Emin Piri nədən yazır? Ağıllı-başlı adamı düşündürə biləcək hər şeydən! Həyatdan, ölümdən, sevgidən, Tanrıdan, şeytandan, mələklərdən… yazır Emin Piri. Və insan qəlbinin sarı siminə toxunur, insanı düşündürür, ruhu zərgər kimi naxışlayır Emin Piri. Ruh yolçusudur, ruh səyyahıdır, ruhşünasdır – Emin Piri. Onun yaradıcılıq üslubunda təzəlik, mütərəqqilik var. Yaradıcılıqda yenilikçilik labüddür, vacibdir. Məncə, şair oxunmaq, sevilmək, yadda qalmaq istəyirsə, zəruri şəkildə köhnəlikdən imtina etməli, özünə yeni yol, yeni cığır açmalıdır.

Bütün şair və yazıçılar ədəbiyyatda qalmaq istəyir, amma ədəbiyyat öz “əbədi”lərini özü seçir. Ədəbiyyat duruluğu, diriliyi sevir. Və Emin Pirinin şeirləri kifayət qədər durudur, diridir. Bu şeirlər “əbədi”lərin sırasında dayana biləcək ciddi bir iddiaçının ədəbiyyata gəldiyini sübut edir.

Çağdaş oxucu öz şairindən novatorluq istəyir, uydurma qafiyəçiləri, süni pafosçuları qətiyyətlə rədd edir. Bəzi “şairciklər” – “köhnəliyin sınıq-sökük divarlarını bürümüş kif göbələkləri” hardan bilir novatorluq nədir? Novatorluq – hələ heç kimin demədiyi sözləri deyə bilməkdir, sözə yeni poetik rəng, yeni poetik nəfəs verməkdir!

“…Dayan…

Baxım görüm döyən kimdi,

ürəyim yaman döyünür.

Xoş gəlir

bu gələn

sənsizliyə oxşayır…

Sənə demişdim də…

Sənsizlik

“Sən” “Siz” olanda başlayır…”

“Kim sənə desə dərdini çəkim

İnanma –

dərd nəm deyil,

ürək duz”

(“Dərdini ağacdan as”)

Bax, budur sözün yeni poetik rəngi, yeni poetik nəfəsi! Nə qədər təzə, nə qədər sadə və nə qədər uğurlu deyimlər!

Emin Pirinin “Leytenantın gündəliyindən” silsiləsini kədərsiz, həyəcansız oxumaq mümkün deyil. Şair müharibənin dəhşətini, insanların acınacaqlı, kədərli taleyini, onların hiss və həyəcanını yaddaqalan, lirik lövhələrlə əks etdirir.

“… danlayır özünü hər səhər-axşam

əlini başına, dizinə çırpır:

o qaldı cəbhədə,

mənsə qayıtdım

ayağım özümdən qeyrətli çıxdı.”

“Görüşəndə

sevgilisinin əlində

gözü axtarardı

ona veriləcək gülləri.

İndi

kitabları arasında qurutduğu

gül ləçəklərində axtarır

sevgilisinin cəbhədə itirdiyi əlləri…”

“Çətin keçib uşaqlığım,

ayaqqabım yırtılardı

böyüyəndə ayağım.

Ayağınız böyüməsin deyə

dua etmisinizmi heç?!

Uşaqlıq illərim asan keçməyib…

Bir az çətin olub uşaq illərim.

Sərhəddin

tikanlı məftilləri kimi görünərdi

kasıb uşaqlarının gözündə

məktəb bufetinin qapısı.

O sərhədi keçə bilmək

bəlkə də həyatımızın

ən böyük inqilabı,

alın yazımıza qarşı

ən böyük üsyan idi.

Anamın erkən ağaran saçlarında

görünürdü

ala bilmədiyi oyuncaqlar.

Taleyin oyuncağına çevrilmişdik.

Bəs hardaydı

Körpələri sevən Tanrı?!

Hindus olmasaq da,

atamızın cibinə görə

bölmüşdülər bizi

sinif otaqlarında

Kastalara.

Dəniz suları okean sularına

qarışmadığı kimi

Bizi qarışdırmazdılar…

Heç də sevgidən udmur

Okean balıqları

Dəniz balıqlarını.

Oynayanda belə varlı uşaqları

Bizi özlərinə yaraşdırmazdılar.

Paltarının yamağını gizlətməkdi

varlıların gözündən

Kasıb uşaqlarının oyunu.

Kişilər ağlamaz deyən anam

yerimə özü ağlardı.

Nağıl söylərdi,

göydən üç alma düşməzdi nağıllarında,

deməzdi bunu anam-

birdən ürəyimiz alma istəyər…”

Məncə, əlavə şərhə ehtiyac yoxdur. Gözlərimin qabarmış dalğaları bu şeirlərin ən bariz şərhidir!

Gənc şair bu dünyanın bütün eybəcərliklərini bircə cümlə ilə nə qədər dolğun, nə qədər dərin ifadə edir:

“Şeytan barmağında

ipləri yellənən

beşikdi bu Yer”

Oxuduqca oxumaq istəyirsən bu şeirləri, düşündükcə düşünmək istəyirsən. Doğrudan da, FİKİR və SÖZ – hər şeyin başlanğıcıdır. Fikir adamları, söz adamları müqəddəsdir. Onları sadəcə dərk etmək lazımdır. Dərk etdikcə anlayacaq, anladıqca sevəcəksiniz. Onlar həqiqətən sevilməyə layiqdirlər! Yaxşı ki, onlar varlar! Yaxşı ki, varsan, Emin Piri!!!