O parka gəlib sıra-sıra düzülmüş daş oturacaqlardan birində əyləşib ayağını ayağının üstünə aşırdı, oturacağın arxalığına söykənib başını yuxarı qaldırdı. Çisələyən yağmur dənəcikləri üzünə, yarıaçıq qalmışağzına, dodaqlarına düşür, boğazından süzülüb açıq yaxasından keçərək sinəsini isladırdı. Kimiydi o? – deyə öz-özünə düşünüb, offf, Elçin, bilmirəm kimiydi, amma köməyinə yetişməsəydi indi küçələrdə veyillənən işsiz-gücsüz sərsərinin biri idin, – dedi.
Və bu gün olanları yenidən xatırladı;
Səhər işə gələndə yazı işləri müdirəsi ilə salamlaşarkən dünənki söhbətlərini və ona tapşırılmış yazını xatırlamışdı. Qapıdan içəri girənədək nəinki yazı, heç mövzu belə ağlında deyildi. Lalə xanım onu çağırıb qarşısındakı masada yer göstərədə bədəni ürpəndi, ürəyində – qovuldum, – deyə düşünüb ürkək addımlarla onun masasına yaxınlaşdı, göstərilən stulda əyləşib gülümsünməyə çalışaraq:
– Sabahınız xeyir, Lalə xanım, – dedi. Bir tərəfdən də ürəyində kaş ikicə saat unutmuş olsun, yan otaqların birinə keçib tez yazaram, – deyə düşünürdü. amma Lalə xanım unutmamışdı, o əyləşən kimi gözlərini gözlərinə zilləyib:
– Yazı hazırdımı? – deyə soruşdu.
Nə deyəcəyini bilmədiyindən gözlərini qaçırıb kəm-küm etdi, susub başını aşağı saldı. onun gözlərindəki qəzəbi görməyə heç istəkli deyildi. Elə bu vaxt qapı açıldı, arxa tərəfindən xoş, məlahətli bir səs eşitdi:
– Salam, Lalə xanım, istədiyiniz yazı nə ilə bağlıdır?
Yazı işləri müdirəsi gözlərini Elçinin üzərindən çəkərək onun başının üstündən səs gələn tərəfə yönəltdi, laqeyd bir səs tonu ilə:
– Salam, nəyinizə lazımdır?
– Sizinçün bir yazı gətirmişəm, qazetinizdə boş yer varsa qoymağınızı xahiş edəcəkdim.
Müdirə:
– Elçinin sayəsində tam bir səhifəmiz boş qalıb, yaxın şərqdə gərginləşən siyasi vəziyyət və İran-Amerika münasibətləri ilə bağlı.
– Təsadüfə baxın, mənim gətirdiyim yazı da bu mövzuyla bağlıdır, – deyib çantasından çıxardığı flaşkartı Lalə xanıma vermək üçün yaxınlaşdı.
Qadın Elçinin yanından əlini masanın qarşısına uzadarkən digər əlini onun çiyninə söykəmiş, uzun ipək saçlarından gələn xoş qoxu burnuna dolmuşdu.
Elçin isə hələ də səsin sahibəsini görmürdü, lakin yumduğu göz qapaqlarının altından çiyninə toxunan uzunbarmaqlı xanımın incə yapılı, ucaboy birisi olduğunu təsəvvür edə bilirdi. Onun barmaqlarından qəlbinə doğru istilik axır, bütün bədəninə yayılaraq məst edirdi. Bədənini tər basdığını, yanaqlarının allandığını, hiss etdi. Lakin nə cəsarət edib gözlərini aça, nə də başını çevirib xilaskarının kim olduğuna baxa bilmirdi.
Lalə xanım flaşkartı aldıqdan sonra quru bir səslə:
– Sağ olun Türkan xanım, – deyə təşəkkür edib flaşkartı bilgisayarın kartsürücü yerinə taxdı və Elçinə dönərək:
– Bir daha belə eləsən zəhmət çəkib gəlmə, işdən çıxarılmaq haqqında ərizəni meylimə göndər.
İndi o yağmur damlaları üzünə vurduqca təkrar-təkrar soruşurdu:
– Kimiydi o?
Qalxıb parkdan çıxdı, məhəllə arası yollarla evlərinə gəldiyində hələ günorta olmamışdı. Xanımı onu qapıda qarşılayıb:
– Xeyir ola Elçin, bu gün işə getməmişdin?
O xanımının sualını cavabsız qoyaraq qucağına qaçan qızını qollarına alıb göyə qaldırdı, yanaqlarından öpüb qulağına:
– Quzum, bu gün sənin adaşın məni ipdən aldı, – deyə pıçıldadı.
Heç nə anlamayan qızcığaz:
– Ata nə? – deyə soruşaraq balaca əlləri ilə onun yanaqlarını oxşadı.
O, qızının sual yağışına öpücük yağışıyla cavab verdi və qızıyla oynaya-oynaya mətbəxə keçdi:
– Könül, bir çay ver, – dedi.
Könül Elçinin çayını süzüb önünə qoyaraq:
– Dur saçlarını qurula, əynini dəyiş, sonra çayını içərsən.
O, qızını qucağından endirərək:
– Qaç dəsmalımızı ataya gətir, qurban olduğum.
Qızcığaz ona verilən işi yerinə yetirmək üçün sevincək qaçanda Elçin yanında əllərini sinəsində qovuşduraraq masaya söykənən xanımını çəkib qucağına yıxdı, dodaqlarından öpüb:
– Bilirsən, Könül, işdən qovulacaqdım, biri heç gözləmədiyim anda özünü yetirməsəydi, indi işsiz-gücsüz qalmışdım.
– Kim xilas elədi səni?
– Türkan adında bir xanım.
– Gərək ona deyərdin zəhmət çəkməsin, bu məsuliyyətlə onsuz da yaxında işsiz qalacaqsan. – dedi və qızı mətbəxə girəndə ərinin qucağından qalxıb qarşısında əyləşdi.
Elçinin gözlərinin içinə baxıb şeytani bir təbəssümlə gülümsəyərək:
– Xilaskarın gözəliydimi? :
– Bilmirəm, üzünü görmədim, amma çox gözəl səsi varıydı.
– Sən də əridin o dəqiqə.
– Dəlisən e sən, deyirəm heç üzünü də görmədim.
– Niyə? Xilaskarının üzü səninçün maraqsızıydı?
– Yox, maraqsız deyildi, sadəcə Lalə xanım məni danlayarkən o araya girdi, sonra da başımın üstündən flaşkartı Lalə xanıma verəndə barmaqlarıyla çiynimə toxundu.
– Hmmm, ona görə də, evə gələndən gözlərinin içi gülür, day denən aşiq olmusan da.
– Off Könül, sənin də bu yersiz qısqanclığın olmaya…
Qalxıb otağa keçdi, əynini dəyişib saçlarını quruladı.
Könül mətbəxdən ona səslənərək:
– Gəl çayını iç, buz oldu.
Elçin yemək yedikdən sonra həyətə düşdü, gəzə-gəzə gəlib Hüseyn Cavid parkında, günortadan öncə əyləşdiyi daş sıranın üstündə oturub telefonunu çıxardı, facebooka girərək “Türkan” yazıb axtarışa verdi. Çıxan onlarca profil səhifəsinin içində çaşıb qalmış, hansının xilaskarına aid ola biləcəyinə qərar verə bilmirdi. Bəlkə heç öz adıyla girmir, bəlkə heç facebook profili yoxdu, – deyə öz-özünə düşünüb dodaqaltı deyindi:
– Kaş başımı qaldırıb üzünə baxsaydım, indi şəklindən o dəqiqə tanıyardım…
Axtarmaqdan yorulub telefonunu cibinə qoydu, qalxıb işə getdi.
Sonrakı günlərdə facebookda həm Lalə xanımın, həm də digər iş yoldaşlarının dostlarının siyahısına baxdı, amma heç birində Türkana rast gəlmədi.
Bir gün yenə parkda oturub dostları ilə yazışır, onların paylaşımlarına baxırdı. Qoy bir də baxım, – deyə düşünüb axtarış bölməsinə Türkan yazdı, çıxan ilk on-on beş nəfərə dostluq göndərib, nə olar-olar deyə dodaqaltı deyindi.
Əslində nə daha öncə, nə də daha sonra görmədiyi o xanımla niyə maraqlandığını özü də bilmir, bəzən özü-özündən soruşduqda səbəbini izah edə bilmirdi. Hərdən masa arxasında əyləşib yazı yazarkən, ya da avtobusda gedərkən ağlına gəldiyində düşünür, xilaskarının çiyninə toxunduğu an hiss etdiklərinin nə olduğunu özü üçün aydınlaşdırmağa çalışırdı. Bu hissin adı nə idi? Sevgi idimi? Bəlkə O aşiq olmuşdu? Yox deyildi, aşiq filan olmamışdı, amma itiyi itmiş adam kimi onu tapmadan dayana bilməyəcəyini də bilirdi.
Dostluq göndərdiyi Türkanların arasından bir neçəsi artıq istəyini qəbul etmişdi də. Hamısı ilə yazışmış, bəzilərinin o axtardığı olmadığına qərar vermişdi…
Gecə iş otağında yazısını bitirib bilgisayarını söndürdü, qalxıb gedərkən telefonuna bildiriş gəldi: – Türkan Bədəlbəyli dostluq istəyinizi qəbul etdi, – deyə yazan bildirişi gördüyündə qeyri-ixtiyari gözlərini qıyıb havanı qoxladı, sanki xilaskarının saçlarından gələn xoş ətir iyi burnuna vurmuşdu. Qayıdıb iş masasının arxasına keçib əyləşdi, facebooka girərək Türkan Bədəlbəylinin profilinə daxil oldu. Profil şəkli özününkü deyildi, amma paylaşımlarına baxdıqda hər halda o olacaq, – deyə düşünüb “haqqında” bölümünə keçdi. Evli olduğuna baxıb bəyənilərinə göz atdı. Messengerdən dostluq istəyini qəbul etdiyinə görə təşəkkür ismarıcı yazdı. Diqqətini çəkmək üçün paylaşımlarından bir neçəsini bəyəndi, birinin altına rəy yazdı amma o aktiv olsa da heç cür ismarıca baxmırdı. Bir az daha facebookda vaxt keçirdikdən sonra telefonunu söndürərək iş otağında qoyub çıxdı, yataq otağına gələdə xanımı:
– Bu gün işin çoxuydu deyəsən.
– Hə, Könül, işimi itirmək istəmirəm, deyə cavablayıb üzüstə dönüb yorğanı üstünə çəkdi.
Səhər yuxudan qalxan kimi iş otağına gəldi, telefonunu açıb messengerdə ismarıcına baxdı. Hələ də oxunmamışdı. Əl-üzünü yuyub bir tikə yemək yedi, axşam yazdığı məqaləni flaşkarta köçürərək cibinə qoyub evdən çıxdı.
İşdə bütün günü onun barəsində düşünürdü. Tez-tez telefonunu cibindən çıxarıb gah profilinə girərək yeni paylaşımı varmı deyə baxır, gah da ismarıcının oxunub-oxunmadığını yoxlayırdı. Onun dalğınlığı yazı işləri müdirəsinin də diqqətini çəkmiş olacaqdı ki:
– Nə olub Elçin, elə bil dənizdə gəmilərin batıb, heç gülümsəmirsən daha, – deyə soruşdu.
Tanrı ondan heç nə əsirgəməmiş, hər şeydən bir az vermişdi. Boylu-buxunlu, yaraşıqlı, atlet görünüşlü bir oğlanidi. Yeganə mənfi tərəfi işinə qarşı məsuliyyətsiz olması idi. Bəzən işdən qovmaqla hədələsələr də, şən xasiyyətinə, gülərüzlüyünə görə məsuliyyətsizliyini də görməzdən gəlirdilər.
O gün axşam yenə iş otağında əyləşərək yazılarına dalmışdı. Messengerdən ard-arda gələn iki ismarıcın cingiltisi onu işindən ayırdı. Öncə telefonuna tərəf ötəri nəzər salıb yazmağa davam etdi, sonra anidən nəsə xatırlamış kimi əlini atıb telefonu götürdü, ismarıclara baxanda ürəyi atdandı. Sevinc bağırtısını dişlərinin arasında boğub Türkan Bədəlbəyli yazan səhifənin üstünə gəldi. Ondan gələn ismarıcın önizləməsinə baxıb gülümsəyir, açmağa qıymırdı sanki… Beş-on saniyə eləcə gülümsədikdən sonra işarət barmağı ilə məktub işarəsinə toxunub ismarıcı açdı. Təkrar-təkrar oxuyur, nə yazacağını, nədən söhbət salacağını bilmirdi. Bir neçə dəqiqə düşündükdən sonra “gecəniz xeyir” yazıb “göndər” düyməsini sıxdı…
Və yenə də hər biri ildən uzun çəkən saniyələr başlamışdı… O xəttə olsa da yenə də ismarıcını oxumurdu. Qəlbi qısqanclıqla sıxıldı, öz-özünə:
– Niyə də yazmalıdır ki? Tanış deyilik, bir şey deyilik, o gün də hər şey sadəcə bir təsadüfdü, – deyib telefonu masanın üstünə atdı.
Artıq işləməyə həvəsi də qalmamışdı bilgisayarı söndürüb qonaq otağına getdi, televizorda komediya izləyən xanımı onu qapıda görən kimi çağırdı:
– Gəl otur hələ, bayaqdan ölmüşəm gülməkdən.
Gəlib divanda əyləşdi, qızının oyuncaq ayısını yerdən götürüb qucağına alaraq:
– Çayımız var?
– Hə, bir dəqiqə gözlə gətirirəm
– Offff, Könüll. Sənin də bu gözlələrin olmaya da!! – deyib dişlərini qıcadı.
Könül gözlərini televizordan çəkmədən:
– Yaxşı da, sən canın, qoy reklam olsun gətirəcəm, – deyib izlədiyi səhnənin təsiri ilə əllərini bir-birinə vurub yenə bir qəhqəhə çəkdi.
Elçin qaşqabağını tökərək:
– Yavaş gül da, nə olub? Qonşuları durquzacaqsan, – deyib ayağa qalxdı mətbəxə keçib özünə çay süzdü, kətildə əyləşərək kürəyini duvara söykəyib gözlərini yumdu.
Ardınca gələn Könül soyuducudan bir dilim tort çıxarıb Elçinin çayının yanına qoydu, onun sinəsində qovuşdurduğu əllərini açaraq qucağında oturub boynunu qucaqladı, barmaqlarını saçlarına keçirib:
– Elçin, nə olub sənə? Niyə bikefsən? – deyə soruşdu.
– Heç, bikef deyiləm
– Neçə gündü birtəhərsən…
– Ay qız heç nəyim yoxdu, – deyərək xanımının işvəli gözlərinə baxaraq gülümsədi, belini qucaqlayıb özünə tərəf çəkdi.
– Çayını iç, gedək qonaq otağına.
Xanımının nəfəsi üzünə vurduqca qanı qaynayan Elçin:
– Bəlkə yataq otağına? – deyib xanımının üzünə tökülən telini qulağının arxasına yığaraq yanağını oxşadı.
– Yox, istəmirəm.
– Həyatım, yataq otağına, – deyə ehtiras dolu səslə pıçıldayıb xanımının saçlarından öpdü.
– Yaxşı, sən çayını iç, mən uşağa baxım, – deyib qalxdı. Elçinin çənəsini üç barmağı ilə sərtcə oxşayaraq dönüb mətbəxdən çıxdı.
Elçin iki qurtum çayla bir dilim tortu yeyib hamama keçdi, dişlərini yuyub yataq otağına getdi.
Səhər erkəndən qalxıb iş otağına keçdi,dünəndən yarımçıq qalmış məqaləsini tamamlayıb çayını içərək işə tələsdi.
Yazı işləri müdirəsinin otağına keçərək flaşkartı ona verdi, sonra müxbirlərin otağına keçib bilgisayarı açıb facebook səhifəsinə daxil oldu. Türkan Bədəlbəylinin səhifəsini açdı, profilinə yenidən göz atdı.
Burada onunla bağlı elə də əhəmiyyətli məlumat yox idi. Sadəcə olaraq çalışdığı yeri və vəzifəsi qeyd olunmuşdu – Elmlər Akademiyası, Şərqşünaslıq İnstitutu, dosent.
– Mən akademiyaya necə yol tapım, – deyə düşünməyə başladı. Sol əlinin barmaqları ilə iş masasını ehmalca döyəcləyir, digər tərəfdən də beynində bir cinlik düşünürdü. Anidən ağlına nəsə gəlibmiş kimi yerindən qalxıb otaqdan çıxdı, Lalə xanımın otağına gələrək:
– Bağışlayın, Lalə xanım, olar bir dəqiqə? – deyə icazə istədi.
– Buyur Elçin, nə lazımıydı?
– Elmlər Akademiyasında çalışan xanım elmi işçilərlə bağlı yazı hazırlamaq istəyirəm.
– Bu haradan ağlına gəlib?
Elçin Lalə xanımın nəsə hiss etdiyini düşünərək qızarıb pörtdü, gözlərini onun gözlərindən yayındıraraq:
– Heç, Lalə xanım, istəyirdim alim xanımlarımızın gündəlik həyatları barədə bir yazı hazırlayım. Axı həm evinin xanımı, həm elmi işçi olmaq çətindir. Ona görə də istəyirdim…
Yazı işləri müdirəsi onun sözlərini yarımçıq kəsdi, qaşlarını çataraq:
– Nə zaman hazırlamaq istəyirsən?
– Siz nə vaxt məsləhət görsəniz.
– Yaxşı, get hazırla.
– Oldu, Lalə xanım, amma sabahkı nömrəyə deyil, bir sonrakına yetişdirməyə çalışaram.
– Yaxşı,Elçin, nə vaxta istəyirsən o vaxta da yetişdir, – deyib yenidən bilgisayarda yarımçıq qalmış işinə döndü.
Elçin redaksiyadan çıxıb Elmlər Akademiyasının yolunu tutdu.Yol boyu öz-özünə Türkanın onun müsahibə hazırlamaq fikrinə necə yanaşacağını düşünürdü. Akademiyaya çatanda artıq saat on iki idi. Əsas girişdən binaya daxil olaraq yeddinci mərtəbəyə qalxdı, bir az dəhlizdə gəzişdikdən sonra qapılardan birini döyərək içəri daxil olub Türkan xanımın çalışdığı şöbəni və işdə olub-olmadığını soruşdu. Qayıdıb dəhlizə çıxarkən əlindəki kağızlarla liftə doğru tələsən Türkan xanımla rastlaşdı. Sevinclə gülümsəyib:
– Xoş gördük,Türkan xanım.
O, Elçini akademiyada gördüyünə heyrətini gizlətməyərək:
– Xoş gördük Elçin, nə xoş təsadüf?
– Sizi axtarırdım.
– Mənimi? – deyərək işarət barmağı ilə özünü göstərib əlavə etdi: – xeyirdimi?
– Əlbəttə, Türkan xanım. Mən akademiyada çalışan xanımlarımızın gündəlik həyatı, məişət qayğıları, çətinliklərin öhdəsindən necə gəldikləri barədə yazı hazırlamalıyam, düşündüm ki, siz mənə kömək edərsiniz.
Türkan artıq liftə çatmış, çağırış düyməsini sıxaraq gözləməyə başlamışdı. Elçinin üzünü incələyən baxışlarla süzüb:
– Məni bağışlayın. Sizə kömək edə bilməyəcəyəm.
Elçin onun ardınca liftə minərək:
– Amma Türkan xanım, mənim akademiyada başqa tanıdığım yoxdu ki, həm keçən dəfə siz qovulmaqdan xilas etdiniz, bu dəfə köməyimə gələn də olmaz, sorğusuz-sualsız atarlar məni.
– Gəl belə edək Elçin, səni bizim işçilərdən biri ilə tanış edim, onunla yazını hazırla, inan Elçin, bu aralar başım o qədər qarışıqdı ki, heç bir şeyə vaxt ayıra bilmirəm.
– Onda qalsın, mən gələn həftə sizə yaxınlaşaram, olarmı?
Artıq gəlib akademiyanın həyətinə, Türkanın avtomobilini saxladığı yerə çatmışdılar. O qapını açıb bir dəqiqə dayandı, sonra:
– Baxarıq, çalışaram sizə kömək edim, deyib maşınına əyləşdi və sürüb getdi.
Elçin avtomobil uzaqlaşıb gözdən itdikdən sonra belə yerindəcə quruyub qalmış, getdiyi istiqamətdən gözlərini çəkə bilmirdi…
Bir müddət eləcə qaldıqdan sonra dönüb Hüseyn Cavid parkına getdi, daş sıralardan birinin üstündə əyləşib düşünməyə başladı:
Niyə onu heç cür ağlından çıxara bilmir? Axı Türkan kim idi və onun üçün nə ifadə edirdi, ya da Türkanda onu çəkən nə idi? Nə qədər düşünürdüsə də suallarına cavab tapa bilmir, qıcadığı dişlərinin arasından:
– Niyə özümlə bacara bilmirəm?
Öz-özünə sual cavab etməyə başladı:
– Elçin, qadası, sən Türkandan xoşlanırsanmı, sevirsənmi, yoxsa ona aşiq olmusan?
Özü də özünə cavab verdi:
– Heç biri, nə xoşlanmaqdı, nə sevməkdi, nə də aşiq olmuşam…
– Bəs nə istəyirsən onda:
Qaşlarını çataraq bir az düşündükdən sonra özü-özünü cavabladı:
– Bilmirəm Elçin, inan ki, bilmirəm… o qızda bir şey var, ilk toxunduğu anda hiss etdim, bilmirəm bu hissin adı nədir…, amma o sanki çiynimə toxunarkən məni görünməz və çözülməz iplərlə özünə bağladı… ondan qopa bilmirəm, onu düşünmədən dura bilmirəm, hər zaman yanımda olsun istəyirəm…
– Sanki uzun illər öncə itirdiyim bir doğmam, bir yaxınımdı o…, indi rastlaşmışıq və o mən tanımır, ancaq mən onu tanıyır, özümü tanıda bilmirəm…, axı nə deyim ona? Mən sənin kiminəm deyim?
Dirsəklərini dizlərinə söykəyərək başını əllərinin arasına almış, eləcə düşünürdü: – Mən onunçün heç nə ifadə etmirəm, hər gün rastlaşdığı onlarca, yüzlərcə insandan biriyəm sadəcə…, amma o mənimçün elə deyil axı… Offf Elçinn, – deyə qıcadığı dişlərinin arasından fısıldayaraq ayağa qalxdı, unutmalısan, unutmalısan, – deyə bir neçə dəfə öz-özünə təkrar edərək çıxıb getdi.
Həftə boyunca facebookdan yazışsalar da bir birilərinin əhvallarından xəbər tutmaqdan o tərəfə keçmir, Elçin onun haqqında öyrənmək istədiklərinin heç birini öyrənə bilmirdi. Nəhayət bir həftəni başa vurduqdan sonra Elçin səhər işə gəlib yazdığı məqaləni Lalə xanıma təqdim edərək müxbirlərin iş otağına keçəndə telefonuna messengerdən ismarıc gəldi. Açıb baxdı. Türkandan idi. bir neçə saniyə gülümsünərək önizləməsinə baxıb dodaqaltı – mesajına gülümsəməyi özlədim, canın yanmasın, – deyə pıçıldayaraq ismarıcı açıb oxudu. Sevincindən az qala havalara uçacaqdı, çəkməcədən səsyazan cihazı götürüb uçarcasına qapıdan çıxarkən iş yoldaşlarından sevinc xanımla toqquşub əlindəki kağızları dağıtdı, onun – yavaş ol da, Elçin! – deyə deyinməsinə fikir verməyib redaksiyadan çıxdı, önünə çıxan ilk taksini əyləyərək minib – akademiyaya, – dedi.
Taksiyə əyləşdikdən sonra ismarıcı təkrar oxudu. Yox, gözləri onu aldatmırdı, Türkan nahara qədər vaxtı olduğunu və istəyirsə görüşə biləcəklərini yazmışdı. Cavab yazaraq yolda olduğunu və az sonra akademiyaya gələcəyini bildirərək iş otağının nömrəsini soruşdu.
On dəqiqə sonra Türkan xanımın iş otağında idi.
Qapını döyüb otağa daxil oldu. Türkan ayağa qalxıb onu qarşıladı və oturmağa yer göstərdi:
– Xoş gördük Elçin, necəsən?
– Çox sağ olun, Türkan xanım, yaxşılıqdı. Siz necəsiz?
– Məndə də hər şey yolunda.
– Hansı səpgidə yazı hazırlamaq istəyirdin? –deyə soruşaraq birbaşa mətləbə girən Türkan gözlüyünü çıxarıb masanın üstünə qoydu, barmaqlarını bir-birinə kilidləyərək Elçinin gözlərinin içinə baxdı.
– Sizin bir günlük həyatınız, işə gələndən evə dönənədək başınızdan keçənlər və evdə qarşılaşdığınız məişət problemləri, bunların öhdəsindən gələrkən rastlaşdığınız çətinliklər və sair haqqında.
Söhbətləri bir saatdan artıq sürdü, nəhayət,Türkan gözlüyünü taxdı, qələmini götürüb yazıları ilə məşğul olmağa hazırlaşdı. Bu, Elçinə – artıq bitirsək yaxşı olar, gedə bilərsən ismarıcı idi. Ona görə də ayağa qalxıb təşəkkür etdi, otaqdan çıxmadan öncə:
– Unutduğum nəsə barədə bir daha rahatsız etsəm olarmı?
– Əlbəttə, nə zaman istəsən deyən Türkan, onu qapıdan ötürüb işinə döndü.
Elçin Türkana hiss etdirmədən onun zövqləri, hobbisi, nələri sevib sevmədiyini araşdırır, yavaş-yavaş onun istədiyi kimi olmağa çalışırdı. Bir-birilərinə isinişməyə başladıqları vaxt şəhərə Türkanın sevdiyi müğənnilərdən birinin konsert verməyə gələcəyindən xəbər tutdu.
Maraqlanaraq ön sıralardan iki bilet aldı, amma həmən gün konsertlə bağlı Türkana bir söz demədi. Gözləyib iki gün sonra messengerdən yazaraq soruşdu:
– Salam Türkan xanım.
– Salam Elçin, necəsən?
– Təşəkkürlər, minnətdaram.
– İşlərin necədir? Yazılarını vaxtlı-vaxtında çatdıra bilirsənmi?
– Əlbətdə, bu aralar işsiz qalmaq niyyətim yoxdur.
– Əla, başqa salamatçılıqdırmı? Mənim adaşım neyləyir?
Elçin artıq Türkana onunla eyni adı daşıyan bir qızı olduğunu demişdi.
– Yaxşıdır, çox sağol, bu arada sənə bir sürprizim var.
– Ooo, nədir elə bəyimizin sürprizi?
– Sabah axşamüstü boşsanmı?
– Cavab ard-arda yazılmış üç sual işarəsindən başqa bir şey deyildi. Elçin bir azduruxub Türkanı qaşları çatılmış halda gözlərinin önünə gətirdi, cəsarətini toplayaraq:
– Əlimə iki bilet keçib, istəsən birlikdə konsertə gedərdik.
Türkanın cavabını gözləyərkən həyəcanından dura bilmir, ürəyi döş qəfəsini yarıb çıxmaq istəyirmişcəsinə qabırğalarını döyəcləyirdi. Aradan keçən iki-üç saniyə ona illər qədər uzun gəldi, nəhayət,Türkanın cavab mesajını gördüyündə öncə inanmadı, gözlərini yumub açaraq təkrar-təkrar oxudu:
– Doğurdanmı səndə o konsertə bilet var Elçin? Bilirsənmi, mən gec xəbər tutdum, ona görə bilet ala bilmədim, hamısı satılmışdı və ardınca da, xanımınla nə əcəb getmirsən?
– Bilirsənmi, xanımımın bu müğənniylə arası yoxdur, ancaq mən fanatıyam, – deyə yazdı və yalan danışdığına zərrə qədər də utanmadı…
– Oldu onda, işdən çıxanda gəlib səni redaksiyadan götürərəm birlikdə gedərik.
– Ehtiyac yoxdu Türkan, mən akademiyanın ana çıxışında səni gözləyəcəyəm.
II
Oktyabrın yeddisi…, ilıq bir payız günü idi. Günəşin şəfəqləri örtüb-bürüdüyü hər şeyi isidir, ağacların saralmağa üz qoymuş yarpaqları budaqlarında tənbəl-tənbəl yellənirdilər. Elçin günorta bir bəhanə ilə işdən çıxıb evə gəldi, təraş olub duş aldı, geyinib evdən çıxarkən xanımı Türkanı qucağına alıb öpərək:
– Biz küsmüşük səndən, özün konsertə gedirsən, ancaq bizi aparmırsan…
O şübhə çəkmək istəmədiyindən, saxta bir qayğıkeşliklə xanımını qucaqlayıb öpdü, saçlarını oxşayaraq:
– Gözlərinə qurban, mən konsertə getmirəm ki, qazetdən göndərirlər, yazı hazırlamalıyam, müğənnidən müsahibə götürməliyəm.
– Off Elçin, nə olardı ki,bizə də bir bilet alsaydın….
– Şirinim. Getdim bilet almağa, amma ön sıralarçün olan biletlər bitmişdi, arxa yerlər qalmışdı, onları da mən istəmədim, elə ondansa evdə, divanda əyləşib televizorda baxarsız da…
Könül sifətini narazılıqla buruşdurub:
– Offf Elçin, səndən bunun acığını çıxım, sən də gör!
Elçin əyilərək onun qucağındakı qızını öpüb:
– Sabah işdən icazə alıb tez gələciyəm, şəhərə çıxarıq, bax indidən deyirəm Könül, sabah axşama yemək hazırlama.
– İndi bizim başımızı bir axşam yeməyiynən aldadırsan?
– Yox balım, nə aldatması? Di salamat qalın, mən gecikərəm, – deyib dəhlizdəki bədənnüma güzgüdə son dəbə saçlarından ayaqqabılarınadək özünə göz atıb qapıdan çıxdı.
O, metronun “Elmlər Akademiyası” stansiyasına gələrək gül dükanından iri bir çiçək dəstəsi alıb akademiyanın qarşısına gələndə Türkanla danışdıqları vaxta yarım saatdan çox qalırdı. Bir az ətrafda gəzişib sonra binaya girərək yeddinci mərtəbəyə qalxıb Türkanın iş otağının önünə gəldi, qapını iki dəfə ard-arda vurub gözləməyə başladı. Həyəcanından ayağının birini götürüb o birini qoyur, ürəyi gicgahlarında döyünürdü. İçəridən gəl, – deyə eşitdiyində çiçək dəstəsini düzəltdi, qapını itələyib açaraq:
– Xoş gördük Türkan xanım, – dedi.
Türkan onun əlindəki çiçək dəstəsini gördüyündə saf, təmiz bir səslə:
– Ay Elçinnnn! Sən hardan bilirsən ki, mən qızılgül üçün ölürəm, – deyib ehmalca çiçək dəstəsini aldı, sinəsinə sıxıb qoxladı.
– Sən özün də ən azı qızılgülqədər incəsən, zərifsən.
– Qoy çiçəklər burada qalsın ki, hər gün işə gələndə ətrini hiss edim, – deyib Türkan çiçək dəstəsini güldana qoydu, əl çantasını götürüb:
– Gedəkmi, Elçin, – deyərək ona yaxınlaşdı.
Türkanın üstündən gələn ətir qoxusu yenə Elçini valeh etmiş, ağlını başından çıxarmışdı. O,Türkanın əlindən tutaraq:
– Gedək, – deyib qapıya tərəf yönəldi.
Respublika sarayının önünə gəldiklərində sarayın qapıları yenicə açılmışdı. Yürüyən nərdivanla konsert salonuna enərəkyerlərinə keçib əyləşdilər.
Ona burada olmaq, Türkanın ətrini hiss etmək, yanında əyləşdiyini bilmək konsertdən də səhnədə mahnıların birini digəri ilə əvəz edərək tamaşaçıları coşduran müğənnidən də önəmli idi. O burada, səsgücləndiricilərdən gələn musiqi sədaları və ona qarşılıq verən alqış səslərinin yaratdığı səs-küyün duymur, sadəcə Türkandan gələn xoş ətir iyindən məst olur, onu gözlərini ayırmadanizləyərək konsertin bitməməsi, sonsuzadək sürməsi üçün qəlbində tanrıya yalvarırdı.
Müğənninin mahnıları ilə coşub əylənən Türkan Elçinə tərəf döndüyündə sakitcə yerində əyləşərək gözlərini ayırmadan onu izlədiyini görüb:
– Elçin, nə olub? Mənə baxmağa gəlmisən, ya konsertə?
Elçin onu heç bu qədər gözəl görməmişdi…, qayğıkeşliklə yuxarı dartılaraq çatılan qaşları, nəşə ilə parıldayan gözləri, qaymaq dodaqlarının altından görünən inci dişləri, qəşəng çənəsi və ağappaq buğanı yeni görürmüş kimi heyran-heyran “Tanrıçam”, – deyə pıçıldadı.
Onun nə dediyini anlamayan Türkan başını ona tərəf əyib sanki səsini ona doğru istiqamətləndirmək istəyirmişcəsinə əlini ağzına qoyaraq:
– Nə deyirsən Elçin, başa düşmədim, çox gurultudu.
ElçinTürkanın burnuna toxunan ipək saçlarının ətrindən məst olmuş halda:
– Tanrıçam, – deyə dodaqlarını qulağına söykəyərək təkrar pıçıldadı.
Türkan ürəkdən bir qəhqəhə ataraq:
– Nə? Dəlisən Elçin! – deyə şən halda cavabladı.
– Allahım, bu qız nə cür insandı belə? Bəzən adama dünyagörmüş ağbirçəklər kimi məsləhət verir, bəzən məktəbli uşaq, bəzən dəcəl bir qızcığaz olur, – deyə içindən keçirdi və anidən ona tərəf əyilərək:
– Səni sevirəm, Türkan, səninçün ölürəm, səninçün çıldırıram! – demək istədi, amma son anda sözlərini udub dayandı…
Konsertdən çıxanda günəş çoxdan batmış, hava qaralmışdı. Türkanın qoluna girərək onun avtomobilinə doğru irəliləyəndə başını qaldırıb tərtəmiz səmada sayrışan ulduzlara baxıb şəhadət barmağını yuxarı qaldırdı, dodaqaltı: qolumdakı qızı sonsuzadək sevəcəyimə şahid olun, əgər bir gün qəlbimdəki sevgi axan ulduzlar kimi sönüb gedərsə, köksümü yarıb qəlbimi yerindən çıxarın, – deyə öz-özünə and içdi.
Konsertdən çıxıb ətrafa dalğa-dalğa yayılan insanların səs-küyündən Elçinin pıçıltılarından bir şey anlamayan Türkan ona tərəf əyilərək:
– Nə deyirsən Elçin? Bir az bərk de, başa düşmədim.
Elçin dayanıb ondan aralandı, qarşısına keçib:
– And içirdim, and içirdim!
– Nə? Dəli olmusan, Nə andı?
– Heç, elə-belə.
Avtomobilin yanına çatanda sürücü qapını açıb ciddi bir ifadə ilə:
– Buyurun,Türkan xanım, – dedi.
Türkan:
– Gəl əyləş, səni də evinizə aparım.
– Minnətdaram, mən ayaqla getmək istəyirəm.
– Eviniz yaxındadırmı?
O Türkanın sualına ikibaşlı cavab verərək:
– Məsafələr nisbidir,Türkan xanım, eynən zaman kimi, – deyərək gülümsədi.
Türkan avtomobilinə əyləşib sürüb getdikdən sonra bir neçə dəqiqə yerindəcə qalıb o getdiyi istiqamətdə baxdı,düşüncəli bir halda dönərək respublika sarayının önündəki parka gəlib sıra-sıra düzülmüş oturacaqların birində əyləşdi.
Telefonunu çıxarıb baxanda beş buraxılmış zəng olduğunu görüb bildiriş qutusuna girdi. Zənglərdən üçü Könüldən idi. Ona zəng vuraraq cavab verməsini gözlədi, xanımı dəstəyi qaldıran kimi:
– Alo, həyatım, salamatçılıqdırmı, – deyə soruşdu. Və özü-öz səsinə diksindi. “Həyatım” kəlməsi nə qədər də süni çıxmışdı dodaqlarından. Öz səsindəki sünilikdən ürkərək:
– Könül, Türkan xəstələnməyib ki?
– Yox, xəstələnməyib, niyə xəstələnir ki?
– Nə bilim, üç dəfə zəng vurduğunu görüncə qorxdum, dedim bəs evdə nəsə olub.
– Heç nə olmayıb, Türkan əl çəkmirdi ki, atamı istəyirəm, ona görə zəng vururdum.
– Bağışla, qurban sənə, səs-küydən eşitməmişəm.
– Bitdimi sənin konsertin?
– Hə, bayaqdan bitib.
– Evə gəlmək fikrin yoxdu ki, hələ?
– İndi çıxıb parkda əyləşmişəm, qoy qulaqlarımın uğultusu bir az keçsin, gələcəm.
– Gəlmirsənsə, onda al uşaqnan bir az danış, sakitləşsin, – deyib telefonu qızına verdi.
Qızcığaz telefonu alan kimi:
– Ata, gəl apar parka.
– Baş üstə, səsinə qurban, gəlirəm indi, anana ver telefonu.
Və qızcığazın –ana, ana, – deyərək səsləndiyini eşitdi:
– Hə Elçin, nə deyirdin?
– Uşağı geyindir, özün də hazırlaş, gəlirəm gedək parka.
– Gecdi, sabah apararsan.
– Könül, dedim ki, hazırlaşın gəlirəm, – deyib telefonu söndürdü, ayağa qalxıb dayanacağa doğru addımladı.
Avtobusda gedərkən tutduğu əməldən peşman olmuş uşaq kimi oturduğu yerdəcə büzüşüb balacalaşmışdı…
Və yenə düşünürdü: Türkan onun üçün nə ifadə edirdi? Onu sevirdimi? Yox deyil, sevmirdi, bayaq konsertdə ona demək istədikləri bir duyğu partlamasından başqa bir şey deyildi…, deyə düşünüb özü-özünü cavabladı, yox, Elçin, sən ona vurulmusan…, amma olmaz belə, sən evlisən, xanımın səni sevir, bir də dünyalar gözəli, mələk kimi bir qızın var… bəs sən Türkan üçün nə ifadə edirsən? Heç düşündünmü? O səni necə, sevirmi? Sevməyi bir kənara qoydum, xoşlanırmı?Yox Elçin, o nə səni sevir, nə də səndən xoşlanır. Sən onunçün dostdan başqa bir şey deyilsən. Axı bir dostdan artıq olmanı necə gözləyə bilərsən? Həm o da evlidir axı… Birlikdə konsertə getmək dəvətini qəbul etdi deyə qollarına atılacağınımı sandın?
Və özü özünü cavablayırdı:
– Dəlisən? Nə qollarına atlanması? əlbəttə onu sevirəm, amma bir qadın olaraq deyil, insanüstü varlıq, bəlkə də bir mələk olduğu üçün sevirəm və heç bir zaman onu qollarımda düşünmədim…
– Gerçəkdənmi?
– Əlbəttə, əbəs yerə onu “Tanrıçam”, – deyə çağırmadım ki…, o öz incəliyi, zərafəti, xoş xasiyyəti ilə o qədər mükəmməldir, o qədər ucadadır ki…, bunu sözlə ifadə etmək mümkün deyil…
– Bir də jurnalist olacaq…
– Nə olub jurnalistliyimə? – deyərək ikinci “mən”inin kinayə dolu sözləri qarşısında üz-gözünü turşutdu.
İkinci “mən”i başını yelləyərək:
– Türkanın sənin gözündə niyə Tanrıça olduğunu ifadə edə bilmədiyinə görə deyirəm… həm bəs onda konsertdə niyə səni sevirəm, səninçün ölürəm, səninçün çıldırıram demək istəyirdin? əgər gerçəkdən bu sevgi Türkanın sənin gözündə insanüstü varlıq olduğuna görədirsə niyə son anda dişini sıxıb sözləri qırtlağında boğdun?
İkinci “mən”ini cavablamaq üçün bir an susdu, avtobusun pəncərəsindən yanından keçdikləri binaların pəncərələrindən süzülən işıqlara tamaşa edə-edə:
– Bilmirəm…, qorxdum, qorxdum ki, yanlış anlaya və onu sonsuzadək itirəm…
İkinci “mən”i eyhamla:
– Gördünmü mən deyəndir? Əgər elə olmasa heç nədən qorxub çəkinməz, sevgini də mərdcə açıqlayardın…, Offf Elçin, haradan çıxdı o qız qarşına…
O öz-özü ilə mübahisə edərək və özünü danlaya-danlaya gəlib evlərinin yanındakı dayanacağa çatdı, avtobusdan enərək yaşadıqları binaya doğru addımladı…
Evə gələndə Könül Türkanı geyindirib hazırlamışdı, Qabağına qaçan qızını qucağına alıb öpdü, sonra ayaqqabılarını geyindirərək əlindən tutub xanımına döndü:
-İndi gəlin, ürəyiniz hara istəsə sizi aparacağam.
Birlikdə həyətə düşüb taksi əyləyərək dənizkənarı milli parka getdilər
O,Türkanla müxtəlif oyun aparatlarına, elektrikli maşınlara, əyləncəli qatara minir, qızı ilə bərabər uşaq kimi oynayıb əylənir, Könülsə bu anları gah videokameraya, gah da fotokameraya çəkirdi. Xüsusən sehirli güzgülərin olduğu otağa girəndə Türkanın kefinə deyəcək yox idi. O həm özünü, həm də atasının əksini müxtəlif formalarda gördükcəşən qəhqəhələr ataraq “ata bak, ata bak”, – deyərək güzgüdəki yansımalarını göstərir, sevincindən bir yerdə dura bilmir, atdanıb-düşür, bağırırdı. Qorxulu tuneldə qarşılarına çıxan cürbəcür həşərat fiqurlarını gördüyündə dönüb cəld atasının boynunu qucaqlayır, Elçinin sinəsində gözlərini yumaraq qorxu ilə bağırırdı….
Qızlarını əyləndirib yorduqdan sonra gəlib qağayı kafesində şam etdilər. Evlərində dönəndə gecədən xeyli keçirdi…
III
Oktyabrın iyirmi səkkizi Elçinin doğum günü idi.
Şam yeməyindən sonra Könül süfrəni yığışdıra-yığışdıra:
– Elçin, sabah günorta işdən icazə al gəl.
Elçin özünü unutqanlığa vuraraq:
– Nə olub həyatım? Xeyirdimi? – deyə soruşub çayından bir qurtum aldı.
Könül gülümsünərək:
– Türkanı da götürüb şəhərə çıxarıq.
Elçin özünü naza qoydu:
– Offf şirin…, qoy hələ bir sabah olsun, işə gedim, Lalə xanımdan xahiş edərəm, icazə versə gələrəm.
Könül ayaqlarını yerə döyərək:
– Elçinnnn! İstəsən ilanı yuvasından çıxararsan, bir icazə almaq nədir ki? Şirin dilini işə salarsan, olmadı bir bəhanə uydurarsan.
– Yaxşı həyatım, sabah olsun, baxarıq.
Qalxıb qonaq otağına keçdilər, bir az qızı ilə oynadı.
Türkan onu divanın yanından yerdən oturtmuş, ayağını buduna qoyaraq digər ayağını qaldırıb divanın üstünə qoyur, sonra atasının boynunu qucaqlayaraq öncə bir, sonra digər ayağını boynundan keçirərək çiynində əyləşirdi. Hər dəfə atasının çiyinlərinə çıxdıqdan sonra bacardığı işin zövqü ilə şən qəhqəhələr atır, ana bak! ana bak! – deyərək alqış eşitmək üçün anasını səsləyir, atasının saçlarını çəkişdirir, başına, alnına şapalaqla vurur, vurduğu yerdən öpməyə çalışaraq ağlagəlməz şeytanlıqlar etdikdən sonra gah sağ, gah da sol çiynindən başıaşağı sallaşaraq atasının qucağına yıxılır, yerə düşən kimi yenidən ayağa qalxaraq ayağının birini buduna qoyub çiyninə çıxmağa çalışırdı.
Qızıyla oynayıb yorduqdan sonra:
– Könül, apar balamı yatırt, – deyibiş otağına getmək üçün ayağa qalxdığında Türkan:
– Ata nok! Ata nok! – deyərək onun ayaqlarını qucaqlayıb getməsinə mane olmaq istədi. Elçin əyilərək qızcığazın saçlarını oxşadı, yanaqlarından öpüb:
– Ata qurban, sən ananla oyna ata getsin yazısın yazsın deyib Türkanın başını qatması üçün Könülə işarə edib qonaq otağından çıxdı.
Məqaləsini yazıb bitirmiş, bilgisayarda xəbərlərə baxırdı, digər tərəfdən də gözü telefonunda idi.O hər kəsdən çox Türkandan təbrik ismarıcı gözləyir, nə zaman yazacaq, deyə tez-tez onun profilinə girərək xəttə olub olmadığını yoxlayırdı. Saat on ikiyə bir dəqiqə qalmış Könül əlindəki telefonla nəsə edə-edə iş otağına daxil oldu, telefonunu masanın üstünə qoyaraq Elçinin fırlanan stulunu çevirib qucağında oturdu, boynunu qucaqlayıb dodaqlarından öpərək:
– Otuz illiyin mübarək həyatım, – dedi.
Könülü qucaqlayıb özünə çəkdi, öpüşlərinə qarşılıq verərək dodaqlarını dodaqlarından aralayıb:
– Çox sağ ol əzizim, tanıdığım gündən bu yana məni hər doğum günümdə ilk sən təbrik edirsən, dedi.
– Gəl qonaq otağına keçək, – deyib Elçinin qucağından qalxıb əlindən tutdu, birlikdə otaqdan çıxarkən:
– Gözlərini yum, mən deyənədək də açma, – deyib telefonunu götürdü.
Qonaq otağına keçdiklərində Könül arxalarınca qapını örtərək:
– İndi gözlərini aça bilərsən.
Otağın işıqları söndürülmüş, künclərə qoyulan üçqollu şamdanlarda yanan xoş ətirli şamlar və qapının ağzından masayadək düzülmüş, hər biri bir yaşı ifadə edən 30 şam içərini zəif işıqlandırırdı. Tavandan və karnizdən asılmış müxtəlif formalı rəngbərəng şarlar və zərli iplərlə bəzədilmişdi.Yazı masasının üzərində isə təpsidə üzərinə “doğum günün mübarək Elçin” sözlərinin ortasında 30 yazılmış böyük tort və bir şüşə şampan şərabı ilə iki qədəh qoyulmuşdu.
Elçin yarıqaranlıq otaqda heyrətdən açıla qalmış ağzı ilə seyr edərək yanında dayanmış Könülə döndü:
– Həyatım, sən bütün bunları nə vaxt hazırladın?
Könül mebeldən götürdüyü hədiyyəni ona uzadaraq:
– Sən məni nə bilmişdin? Bir daha doğum günün mübarək!
Elçin hədiyyəni alıb baxdı, ən çox sevdiyi ətir idi. Qutusunu oxşayıb:
– Çox sağ ol
– Canım, sən hələ whatsapp statusuma bax, – deyərək telefonunu ona uzatdı.
Elçin statusdan xanımının onun üçün hazırladığı slayta baxaraq heyrətini gizlətmədən:
– Həyatım, səndə nə cövhərlər varıymış, əməlli-başlı rejissorsan ki, deyərək xanımının əlindən tutub divanda yer göstərdikdən sonra özü də keçib əyləşdi. Şampan şərabının ağzını açıb qədəhlərini doldurdu, tortdan üç dilim kəsib birini xanımının boşqabına qoydu, birini özü üçün saxladı, digərini isə bu da prensesimin, – deyərək kənara qoydu.
Qədəhlərindəki şərablarını içdikdən sonra həzin bir musiqi altında rəqslə havasında gecənin dadını çıxardılar…
Ertəsi gün işdə telefonuna gələn hər təbrik ismarıcını sevincək açaraq baxır, amma Türkandan olmadığını görüncə kefi pozulmuş halda masanın üstünə atırdı. Saatlar keçdikcə, yəqin ya unudub, ya da bu gün doğum günüm olduğunu bilmir, deyə düşünür, bir tərəfdən də onun üçün narahat olurdu. Son iki gündə yazışmadıqlarından ondan xəbərsiz idi.Günorta Lalə xanım Elçini çağırtdıraraq qəzet çalışanlarının adından ona aldıqları hədiyyəni verib təbrik etdi:
– Bu gün icazəlisən, get sevdiklərinlə birlikdə doğum gününü qeyd et.
O, işdən çıxar-çıxmaz evə zəng edib Könülə:
– Əzizim, hazırlaşın, gəlirəm çıxaq şəhərə, – deyib taksiyə əyləşərək ünvanlarını dedi.
Evə gələndə xanımı və qızı hazır vəziyyətdə onu gözləyirdilər. Könül bədənnüma güzgünün önündə dayanaraq saçlarını düzəldirdi. Qabağına qaçan Türkanı qollarına alıb üzündən-gözündən öpdü, içəri keçərək əynini dəyişə-dəyişə Könülə:
– Həyatım hara gedəcəyik? Bir yer düşündünmü?
Könül üzərinə vurmaq üçün ətir seçə-seçə:
– Əlbəttə, sən geyin gəl gedək.
Onlar binanın alaqapısından çıxdıqlarında artıq Könülün sifariş verdiyi taksi qapıda dayanaraq onları gözləyirdi.
Taksi dəmirçi plazanın önündə dayananda Elçin ağzını doldurub nəsə demək istədi, ancaq Könül onu qabaqlayaraq:
– Elçin! Sus və heç nə düşünmə, elə eləmə ki, gözlərini bağlayıb səni elə aparım.
Elçin əlini sinəsinə qoyaraq baş əyib:
– Baş üstə müdürüm, – deyib, gedəcəkləri yeri təxmin etdi və hesabın orada cibinə uyub uymayacağını düşündü.
Plazaya daxil olaraq iyirmi ikinci mərtəbəyə qalxdılar. Gate-25 restoranına daxil olanda onları qapıdaiki xidmətçi qarşılayaraq əvvəlcədən hazırlanmış masalarına dəvət etdi.
Onlar pəncərənin kənarındakı masalarına gəlib əyləşən kimi digər yemək və salatlarla birgə gümüs, qızıl balıq salatı və qırmızı şərab gətirildi.
Heyrətdən bərələ qalmış gözlərlə xanımına baxan Elçin:
– Könül, demək sən masanı da əvvəlcədən sifariş etmisən?
– Bəs necə əzizim, hər anımızı əvvəlcədən planlaşdırmışam.
Onlar nahar etdikdən sonra Elçin ayağa qalxaraq xanımını rəqsə dəvət etdi. Elçinlə Könül həzin musiqi sədaları altında bir birilərinə sarılıb rəqs edərkən Türkan da masaların arasında qaçır, oynayır, restoranın digər müştərilərinin sevgi dolu təbəssümləri qarşısında nazlanaraq şeytanlıqlar edirdi…
Restorandan çıxanda saat dörd idi. Elçin Könülün belinə doladığı qolunu yüngülcə sıxıb onu özünə sarı çəkdi:
– Əzizim, indi gedək Meqafana, prensesimi əyləndirməyə.
– Sənə mənim planımı kim açıqlayıb belə?
Meqafanda Türkan müxtəlif oyuncaqlarda oynayıb əyləndikdən sonra üçüncü mərtəbəyə qalxaraq fotosessiya çəkdirib binadan çıxdılar.
Həyətə düşəndə Könül küləyin havada uçuşdurduğu saçlarını toplaya-toplaya başını qaldıraraq səmada bir-birini qovaraq toplaşan qara buludlara baxıb:
– Axşam yağacaq, – dedi.
Elçin hava məlumatına baxmaq üçün telefonunu cibindən çıxardıb baxanda ona tanımadığı nömrədən ismarıc gəldi. Bildiriş qutusuna baxanda, gülümsünərək gözlərini onun telefonundan çəkməyən Könülə:
– Yəqin iş yoldaşlarım mənə sürpriz hazırlayıb:
– Nə yazıblar ki? – deyə soruşan Könülçün bir dəfə də uca səslə oxudu:
– Salam Elçin, saat yeddidə sizi Hüseyn Cavid parkındakı daş sıraların yanında gözləyəcəyik.
– Gözləsinlər, biz də birlikdə gedərik. .
– Amma Könül, iş yoldaşlarımın bəlkə başqa planları var? Həm heç ismarıcı göndərənin iş yoldaşlarımdan olub-olmadığını da bilmirəm…
– Hmmm, day denən tək getmək istəyirsən də, – deyib Elçinə tərs-tərs baxdı:
– Bəlkə sürprizi elə xilaskarın hazırlayıb?
– Dəli olma Könül, o haradan bilir bu gün ad günüm olduğunu?
– Facebookda dostluğunda deyil?
– Hə, dostluğumdadır, nə olsun ki?
– O olsun ki, facebook bütün dostlarına doğum günün olduğu barədə bildiriş göndərib.
– Eh Könül, əgər sürpriz hazırlayanın o olub-olmadığını bilmək istəyirsənsə birlikdə gedərik, həm o olsaydı heç olmasa bir təbrik ismarıcı yazardı.
– Aaa, yazmayıbmı hələ? – deyə soruşan Könül kinayə ilə başını yellədi.
– Off həyatım, qurban sənə, heç yerə getmirəm, gedək evə.
– Yox, evə niyə? Bizi yola sal gedək, sən də get Hüseyn Cavidə.
– Getmirəm Könül.
– Bəlkə iş yoldaşların, ya da dostlarındır? Hər kimdirsə get, bu gün sənin günündür axı.
O, Könüllə Türkanı evlərinə qədər gətirdi, astanada qızını öpüb qoxlayaraq:
– Gözəl balam bir az da gəlincikləri ilə oynasın, axı onlar evimizdə tək qalıb darıxıblar.
Türkan atasına sarılaraq:
– Ata, sən də gə, – deyib getməsinə mane olmaq istədi, amma anası arxadan onu qucaqlayıb havaya qaldırdı, üzünü özünə tərəf çevirərək:
– Bax e qızım, gəlinciklərin ağlayırlar, deyirlər Türkan hanı gəlsin bizə saymağı öyrətsin, – deyərək götürüb apardı, Elçinsə qapını örtüb sürətlə pillələri endi.
O, Cavid parkına çatanda saat yeddiyə qalırdı.
Bura hər yaşdan insanlarla dolmaqda idi. İşdən çıxdıqdan sonra tay-tuşları ilə söhbət etmək, dərdləşməkdən yana gələnlər, təmiz hava almaq üçün ətraf binalardakı evlərindən gələn yaşlılar, sevgililər…
Elçin gözləri ona sürpriz etmək istəyən dostunu, ya da dostlarını axtara-axtara parkın akademiyaya tərəfki daş sıralarına gəlib çatdı, dayanıb ətrafını seyr edərkən əlində böyük bir çiçək dəstəsi ilə gizləndiyi ekzotik kolların yanından çıxan Türkan ona arxa tərəfdən yaxınlaşaraq astadan adını çağırdı:
– Elçin.
Elçin geriyə dönəndə əlindəki çiçək dəstəsini ona verərək yanağından öpüb doğum gününü təbrik etdi.
Sevincinin gətirdiyi çaşqınlıqdan hələ də özünə gələ bilməyən Elçindən:
– Olmaya doğum gününü unutduğumu düşünürdün?
Elçin çiçəkləri oxşaya-oxşaya:
– Nə bilim Türkan.., bütün günü gözüm telefonda qalmışdı, deyirdim niyə bir ismarıc yazmadı, sonra da düşünürdüm ki, bəlkə də facebook bildirişlərinə baxmayıb, ona görə xatırlamayıb.
Türkan onun qoluna girərək parkın yanında dayanmış avtomobilinə doğru gedə-gedə:
– Unutmamışdım, qəsdən indini gözlədim ki, həm səninçün sürpriz edim, həm də sən ailənlə keçirəsən, axı bu gün adi doğum günü deyil, sənin yubileyindir.
Avtomobilə əyləşəndə Elçin:
– Hara gedirik? – deyib hər günkündən daha gözəl görünən Türkanı heyran-heyran süzdü.
– Onu desəm sürpriz olmaz ki.
– Ay allah, bu gün niyə hamı mənə sürpriz etmək istəyir?
– Başqa kim sürpriz edib? – deyə soruşaraq gözlərini süzdürüb gülümsünərək Elçinə baxdı.
– Elə baxma dəli qız!!!
– Aaa, necə baxıram?
– Nə bilim…, elə nazlı-qəmzəli baxışın var ki…
Onlar şəhərdən çıxıb Bayıla doğru gedəndə Elçin:
– Hara gedirik Türkan? Şəhərdən də çıxdıq:
Türkan şən bir qəhqəhə ataraq:
– Narahat olma əzizim, iki saat sonra səni götürdüyüm kimi sağ-salamat adaşıma təhvil verəcəm.
– Yox, nə narahat olması, sadəcə bu tərəflərdə tanıdığım normal bir yer yoxdu, ona görə.
– Tanıdığın yer var, sadəcə unutmusan əzizim, deyərək gülümsədi…, gözləri parlamış, şeytani təbəssüm yenə gəlib dodaqlarına qonmuşdu.
Elçin maraqla qaşlarını çataraq:
– Teleqüllə? – deyə soruşdu.
Türkan başı ilə təsdiq etdi:
– Bəli əzizim, başqa hara olacaq?
Onlar gələrək liftlə restoran qatına çıxdılar. Qaranlıq düşmüşdü. Türkanın öncədən sifariş verdiyi kabinetə daxil olaraq dəyirmi masanın ətrafında qarşı-qarşıya əyləşdilər.
Elçin yüksəklikdəki fırlanan restoranın pəncərəsindən şəhərin sayrışan işıqlarına bir göz atıb Türkana tərəf dönəndə dizi onun dizinə toxundu, özünü itirərək ayağını çəkib üzr diləmək istəyəndə göz-gözə gəldilər. ,
Hipnoz edilibmiş kimi Gözlərini Türkanın uzun kirpikli çəkik gözlərindən çəkə bilmir, qəhvəyi gözlərinin dərinliyində boğulmaq istəyirdi.
Türkan gülümsəyərək:
– Elə baxma Elçin, – dedi. O gülümsəyəndə eynilə konsertdəki kimi qaşları qayğıkeşliklə çatılmış, ayazlı gecələrdə sayrışan ulduzlar kimi parlayan gözləri qıyılmış, çıxıq almacıq sümüklü yanaqları allanmış, qaymaq dodaqları büzülmüşdü…
Elçin heyran-heyran: Tanrıçam, – deyə pıçıldadı…
– Sən də mənim əziz dostumsan.
Kafedə əyləşdikləri müddətdə gözlərini Türkandan çəkə bilmir, bir daha görməyəcəkmiş kimi saçlarından dırnaqlarınadək bütün görüntüsünü, bütün hərəkətlərini gözlərinə yığıb saxlamaq, beyninə qazımaq istəyirdi…
Yemək paylayan gətirdiyi yeni şampan şərabı şüşəsini açarkən Elçin:
– Hansısa bir işin yoxuydu ki? – deyə Türkandan soruşdu.
– Necə ki?
– Birlikdə keçirdiyimiz dəqiqələrimizi uzatmaq istəyirəm.
Türkan Elçinin yenicə şərab süzdüyü qədəhindən bir qurtum alaraq:
– Yox Elçin, heç bir yerə tələsmirəm, – dedi.
– Elçin hələ də Türkanın özəl həyatı barədə bir şey bilmmirdi, soruşub öyrənmək istəyir, amma söhbətə haradan başlayacağını bilmirdi. Qəfil ağlına gəlibmiş kimi:
– Uşaqlar atalarıyladır? – soruşdu. İndiyə qədər onun özəli ilə bağlı bir neçə dəfə soruşmuşdusa da Türkan suallarını cavabsız qoymuş, araya söz qataraq söhbəti dəyişdirdiyindən onunla bağlı sadəcə facebook profilindən və paylaşımlarından öyrəndiklərini bilir, özünə bu qədər yaxın, bu qədər doğma hiss etdiyi xanımla bağlı heç bir şey bilməməsi ürəyini sıxırdı.
Türkan onun sualı qarşısında ciddiləşərək qaşlarını çatdı, nəsə demək üçün ağzını açdı, amma danışmaqdan vaz keçərək üzünü pəncərəyə sarı döndərib teleqülləni yıxacaqmış kimi əsib gurlayan fırtınaya qulaq verdi, şimşəyin qaranlığı bölüb parçalamasına, pəncərənin şüşələrini döyəcləyərək süzülən yağmur damlalarına baxıb astadan zümzümə etməyə başladı:
Küləklər gülləri qamçılayırdı
Yağışlar narıncı damcılayırdı
Ürəyim özümü acılayırdı,
Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…
Elçin masaya dirsəklənərək əllərini çənəsinə dəstək verib tanrıçasının mahnısını dinləyir, xəyalları onu qanadlarına alıb öz dünyasına aparırdı…
Elə bir dünya ki, orda Türkanla ondan başqa kimsə yox idi, elə bir dünya ki, orada sadəcə sevgi varıydı…, saf, təmiz, çirklənməmiş sevgi…
Türkansa yarımçıq şampan şərabı qədəhini ovuclarında sıxaraq gözlərini pəncərədən süzülən yağmur sularından ayırmadan zümzümə edir, göz bulaqlarında tumurcuqlanıb irilənən büllur dənəcikləri yanaqlarından yenişə yuvarlanırdı:
Günəşə nə var ki, çıxacaq bir də
Şimşəyə nə var ki, çaxacaq bir də
Amma həmişəlik, amma əbədi
Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…
O qədər yanıqlı, o qədər məlahətli səslə oxuyurdu ki, Elçin də qəhərlənmişdi…
Türkan mahnısını bitirdi, birdən yuxudan ayıldı, göz yaşlarını gizlətməyə çalışaraq dalğın-dalğın gülümsəyib ayağa qalxdı, lütfən bağışla, iki dəqiqəyə gəlirəm, – deyib yerindən qalxaraq iti addımlarla otaqdan çıxdı.
O tualetdə makiyajını yeniləyib döndü. Elçin cəld ayağa qalxaraq yer göstərib qayğıkeşliklə:
– Əzizim, biz yeni gələndə kefinə deyəcək yox idi, yağmur dənəcikləri pəncərəyə vuranda nədənsə kədərləndin…, hüznünün səbəbini bölüşmək istəsən dinləməyə hazıram.
– Bəzi şeylər paylaşılmaz Elçin…
IV
O gündən sonra bir müddət Türkandan xəbər tuta bilmədi. Nə facebooka gəlir, nə də telefonu cavab verirdi. Arada bir ya iş vaxtı başlamadan öncə, ya da iş çıxışında Hüseyn Cavid parkına gedərək akademiya tərəfdəki daş sıraların üstündə əyləşir, ya da Türkanın iş otağının pəncərəsinə baxaraq saatlarca gözləyirdi. iki dəfə iş otağına qalxaraq qapını döymüş, içəridən səs-səmir gəlmədiyini görüb geri qayıtmışdı…
Öz-özünə nə oldu bu qıza? – deyə düşünür, ağlına hər cür şey gəlir, bir yerdə qərar tuta bilmirdi. Ən çox da Türkanın evli olduğunu və həyat yoldaşının dostluqlarını öyrənərək qısqanclıqdan bir dəlilik edə biləcəyini düşünürdü. Belə vaxtlarda teleqüllədəykən Türkana uşaq atasıylamıdır, – deyə soruşması, və onun sualından sonra Türkanın cavab verməkdən yayınması, sonra pəncərədən çölə, fırtınayla yağan yağmura baxaraq zümzümə etdiyi mahnı gəlir, yox, bəlkə də görünməməsi evli olması ilə bağlı deyil, – deyə düşünürdü. Nəhayət on gün sonra gecə yazısını yazmış, başını masanın üstündə cütlədiyi əllərinin üstünə qoyaraq gözlərini yumub xəyallara dalmışdı. dalğın-dalğın dikəlib saata baxdı, dördə iyirmi dəqiqə işləmişdi, bilgisayarını söndürdü, otaqdan çıxmadan öncə telefonunu götürərək zəng çatıb çatmadığını yoxlamaq üçün Türkanın nömrəsini yığdı.
Telefon çağırırdı, o sevinclə ikinci qudokdan sonra dəstəyi asıb telefonu masanın üstünə atıb ayağa qalxdı. İş otağında tanrıya şükür edə-edə var-gəl edirdi.
Bir dəqiqə sonra telefonuna zəng gəldi. Səbrsizliklə telefona cumdu:
– Bəli
– Alo Elçin, necəsən?
Dərindən bir ah çəkərək, – sağ ol həyatım, yaxşılıqdır, səndə necə, hər şey qaydasındadırmı? Neçə gündür telefonuna zəng çatmırdı…
Hə Elçin, yaxşılıqdır, burda deyildim, ezamiyyətdəydim.
– Offf Türkannn! Qurban sənə gedəndə niyə xəbər eləmədin? Mən də deyirəm nə oldu…
– Kafedə deyəcəkdim, dalğınlıqla unutmuşam, səhər də evdən çıxanda erkəndi deyə rahatsız etmək istəmədim
– Ən azından bir ismarıc göndərə bilərdin.
– Haqlısan…
– Nə isə Türkan, bağışla səni də gecə-gecə narahat etdim, sabah zəngləşərik, – deyib dəstəyi asdı.
Telefonu masanın üstünə qoyaraq, kaş heç zəng etməsəydim, – deyə öz-özünə düşünüb acı-acı gülümsündü.
Bəlkə də qəsdən xəbər eləməyib, xəbər eləməyib ki, araya zaman girsin, bir az soyuyam, – deyə düşünüb otaqda gəzişməyə başladı. Ağıllı qadındır, davranışımdan, baxışlarımdan ona aşiq olduğumu, sevdiyimi, onsuz nəfəs ala bilmədiyimi hiss etməmiş olmaz, – deyə öz-özünə pıçıldayırdı. Deməli belə Türkan, – deyə öz-özünə deyinirdi, sən hər halda münasibətlərimizdə çox irəli getdiyimi düşündün ki, yoxluğunla mənə dərs verməyi qərara aldın…, qoy sən istəyən kimi olsun, hətta sən istədiyindən də artığı olsun, mənə olmayacağını xatırlatmaq istəyirdinmi? Düz eləyirdin, mən də sənin həyatından birdəfəlik çıxaram…
Səhər Könül yuxudan ayılanda Elçinin yatağında deyildi. Dəhlizə sarı boylanıb iş otağının işığının yandığını görüb: səhərə qədər bu neyləyir orada? – deyə ayağa qalxıb iş otağına gəldi.
Qapını açıb içəri boylandı, divarın dibində sallağı oturaraq gözlərini bir nöqtəyə zilləmiş Elçini görüb qorxdu, cəld yanına gələrək:
– Elçin, nə olub sənə? Bu nə gündü deyərək qızdırmasının olub-olmadığını yoxlamaq üçün əlini alnına qoydu, yanaqlarına sürüşdürüb oxşayaraq: bizim atamız xəstələnibmi? – deyə soruşdu.
Elçin Könülün şəfqətindən utanaraq:
– Heç nə olmayıb əzizim, stulda oturmaqdan yorulmuşdum, buradaca oturdum ki, belimin ağrısı bir az keçsin, yazı yazacaqdım.
– Can, can, dur get yatağında uzan, bir azdan işə gedəcəksən.
Elçin ayağa qalxıb sakitcə yataq otağına yollandı…
Divarın dibində çömbəlib oturarkən hər şeyi eninə boyuna düşünüb qərarını vermişdi. Nəyin bahasına olursa-olsun Türkanı unudacaqdı, istəməsə də buna məcburdu. Bu sevgi bundan irəliyə gedə bilməzdi.
– Qərarlı idi, evdən çıxmadan bütün sosial media hesablarını qapatdı, watsapp hesabını sildi və nömrəsini çıxararaq çoxdandır ki, istifadə etmədiyi sadə, düyməli telefonuna saldı.
V
O hər şeyi unutmaq, Türkanı beynindən, qəlbindən çıxarmaq istəyirdi. Başarılı olacaqmıydı? Bunu bilmir, acı və iztirab içində özü özüylə mübarizə aparırdı.
Səbəb kimi Türkanın ona xəbər vermədən on günlük yoxa çıxmasını göstərirdi, özü özünə. Amma əslində səbəb bu deyildi. Bu sevgini ruhumda yaşamaq daha gözəldi, qanatsa da, əziyyət versə də. Əllərini belə tutmayacam, istidirmi, soyoqdurmu, yalnız xəyal edəcəm, toxunmayacam, dünyanın yükü məndəymiş kimi daşıyacam ürəyimdə nə qədər ağır olsa da. Umudumu qırmasına izn vermiyəcəm, çünki sahib olduğum tək şey umudumdu.
Bəzən iş masasının arxasında, avtobusda gedərkən, yolda gedərkən hər Türkanı xatırlayanda adi bir dost kimi baxsaydı belə, yenə də ondan xəbərsiz qalmağımın mənə nələr çəkdirəcəyini anlamalı idi, deyə düşünər, dalar gedərdi…
Bəzən ona haqq verər, ikimiz də evliyik və bu durumda ondan qarşılıq gözləməyim qədər axmaqca bir şeyi necə düşünə bilərəm? Deyə öz-özünə düşünər, Türkanı, qəlbinin dərinliklərində hələ də Tanrıçası olaraq qalmaqda davam edən xanımı haqlı çıxarardı. Belə vaxtlarda o, axı Türkan daha nə etməliydi ki, o, duyğularımın məni kişi-qadın münasibətlərinə çəkdiyini hiss etdiyindən bilərək belə etdi ki, yol yaxınkən nə etdiyimi anlayam. Belə düşündüyü vaxtlarda ona daha böyük sevgiylə bağlanardı.
Son danışıqlarının üstündən beş-altı gün keçmişdi. Bir gün yenə işdə, müxbirlərin otağındakı iş masasının arxasındadalğın-dalğın oturub Lalə xanımın hiddətdən bərəlmiş gözlərlə ona baxaraq barmağını boğazına qoyub: artıq burama qədər gəldi, həyatımda sənin qədər məsuliyyətsiz adam görməmişəm, – deyərək səsyazma cihazını itirdiyi üçün onuhər kəsin içində yaramaz uşağı danlayırmış kimi danladığı anı gözlərinin önündə canlandıraraq: mən bunlarçün balaca uşaq deyiləm, çıxacam işdən, – deyə düşünürdü..
Telefonuna zəng gəldi.
– Alo
– Salam Elçin, necəsən yaxşısanmı?
– Yaxşılıqdır, indi məşğulam, vaxtım olanda sizi yığaram, – deyib qapat, düyməsini sıxaraq telefonunu masanın üstünə atdı.
Bilgisayarını söndürüb ayağa qalxdı, işlə məşğul olan iş yoldaşlarına ötəri nəzər salıb Lalə xanımın otağına getdi, qapını döymədən içəri girib:
– Sabah səsyazma cihazınızı alıb gətirəcəyəm, İşdən çıxıram, – deyərək yazı işləri müdirəsinin heyrətdən açıla qalmış ağzına, nə də onu çağırmasına fikir vermədən çıxıb getdi.
VI
Birbaşa evə gəldi, qabağına qaçan qızına fikir vermədən ayaqqabılarını soyunaraq yataq otağına yollandı. Özünü çarpayıya. Arxasınca gələn Könül:
– Nə olub Elçin?
O, üzünü yastığa gömərək boğuq bir səslə:
– Heç nə olmayıb, məni rahat burax.
Könül onun yanından əyləşərək qolundan tutub qaldırmağa çalışdı:
– Elçin, nə oldu axı? Bax, Türkan da gəlib durub yanımızda, qalx, qalx görüm.
Elçin dikəlib oturaraq:
– İşdən çıxdım Könül.
Könül onun çənəsindən tutub sinəsinə düşmüş başını qaldırdı, üzünü oxşayaraq ana nəvazişi ilə:
– Çıxdın çıxdın da, fikir elədiyi şeyə bax, canın sağolsun, başqa iş taparsan, həm yanvardan analığım bitir, mən də işə çıxacam, – deyərək onu təsəlli etməyə çalışdı.
– Yaxşı, siz o biri otağa keçin, bir az dincəlmək istəyirəm.
Könül həyat yoldaşının yanağından öpüb çənəsini üç barmağı ilə sərtcə oxşadı, ayağa qalxaraq qızının əlindən tutub:
– Biz gedək. Atamız dincəlsin.
Sonrakı günlərdə Elçin gündüzləri şirkətləri gəzərək özkeçmişi yazılmış vərəqləri paylayır, gecələr isə şirkətlərin internet səhifələrinə daxil olaraq boş iş yerlərinə baxır, özü üçün münasib olanlarla bağlı müraciət formalarını doldururdu. Gündüzlər hara gedərsə getsin axşamtərəfi ayaqları onu Hüseyn Cavid parkına gətirir, daş sıraların üstündə əyləşərək burada nə axtardığını düşünürdü.
İztirab dolu günlərdən sonra nəhayət xəbər portallarının birində iş tapmış, əməkhaqqı qane etməsə də bekarçılıqdansa başımı qataram deyib çalışmağa başlamışdı.
Yeni iş yerində o artıq gülərüz, şən, zarafatcıl Elçin deyildi, qaraqabaq, susqun, məcbur olduqda danışan biri idi.
Və bütün bunların səbəbi Türkan, bütün varlığı ilə onu əsir almış sevgi idi. İşdə çalışdığı hər an, ya da Hüseyn Cavid parkındakı daş sıraların üstündə əyləşdiyi hər saniyə açılan hər qapı səsi, yaxınlaşan hər qadın ayaqqabılarının daş döşəməyə vuraraq çıxardığı səs onu səksəndirir, gələnin Türkan olduğunu düşünərək nəfəs almaqdan belə qorxaraq oturduğu yerdəcə kiçilib balacalaşırdı. Qəlbində onu heç cür tərk edib getməyən bir sızı, ruhunda birboşluq varıydı və bu sızının da, boşluğun da Türkana qovuşmasa sonsuzadək onu tərk etməyəcəyini bilir, ancaq iztirablardan həzz alırmışcasına daha Türkanla əlaqə yaratmaq üçün heç bir cəhd etmirdi.
Ondakı bütün bu dəyişiklikləri işini itirdiyinə bağlayan Könülsə həyat yoldaşını nə qədər təsəlli etmək istəsə də heç bir xeyri olmur, gündən-günə içinə qapanan, qaraqabaq biri olan Elçin artıq baxımsız və keçimsiz biri olub çıxmışdı. Nə əvvəlki vaxtlar kimi hər gün təraş olur, nə də evdən çıxmadan dəqiqələrcə güzgünün önündə daranıb ətirlənmir, əksinə corablarını belə Könül məcbur etmədikcə dəyişmirdi.
VII
Onunçün keçmək bilməyən günlərdə nəhayət qızının doğum günü gəlib çatmışdı.
Övladlarının doğum günündə yenə hər şeyi Könül düşünüb planlaşdırmışdı. O bir tərəfdən də Elçinin fikrini dağıtmaq, günboyu keçirəcəkləri əyləncələrlə onun başını qatmaq, kefini açmaq istəyirdi.
Nahar vaxtı işindən icazə alaraq gələn Elçin hamama girib təraş olundu,saçlarını darayıb xanımının onun üçün seçdiyi paltarları geyinib ətirlənərək hazırlaşdı. Artıq Könül də qızını prenseslər kimi geyindirmiş, bəzəmişdi.Axı, bu gün qızının üç yaşı tamam olurdu…
Evdən çıxıb Həsən Əliyev küçəsinə, Tom və Cerry uşaq əyləncə mərkəzinə getdilər. Burada Türkanı müxtəlif oyun aparatlarında əyləndirdikdən sonra birlikdə yemək yeyib şəhərə, gəzintiyə çıxdılar.
Yeni il yaxınlaşdığından metro çıxışlarında, park və bağçalarda yolkalar qurulmuş, şəhər gəlin kimi bəzədilmişdi. onlar bir neçə yerdə həm şaxta baba və qar qızla, həm də yolkanın yanında şəkil çəkdirdikdən sonra evə döndülər.
Evə gələndə iş otağına gedərək bilgisayarı açıb xəbər portallarında gəzişməyə başladı. Son yeniliklərə baxıb bitirdikdən sonra başını əllərinin arasına alıb düşünməyə başladı: o birdən-birə Türkanın həyatından çıxmaqla, ya da onu öz həyatından çıxarmaqla doğrumu etmişdi? Bəlkə o gecə xəstələnmişdi, ya da hansısa başqa problemi çıxmış, onu unutdurmuşdu? Olmayacaq şey deyildi ki…, həm birinci dəfə Türkan onu aramış, danışmaq istəmişdi, amma o yekəxanalıq edərək axşam zəng vuracağam deyib telefonu qızın üzünə qapatmışdı…, öz-özünə: yox Elçin, sən günahkarsan, o gün ən azından zəng vurub bir sözü olub-olmadığını soruşmalıydın, – dedi. Ayağa qalxaraq iş otağında gəzişir, çıxış yolu axtarırdı, nəhayət ertəsi günün dünya azərbaycanlılarının həmrəylik günü olduğunu xatırlayınca kefi düzəldi, sevincək saata baxıb:
– On iki olsun bayram münasibəti ilə təbrik ismarıcı yazaram, – dedi.
İndi də gözü saatda qalmışdı. Telefondakı son danışıqlarından keçən ay yarımlıq müddətdə Türkanın ona qarşı münasibətində hansısa dəyişiklik olub-olmadığını bilmədiyindən ismarıcına nə cavab gələcəyini bilmir, həyəcanla öz-özünə: hələ bir on iki olsun ismarıc yazım, sonrasına baxarıq, – deyirdi.
Saat on iki oldu, telefou götürərək Türkana dünya azərbaycanlılarının həmrəylik günü və qarşıdan gələn yeni il münasibəti ilə təbrik ismarıcı yazıb yolladı.
Telefonu əlindən yerə qoymur, gözlərini ekrandan ayırmadan gələcək cavabı gözləyirdi. İki dəqiqə sonra sitəmlə dolu cavab gəldi də. Elçin oxuyub nə yazacağını, nə cavab verəcəyini bilmədən yerində quruyub qalmışdı. Türkan ona sitəm etməkdə, ay yarımdır ki, sosial media hesablarını qapadaraq gizləndiyinə görə danlamaqda haqlı idi. Belə dostluq olardı? Və Türkanın uzun-uzadı ismarıcı: Elçin, məndən qaçmaqla, məni nigaran qoymaqla, mənə çəkdirdiyin əzabın min qatını özünə çəkdirdiyini bilirəm, nə üçün? Bütün bunlar, bu anlamsız hərəkətlərin nə üçündü? Ezamiyyətə gedərkən sənə xəbər etmədiyim üçünmü? – deyə bitirdi.
İsmarıcı oxuyub bitirdi:
– Sabah görüşə bilərikmi? – deyə yazıb göndərdi. Arxasınca da özünü qınadı, axı niyə dedim görüşək, yenə alovun üstünə körüklə gedirəm. Niyə bu təklifi etdim axı..?
Cavab qısaca idi:
– Əlbəttə, nə vaxt istəsən görüşərik.
– Saat neçədə və harada?
– Saat on ikidə, Hüseyn Caviddə.
Sabahı gün saat onikinin yarısından parkda, həmişəki yerində Türkanı gözləyirdi. Həyəcanından bir yerdə dura bilmir, dəqiqəbaşı saata baxırdı: Ağlı ilə beyninin arasında qalmışdı. Bu savaşda beyninin qalib gəlməsini istəyirdi, amma ürəyi biraz sonra onu görəcəyi üçün çırpınırdı:
– Ən böyük savaşın içindəyəm, birinin qalib gəlməsini istərkən, o birisinin bayrağını qaldırıram, nə qədər ədalətsiz sərkərdəyəm – öz-özünə deyinirdi.
Nəhayət on iki tamamda ona yaxınlaşmaqda olan qadın ayaqqabılarının daş döşəməyə vuraraq çıxardığı səsləri eşidib döndü, Türkanı iki addımlığında görəndə sevincindən uşaq kimi ağlayacaqdı…
Salamlaşdılar, Türkan onun yanaqlarından öpüb bir addım geri çəkildi,başdan ayağa süzüb:
– Bu nə gündü Elçin? Görüşməyəli qocalmısan elə bil, arıqlamısan, çənən də uzanıb… Nə olub sənə?
Elçin ovuclarında tutduğu incə, uzun barmaqlı əli öpərək:
– Otura bilərikmi?
– Əlbəttə, – deyən Türkan onunla daş sıralara doğru addımladı.
Elçin ondan gözlərini çəkmir, hər an, hər dəqiqə xəyalın gözlərinin önündə olsa da aylardır həsrət qaldığı camalına tamaşa etməkdən özünü ala bilmirdi.
Sükutu Türkan pozdu:
– Haralardaydın? Ayın əvvəllərində qazetə getmişdim, məqalə verməyə, səni soruşdum, Lalə xanım dedi işdən ayrılmısan. Sosial media hesablarını da bağlamısan. Ürəyimi partdatmaqmı istəyirdin?
Elçin suçlu-suçlu gülümsəyərək:
– Səsyazma cihazını itirmişdim, işdən ona görə ayrıldım.
– Bəs watsapı niyə bağlamısan? Neçə ismarıc atdım sənə, sonra da zəng vurdum, sən də axşam danışarıq deyib qapatdın, bir daha da zəng vurmadın.
Elçin nə deyəcəyini, nə cavab verəcəyini bilmir, susub qulaq asırdı.
– Sənin hərəkətlərinin bircə adı var, uşaqlıq, heç düşündünmü, mənim ezamiyyətə hansı vəziyyətdə getdiyimi, evdən neçə çıxdığımı bilirsənmi?
– Yox, haradan bilim.
– Haradan biləsənsə bəs niyə küsürsən onda?
Elçin suçunu qəbullanmış halda başını aşağı salaraq:
– Anladım Türkan, anladım.
– Bağışlanacaq bir şey yoxdu ki, Elçin, azca səbrin olsun, öncə nə var-nə yox öyrən, sonra gör inciməyə haqqın varsa inciyərsən, qarşındakı da səndən üzür istəyər.
Elçin aşağı saldığı başını qaldırıb bayaqdan onu danlayan Tanrıçasını ilk dəfə görürmüş kimi maraqla, heyrətlə süzməyə başladı.
– Elçin, elə baxma.
– Necə baxıram ki?
– Nə bilim, elə bil birinci dəfədi görürsən.
– Gündən-günə gözəlləşirsən…
Türkan söhbəti dəyişmək ehtiyacı hiss etdi.
– Mənim adaşım neyləyir? Gərək onu da gətirəydin.
– Yaxşıdır, dünən doğum günüydü.
– Aaaa, maşallah, neçə yaşı oldu elə? Böyük qızlardan olsun.
– Çox sağ ol, üç.
– Niyə mənə demədin? Onunçün kiçik bir hədiyyə alardım.
– Sənin özün hədiyyəsən, iki ay sonra dünya gözüylə gördüm səni… – deyərək ah çəkdi.
– Elçin, başlama yenə, mən səndən deyil, sən məndən qaçırdın. Bilirsən ki, istədiyin vaxt gəlib görə bilərdin məni.
– Unutmaq istədim, facebooku-filanı da ona görə bağlamışdım…
– Unuda bildinmi?
– Unutsaydım burda olmazdım…
– İşdəndəmi ona görə ayrıldın?
– Səsyazma cihazını itirmişdim, amma əsl ayrılma səbəbim buydu. Hər işə gələndə səni hiss edir, barmaqlarınla çiynimə toxunduğun an hiss etdiklərimi təkrar yaşayır, saçlarının qoxusu burnuma dolurdu…, dözə bilmədim, qaçdım ordan…
– Off Elçin, dəlisən sən.
– Hər halda…
– Get facebook hesabını bərpa et, watsapını da aç, bir də qaçıb itsən Xoşqədəmə çıxıb beş dəqiqəyə tapacam səni, bilmiş ol.
Elçin bir qəhqəhə atıb:
– Bircə xoşqədəmimiz çatmırdı, elə verilişlərə baxmıram mən, sənin də vaxtını elə verilişlərə itirməyini istəmərəm.
– Əslində mən də sevmirəm bu tipli verilişləri, zarafatca dedim ki, kefin açılsın. Yəni harada gizlənsən tapacağam, bilirsən, səni çox istəyirəm, mənim üçün çox dəyərlisən.
– Təşəkkürlər əzizim, sevginə layiq olmağa çalışacağam.
– Türkan, bu tətili haralarda olacaqsan?
– Necə bəyəm?
– Tətil bitmədən bir yerdə görüşüb şam etsəydik…
– Darıxma Elçin, baxım, vaxt edə bilsəm xəbərim edərəm, – dedi və saatına baxaraq ayağa qalxıb: işlərim var, mən gedim.
– Oldu Türkan xanım, gəldiyin üçün təşəkkürlər, dedi və onun qoluna girərək parkın aşağı tərəfində əylədiyi avtomiobilinədək müşayiət etdi.
Elçin evə dönəndə kefinə deyəcək yox idi. Qapıdan içəri girər-girməz qızını səsləyib: qaç qucuma qurban olduğum deyərək qollarını açıb dizlərini yerə qoydu, qucağına qaçan qızını bağrına basaraq üz-gözünü öpdü, saçlarını oxşayaraq qollarına alıb ayağa qalxdı mətbəxə, xanımının yanına keçə-keçə saman yolu mahnısının qızı üçün dəyişdirdiyi formada zümzümə etdi:
Bir şarkısın sən, ömür boyu sürəcək
Dodaqlarımdan heç bir zaman düşməyəcək
Bir mələyimsin sən, gül üzlü cənnət qoxulu
Bir bəbəyimsin sən hər kəsdən çox sevdiyim…
Könül əllərini bir-birinə vuraraq:
– Aaa Elçin, gün hardan çıxıb belə? Sənin də üzün gülərmiş?
Elçin qızını sağ qoluna ötürüb digər əli ilə xanımını qucaqlayaraq:
– Gün hardan çıxmalıydısa, elə oradan da çıxıb, sadəcə xoş olmayan hər şeyi köhnə ildə qoydum, dərdlərimizi də özümüzlə təzə ilə aparmayacağıq ki?
– Oh, nə yaxşı, köhnə Elçinim qayıtsın, mən heç nə istəmirəm.
– Qayıtdı belə, – deyərək xanımının yanağını oxşayıb: çayımı süz, əynimi dəyişib gəlirəm, – deyərək əyilib qızını qucağından yerə qoyaraq yataq otağına yollandı.
Həyatlarında hər şey bir anda dəyişmişdi sanki, acı və iztirablarla dolu iki ay getmiş, evlərinə yenidən bahar gəlmişdi. Könül analıq məzuniyyətini bitirib müəllimə işlədiyi məktəbə dönmüşdü, Türkanı bağçaya qoymuşdular. Onu hər gün bağçaya atası aparır, anası götürürdü.
Elçin hər gün işdən çıxarkən Hüseyn Cavid parkına gəlir, akademiyaya tərəfki daş sıraların üstündəki yerində əyləşərək Türkanın işdən çıxmasını gözləyir, işdən çıxanda ona görünməməyə çalışır, akademiyanın binasından avtomobilinə qədərki məsafədə yeriməsini gözləri ilə izləyir, görmədiyi günlərdə facebooka girərək şəkillərinə tamaşa edirdi. Necə deyərlər, öz gözü, öz əli və ayaqlarıyla təzədən odun içinə girmişdi. Çalışdığı yerdə də işini Türkana görə tənzimləməyə çalışar, onun gedəcəyini öyrəndiyi, ya da ehtimal etdiyi konfransları, təqdimat və digər tədbirləri işıqlandırmaq üçün səsyazma cihazını və fotokamerasını götürüb saatlar öncəsindən yola düşər, tədbirlərdə özünü elə aparardı ki, guya təsadüfən rastlaşıblar. O,Türkanın baxışlarından, hərəkətlərindən bu rastlaşmaların heç də təsadüf olmadığını anladığını hiss edər, ürəyində öz-özünə: bir də gəlməyəcəm, – deyə söz versə də növbəti tədbirdə ayaqları onu hər kəsdən öncə konfrans salonuna aparardı…
VIII
Yanvarın iyirmi dördü Türkanla görüşüb şam yeməyinə getmək barədə razılaşmışdılar.
Türkan ondan bir dəfə qızını da gətirib gəlməsini xahiş etdiyindən o bir gün öncə:
– Könül, sabah günortadan sonra boşam, Türkanı bağçadan götürüb parka aparacam ata-bala istirahət eliyək.
– Darıxma Elçin, həftəsonu üçümüz birlikdə gedərik.
– Həyatım, bilirsən ki, mənim işimdə həftəsonu deyə bir qavram yoxdur, mən sabah boşam, qızımla da sabah gəzməyə çıxacağıq, əgər istəyirsənsə sən də icazə al gəl birlikdə çıxaq, – dedi. O, Könülün icazə ala bilməyəcəyinə əmin olduğundan bu qədər arxayın danışırdı.
– Yaxşı onda, sabah siz gedin istirahət edin, mən də işdən çıxıb gəlib yatıb dincələrəm.
Ertəsi gün saat beşə qalmış akademiyanın yaxınlığında taksini əyləyərək endi, arxa qapını açaraq qızının əlindən tutub endirdi və birlikdə ana çıxışa doğru irəliləməyə başladılar. Birlikdə liftə minib yeddinci mərtəbəyə qalxdılar, Türkanın otağının önünə gələrək sakitcə qapını açıb qızına əvvəlcədən öyrətdiyi kimi, içəriyə girib əlindəki çiçək dəstəsini masa arxasında əyləşən xanıma verməsini söylədi.
Türkan otağa daxil olanda qapının cırıltısına başını qaldıran Türkan əvvəlcə ona doğru yaxınlaşmaqda olan çiçək dəstəsini gördü. Gözlüyünü çıxarıb masanın üstünə qoyaraq çaşqınlıqla ayağa qalxdı, çiçək dəstəsini gətirən qızcığazı fərq edib heyrətlə:
– Quzum, sən kimin mələyisən belə? – deyə soruşub qızcığazın müşayiətçisini görmək üçün boylandı.
-Atamın, – deyərək qucağında çətinliklə daşıdığı çiçək dəstəsini Türkana uzatdı.
O, çiçəkləri alıb qoxladı, masanın üstünə qoyub qızcığazı qucağına alıb öpüb-oxşayaraq:
– Bəs balamın atası hanı? – deyə soruşduğunda Elçin gülümsünərək otağa daxil olub:
– Türkan, indi de görüm kimin sürprizi daha gözəldi?
– Türkanqucağındakı qızcığazı təkrar bağrına basıb öpərək:
– Əlbəttə səninki, ay allah, Elçin, qızın necə də sənə oxşayır, qaşı, gözü, dodaqları, oğlan olacaymış bu.
– İş vaxtın bitdimi?
– Adaşımın yanında iş vaxtının sözümü olar? O gəlibsə deməli artıq onun ixtiyarındayam.
– Onda gedək, – deyib qızını Türkanın qucağından aldı, öpərək:
– Sən hələ bunun şeytanlığına bax, gəlmək istəmir, – deyib, qoy xala hazırlaşsın balamı gəzməyə aparaq.
Qızcığaz sevinclə:
– Ata parka? – deyə soruşdu.
– Əlbəttə qızım, parka da gedəcəyik, restorana da.
– Adaşımın bugünkü əyləncəsi mənim boynumadır, – deyən Türkan qızcığazla yenidən oynamağa başladı…
Birlikdə akademiyanın binasından çıxaraq Türkanın avtomobilinə əyləşdilər, Elçin:
– Hara gedəcəyik? Bir yer düşündünmü?
– Əlbəttə, balamı Tom və Cerriyə aparaq, bu gün bizim ilk görüşümüzdü, unudulmaz olmalıdır.
Qızcığazla birlikdə keçirdikləri vaxt Elçinlə Türkanı bir-birinə daha da yaxınlaşdırmış, münasibətlərinin isinməsinə səbəb olmuşdu. Növbəti görüşlərində Türkan nə qədər israr etsə də Elçin müxtəlif bəhanələr uyduraraq qızını gətirmədi. Çünki o Türkanla baş-başa qalmaq, birlikdə olduqları dəqiqələrdə Türkanın sadəcə ona aid olmasını istəyirdi. Ürəyi ilə bacarmırdı, özünə qalib gələ bilmirdi. Bir sözlə odun üstünə benzin tökməkdə israrlıydı. Çünki Türkana sevgisini, onsuz yaşaya bilmədiyini, söyləmək üçün fürsət axtarırdı.
IX
Fevral ayının on üçü işə gedərkən telefonunu söndürüb evdə qoydu, işdə də sosial media hesablarından heç birini açmadı. Məqsədi Türkanın onun üçün narahat olub olmadığını öyrənmək idi. İşdən çıxanda Könülə zəng vuraraq Türkanı geyindirib hazırlamasını, onları götürərək şəhərə çıxmaq istədiyini dedi.
Evlərinin yaxınlığındakı parka düşüb bir az təmiz hava aldı, sonra Könülün xoşladığı restoranlardan birinə gedib şam edərək evlərinə döndülər.
Elçin bir az Türkanla oynayıb Könülə:
– Al qızını təhvil götür, mən gedim bir az da xəbər saytlarına baxım.
Facebook səhifəsini açdı. Türkanın xəttə olduğunu görüb ona salam yazaraq kefini soruşdu. cavab gələn kimi sevgililər günü münasibətilə təbrik edən ismarıc yazıb sonuna da sənin kimi bir sevgilim olduğu üçün çox xoşbaxtam, cümləsini əlavə edib göndərdi.
O göndərən kimi ismarıcı oxundu, amma cavab gəlmirdi ki, gəlmirdi. Öz-özünə: bəlkə hələ vaxtı deyildi? – deyə düşünərək tələsdiyi üçün özünü danlamağa başladı. Cavabın gecikdiyi hər an, bilgisayarın önündə əyləşdiyi kresloda daha da kiçilib balacalaşır, yoxa çıxmaq istəyirdi. Nəhayət gözlədiyi cavab gəldi, amma bilgisayardan ismarıc gəldiyini bildirən səs gələndə o həyəcanından gözlərini qapadaraq yerindəcə donub qaldı. Bayaqdan qabırğalarını döyəcləyən ürəyi artıq gicgahlarında döyünür, qulaqları uğuldayır, başı hərlənirdi.
Nəhayət: nə olar-olar, – deyərək gözlərini açıb cavab ismarıcına baxdı. Türkan profil səhifəsindəki ailə vəziyyətini göstərən bölümü kopyalayaraq ona göndərmişdi.
İçindən bir şeylərin axıb boşaldığını, sinəsinin sol tərəfində getdikcə böyüyən bir boşluq yarandığını hiss edirdi. Ürəyi pres aparatının altındaymış kimi sıxılır, qüvvətli bir əl hülqumunu sıxırmış kimi nəfəs ala bilmir, boğulurdu sanki…
Başı sinəsinə düşdü, bir müddət eləcə qaldıqdan sonra əllərini masaya dəstək verərək kreslosundan qalxdı, ayaqlarını sürüyərək qapıya doğru yönəldi, iş otağından çıxaraq dəhlizdə dayandı. Sanki hara gedəcəyinə, nə edəcəyinə qərar verə bilmir, birinin gəlib yardım etməsini gözləyirdi.
Heç nə düşünmürdü, sakitcə dayanmışdı, əslində düşünmək, nə etməli olduğu barədə bir qərar vermək istəyirdi, amma düşünə bilmirdi…
Dəhlizdə nə qədər qaldığını bilmirdi, bəlkə yenicə çıxmışdı, bəlkə də artıq gecə yarı olmuşdu. Bildiyi bircə şey vardı, yorğunluqdan ayaq üstə dura bilmir, dizləri qatlanırdı…, amma o hələ də yol ayrıcında idi, bilmirdi ki, hamama gedib yuyunaraq rahatlasın, gedib yatsın, ya qəlbinin dərinliklərindən onu çağıran, Türkanı özlədiyində ayaqlarının özündən xəbərsiz onu apardığı Hüseyn Cavid parkındakı daş sıralaramı getsin… Nəhayət, qərarını verdi, əslində buna qərar verməkdə demək olmazdı, evin giriş qapısına doğru yönəldi, idman ayaqqabılarını geyinərək çıxıb getdi…
Nə çöldə əsən fırtına, nə bütün şiddətiylə yağan yağış vecinə deyildi. O canlı ölüydü, ruhu gedir, söz keçirə bilmədiyi ayaqları da cismini sürükləyərək onu izləyirdi…
Gəlib Hüseyn Cavid parkına çatanda hər zamankı yerində, akademiyaya tərəfki daş sıraların üstündə əyləşdi, oturacağın arxalığına söykənib başını göyə qaldırdı. İri yağmur dənələri üzünə, açıq qalmış, kəsik-kəsik nəfəs alan ağzına, qor kimi yanan dodaqlarına tökülür, boynundan-boğazından süzülərək idman köynəyinin açıq yaxasından keçib sinəsini isladırdı. çaxan ildırımların səmanı bölüb parçalamaq istəyirmişcəsinə uzanıb gedən al qırmızı rəngli atəşdən xətlərinə, ard-arda çaxan ildırımların işığında bir-birini qovalayırmış kimi toplaşıb ayrılan qapqara bulud topalarına, baxıb gözlərini yumdu, şimşəyin insanı kar etmək istəyirmişcəsinə guruldayan şaqqıltısına, fırtınanın qulaqbatırıcı vıyıltısının içindən, ta uzaqlardan gələn səsə qulaq verdi… sevgilisinin eynən belə fırtınalı bir gecədə, teleqüllənin fırlanan restoranında oxuduğu mahnını təkrar eşidirmiş kimi təkrar gözlərini yumub qulaq kəsildi:
Küləklər gülləri qamçılayırdı
Yağışlar narıncı damcılayırdı
Ürəyim özümü acılayırdı,
Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…
Artıq qırtlağını yandıran qəhərə mane ola bilmir, göz bulaqlarından boşalan yaşlar yanaqlarından süzülərək yağmur sularına qarışır, axıb gedirdi. O isə uzaqlardan ildırımın şaqqıltısını, fırtınanın qulaqbatırıcı vıyıltısını basdıraraq ta ona qədər gələn mahnını dinləyir, içindəki yalnızlıq, kimsəsizlik göz yaşlarına qarışıb çölə axır, yağmur sularına qarışıb gedirdi:
Günəşə nə var ki, çıxacaq bir də
Şimşəyə nə var ki, çaxacaq bir də
Amma həmişəlik, amma əbədi
Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi…
Qadın ayaqqabılarının daş döşəməyə vuraraq yaxınlaşan addım səslərini eşitdi. Dönüb baxmadı belə, artıq həyatdakı heç nə onunçün maraqlı deyildi, o özündən çox sevdiyi, tapdığı Tanrıçası tərəfindən rədd edilmiş, cənnətdən qovulmuş şeytan kimi əbədi əzaba məhkum edilmişdi.
Ayaq səsləri getdikcə yaxınlaşıb yanında dayandı, uzun, incə barmaqlı bir əl yağmurdan islanmış saçlarını oxşadı. barmaqlar saçlarına toxunduğu an Elçin onların sahibini tanımış, qoxusunu hiss etmişdi. Bu o idi, ondan başqası ola bilməzdi…, amma o anasından küsmüş uşaq kimi gözlərini açmadan səssizcə ağlayır, göz yaşları yağmur sularına qarışırdı…
Əlin sahibəsi yanında oturub gözlərini quruladı, yanaqlarını oxşadı və həmişəki xoş, məlahətli səsi ilə:
– Elçinnnn! Xəstələnəcəksən! Qalx, qalx get evinizə, deyib yanağını oxşadı….
O, gözlərini açıb səmanı bölüb parçalamaq istəyirmişcəsinə odlu qılıncını hər tərəfə sovuran şimşəyə baxdı, fırtınanın qulaqbatırıcı vıyıltısını dinləyərək ayağa qalxıb səndələyə-səndələyə getdi… Ürəyində kimsəyə söyləyəcək sözü qalmamışdı. Canlı ölüydü sanki, ruhu gedir, söz keçirə bilmədiyi ayaqları da cismini sürükləyərək hara getdiyini bilmirdi. Amma evinə dönməliydi, balaca Türkanına:
– Birini uzaqdan sevmək, ömürlük həbs cəzası almış məhkumun dəmir barmaqlıqdan azadlığa baxması kimidir Türkan. Bundan sonra həyatımı o məhkum kimi yaşıyacam…
Payızda yarpaqlar saraldı soldu,
Könlümdə arzular boşaldı, doldu,
Qəlbimə gəlməmiş nə tez qovuldu?
Mənim ürəyimdən köçdü bu sevgi.
Yazıya 341 dəfə baxılıb
