Zakir Məmməd
Duyğularım, hisslərim,
mənim yanar hissələrim,
mənim anar hissələrim
yanır, yanır.
Bu yanmağın işığında
ömür yolu işıqlanır.
Gözlərimin işığı da,
sözlərimin işığı da
daha aydın, nurlu olur
qara zurna işığında.
Qüdrətdən yaranmış,
aranmış-daranmış bir səs
taleyin xoşbəxtliyidir
başımın üstündə.
Ürəyim uşaqlaşır,
ürəyim aşıqlaşır
deyiləndə ki, qara zurna…
Yaxşı çalğıçılar
üfürüb çalıblar
(dönüm onların zoruna)
O səslə bir yerdə
özləri də ucalıblar,
adnan tanınıblar
yaxşı zurnaçalanlar.
Dili zurnanın dilində
dil-dil ötüb kişilər.
Adamların daxilində
ikinci adam olub
bir səs eşilə-eşilə.
Yəqin bilirəm ki,
dünyanın ən yaxşı adamları
zurna çalıblar.
Həm də zornan çalıblar,
güclə nəfəs çatdırıblar
qara zurnaya.
Ancaq həvəsli görmüşəm,
nəfəsli görmüşəm onları.
Gözlərinin işığını da qatıblar
qara zurnanın səsinə,
ürəklərinin işığını da.
Çox görmüşəm ki,
necə yerindən eləyib bu səs
bir kəndin
böyüyünü də, uşağını da.
Ağır-ağır kişiləri
yüngülləşdirib bu səs,
qanadlandırıb.
Fağır-fağır kişiləri
ayaqlandırıb,
atlandırıb bu səs.
O səs qulağımda
inanmışam ki,
bu torpaq qədimdir,
bu dünya qəribdir.
O səs qulağımda bilmişəm ki,
bu torpaq dərdlidir:
dağlar keçib gözümdən.
Nə qədər güclər, ağıllar
sınanıb, sınıb
bu torpağın dizində…
Hərdən
qara zurnada qədim havalar
keçir ürəyimdən.
Yazıya 714 dəfə baxılıb
