Qulu Ağsəs – Neynəyərəm görən sənsiz?! (şeirlər)

Allaha baxmasaydım,

girməzdin yuxuma da!

Torpaq kimi soyuyur -

ən isti, yaxın adam…

Harda itib – batmısan,

hayına çağır gəlim.

Toyuna çağırmadın,

vayına çağır gəlim…

De, necə tapım səni,

nə mərdəm, nə ov iti.

Sənin izin, ünvanın

mənim axırım itib.

Bəlkə veriblər səni

Tanrının yaddaşına?

Mən sənə söz tapşırım,

sən də öz adaşına:

Nə olar, ayırmasın

de, ikimizdən məni!

Getdin?.. sənə yaxşı yol,

gəlməsən, gözlə məni…

***

Çox da salıb dünyanı eynəyim gözdən – nolar

Ağız suyuyla bitir dodaqda söz də – nolar…

Ölüm nə çətin işdi, gör nə gözəl cəzan var,

Dörd tərəfin köpəksə, demək, mühafizən var…

Yer tərpənir – tərpənsin, sallanarsan budaqdan

Bir də gördün əl edir kimsə sənə uzaqdan…

Nə lazım, uzaqbaşı bircə otağın ola

Gecənin bir yarısı qəfil qonağın ola…

Sevəsən bu gəlişi başdan ayağa kimi

Küsdürəndə ağlaya qoynunda çağa kimi…

Gedəndə könlünü də yalvar – yapış apara

Gün görməmiş dərisin gün çıxmamış apara…

… Gedə, bir də qapından əcəl girəndə gələ

Günəş xəstə dünyaya şüa verəndə gələ…

***

Yorulub oturdum

varağın bir küncündə,

ürəyim it kimi ulayır

it kimi…

at gücündə.

Qışa bir taya şeir yığmışam

sözü misraya vura – vura.

Günəş – müqəvva görünsəydi

gecəni quş kimi qorxuzub uçura…

Düşünürəm:

Yaşamaq!

– dünyanın ən zor işi!

Yaşamaq!

– irəli qovaraq keçmişi!

Fəqət…

istəyirəm əcəl gələndə

qarşımda heç nə dayanmasın.

Məni elə çağırsın ki,

sevgilim yuxudan oyanmasın…

***

Anam

bu dünya evində

tumanı qırışanacan oturdu.

Dan atdı-

gün batdı,

şər qarışanacan oturdu.

Axşam

qonşu arvad

çay süzdü,

yemək çəkdi ərinə.

Anam

başımız üstdən

yollandı atamın iş yerinə.

Bilirəm,

tapıb onu-

lap qır qazanında olsa.

Hər yer

cənnətdi kişiyə-

arvad yanında olsa!

Görən nə deyib məndən

anam orda atama?!

Bircə “yetim” deməsin-

kişi utanar…

***

Bu şaxtada daş da töksə,

Elə bil ki, qar yağır.

Yanvar ayına göylərdən

Ötənilki qar yagır.

Ha qar yağsın, bağlanarmı

Sevənlərin iş yeri?-

Qar altdakı ağacların

Altdakı görüş yeri.

… Bircə mənəm qardan qorxan

Başıma dəyər azıb:-

Çiynimdəki mələklərin

Atdığı qar topası…

***

Dilimdən düşmür bir ad

nöqtələr

Tanrıdan gözəl cəllad

nöqtələr

Dərdidi dərmanımın

nöqtələr

Arasında qanımın

nöqtələr

Yel vurduqca tökülür

nöqtələr

“Göy” suala bükülü

nöqtələr

Qələm-varaqdı, bir də

nöqtələr

Göydə Allahdı, yerdə

nöqtələr zumrud

***

Bu dünyada heç kəsə demədim…

O dünyada soruşsalar:

sən kimsən? –

gözümü yumub, ağzımı açacam!

Deyəcəm ki:

altındakı skamyada

bir yol özü oturmayan

yorğun ağacam…

***

Canım-gözüm,şükür de ki,
Ölsən də başın üstdəki –
Pəmbə buluddu, daş deyil…

Sevməyi var, sancmağı var
Baxma hərdən uçmağı var –
Ürək yuvadı, quş deyil…

Neynəyərəm görən sənsiz?!
Ha istədim öləm sənsiz –
Baxdım ki, mənlik iş deyil…

Bu da mənim baxtımdandı,
Gözüm Tanrı taxtındadı –
Onun da yeri boş deyil…

MÜHARİBƏ ƏLİLİ

Üzdü ayaqlarımı Vətən yolu
qayıtdım üzüqoylu…
qayıtdım
qurşağımın yuxarı qatıyla,
qayıtdım
əlil arabasının atıyla…
İki balam gözüyaşlı
arvadım başıdaşlı…Yazıq hər əmrə müntəzir:
həm məni gəzdirir,
həm … özü gəzir…
Süfrəmdə haram var –
dinmirəm,
İki ac balam var –
dinmirəm.
Dinmirəm
gül ağzı açılanda heyrətin:
«Vətəni qorudun, bəs öz qeyrətin?!»
… Üzdü ayaqlarımı Vətən yolu
bu da mənə «sağ ol»u…

****
Qələt eləyərəm desəm:
Hamı qələt eləyir…
Allah bizi xəlq eyləyib,
Yoxsa lənət eləyib?!

Qaç bu xain yuvasından
Əri, yox ol havada.
Qorx ki, yenə yerdən çıxa
Buluddan dama adam…

Baş açmazsan:
yaşdı, ya da daş?! –
Damarında qan durar.
Gözündən düşən nədisə,
Ayağını sındırar…

Bu da axır…
bu da xilas…
Son gecə…
səhər ertə…
Qoşulub göyün quşuna
Üstündən saat ötər…

***
Yastıq qoyub başımıza
əcəb yatırdın bizi.
Aç gözünü, qaranlığın
Qırıb batırdı bizi.

Milyon illərdi yeyirik
Süfrənin qırağından.
Çörək bizi tutar deyin,
Dinmirik qabağından.

Nə boydasan görən heylə?
Bir ölçüyə gəlmirsən?
Baş çəkmirsən qullarına
Bizə niyə gəlmirsən?

…Özünü görməsək də,
Xofun yamandı, Allah!
Bizi qırıb qurtarmamış,
Ölmə, amandı, Allah!..

***
Kimsən, nəçisən, ay Allah –
Heç səndən baş tapammadıq.
Özün qurduğun dünyada
Sənə bir iş tapammadıq.

Günün necə keçir barı,
Can verib can almağınan?..
Səni nəynən bəndə salaq,
Tutaq hansı qarmağnan?!

Görsək, heç nə eləmərik,
Bir üzünü göstər bizə!
Yaxşı günün əgər busa,
Yaman günü göstər bizə!..

Neyləsən, sevirəm səni,
Qulunam, gəl min boynuma!..
Bu şeiri də sən yazmısan,
Babalı mənim boynuma…

***
Barmaqlarım yaman şeydi,
Hara gəldi uzanır.
Çıxarmağa göz axtarır,
Mənə düşmən qazanır.

Bir ucu hey tətikdədi,
Hədəf elə özüməm.
Bu barmağın şıltağına
Vallah mənəm ki, dözürəm.

Üstündə say döydürmüşəm,
Sıfırdan doqquzacan.
Tutanda qız əllərindən,
Buraxmır doqqazacan…

***
Nə olar, bir səhər durub görəsən,
Divarlar üstünə Allah yazdırıb.
Qış günü soyuqdan ölən ağacın
Yasına mart ayı yarpaq yazdırıb…

Başını yelləsən, odu közərir,
İşıq vermir, amma işıq söz verir.
Bircə eybi var ki, dünya gözəlin
Məni qucağına qonaq yazdırıb…

Şükür o göydəki ismin halına,
Şükür yağışına, şükür qarına.
Şükür adımızı öz jurnalına
Əcəl adqoydudan qabaq yazdırıb…

***
Başının uğultusu
alnında şırım açan
kotandandı…
Səni
qoluna girməyə çağıran
Vətən-dəmdi…
Narı sümürürsənsə,
süddən yanıqsan…
Gözünlə qaşının arasındakı
qapı açılan gün…
o yanlıqsan…
Meşələr
qışda Günəşə
odun atmaq üçündü…
Yaydan çıxan oxlar
payıza çatmaq üçündü…

***

Özün dağ başına qoyan şəhərin
ayağın xan kəndi yuyurdu
kürəyinin təri
cıdırda soyuyurdu.
Girməzdi
dumanına gün işığı
havasına çay qaşığı.
Qayaları sərxoş idi
adamları tay-tuş idi
küçələri taykeş idi.
Qəbirüstü yazıları
nəğmə kimi oxunurdu
kolda-kosda tələf olan
qurd-quşu gül qoxuyurdu.
Kim idi qalxan o boyda dağı? -
yağışdan sallanıb enirdi qonağı.
…Dağın dizləri əsdi bir may səhəri
gözünün yaşı ayağının suyuna qarışdı şəhərin…