Ölüm üçün ağlamaq ağacların yarpaqlanmasına ağlamaq kimi bir şeydi!
Səni niyə sətirdən-sətrə keçirmək olmur, ölüm?
Gedək. Bir yerdə bölünək,
Gedək! Düş qabağıma!

De, de, sular niyə axır?
Otaqların işıqları niyə öz özlərini söndürə bilmir?
Ölüm sözü səcdədi!

Çiynimizdə əkdiyimiz təkotaqlı evləri
Küçə-küçə gəzdirib deyək ki:
Mən də bir vaxtlar yaşadım burda!
Ömrün boyu gözlədim ki, uşaqlar daş atıb pəncərəmi sındırarlar,
Qapımı açıb qurşaq atan da olmadı!
Mən ki aylıq maaşımdan yığıb saxlamışdım.

Buyur, karvanbaşı,
Deyirlər, gözlərimizin dərmanı
Atın dırnaqları dəymədiyi yerdədi!
Salam olsun sənə, ey at dırnaqları!

Bax, bax, əvvəllər heca vəznində döyünürdü nəbzim,
İndi sərbəstədir.
Mən əruzu sevmədim,
Saitlərə zülüm verib uzatmaq istəmədim…
Cəmi üçcə vəzn!
Az deyilmi?

Gülabla yuyun saçlarımı,
Qoy saçlarıma əl uzatsın ağaclar, otlar.
Bağdan kim qaçacaq, kim?

Nə div var, nə də pəri,
Ağacların dalında qısılanları çağırın gəlsin!
Deyin ki, ürəyim gedib…

Gör kimlər keçdi böyrümdən:
Dostlarım
Mənim ən müqəddəs yerim böyrümdü, böyrüm…

Ağ yalanmış, ağ yalan bədənnüma güzgülər
Torpaqdan özgə nə bədənimizi bütöv göstərər, nə?
Fərş kimi döşəyin bədənimi…

Hər şey qayıdır, qayıdır,
Niyə barmaqlarımın sızıltısı qayıtmadı?
Ədəbnən xörək yeyə bilmirəm.
Mən ki min dəfə ölüb dirilmədim,
Bircə kərəm öldüm və dirildim…
Yığışdırın sürfəni!
Özümü elə aparıram ki, ölməyəcəyəm,
Özümü elə aparıram ki, yorğunam, yatacağam.
Gözlərimi yumuram ki, dostlarım gedib yatsın!
Heç xırıldamadım.
Nəvəmdən qorxdum –
Ölümdən qorxmadığım qədər.

Şükür! Hər şey bitdi belə,
Nə edim, gözlərim dolur.
Eynəyimi də çıxarsam, yaza bilmərəm…
Məni bağışlayın….

Günə tutub,
Bu üz,
O üzünə baxırlar.
Hərdənbir altdan-altdan,
Gözucu
Mənə də baxırlar.

Qalsam,
Asacaqlar!
Getsəm,
Satacaqlar…