeynal tələsik qaçıb həyətdəki krandan bir dolça su gətirdi. Ağamalı da hıçqırığını kəsib əlini oğlunun alnına qoydu.
Gülbala yüngülləşib yaşlı və qızarmış gözlərini yenidən ulduzlara dikdi.
– Yüz səkkiz.
Qəzənfər mübahisəni təzələmək üçün Ağamalıya tərəf döndü. Ancaq Ağamalı bayaqkı yerində yox idi.
Qəzənfər onu səslədı:
– Ağamalı… Əmoğlu.
Ağamalıdan səs gəlmədi.
Qəzənfər Zeynala, Zeynal Gülbalaya, Gülbala isə ulduzlu göyə baxdı.
***
…Ağamalını çox axtarmaq lazım gəlmədi. O, bayaq arıq-taqqa Zeynalın qazdığı balaca xəndəyin yanında oturub fikrə getmişdi… Yaxından baxan olsaydı, yanaqlarından süzülən göz yaşlarını və bu yaşların onun çöhrəsində açdığı odlu izlərini görərdi…
Yazıya 750 dəfə baxılıb
