Yeri oldu-olmadı
həkim ki
girdi xəstənin qılığına,
Nəsə pıçıldadı
dostlarından
birinin qulağına –
Onda həkim, Salam-əleykim!
Hardan gəldi çıxdı
ölüm – bu qoca kaftar.
Yaman kəmfürsətdir.
Görmür ki
əlimdə nə qədər
işim var?
Heç kim inanmır ki,
Öləcək…
Elə mən də…
Amma ölüm
oğlanlarımın
kədərli təbəssümüylə
gülümsəyəndə,
Onların hələ dünyanı
tamam yığa bilməmiş
gözləriylə baxanda
onlarla bir oyanıb da
bir oynayanda.
Hər işdə onlardan
geri qalmayanda,
Sadiq köpək kimi
girəni,
çıxanı yoxlayıb
qapının yanından
ayrılmayanda
İnandım öləcəyimə…
Demədim heç kimə.
Tabutuma oğlanlarımı
yaxın qoymayın!
Təbəssümlərini qoyarlar ora,
Qoymayın onları
həyətdən bir adam çağıra,
Oyuncaqlarını.
oyunlarını gətirib
qoyarlar tabutuma.
Birdən-birə
qocalarlar.
Mənsə aparıram
sizə lazım olmayan
nəyim var.
Amma qoyub gedirəm
nöqsanlarımı.
Onlar narahat yaşadar
oğlanlarımı.
Tabutuma
Bir az kağız qoyun.
bir dənə də qələm.
Hayıf bu yaşda
heç nə,
heç nə deməmişəm.
Dostlar
bir şeir desinlər,
İşdi
imkan olsa,
bir dənə də mahnı
çaldırsınlar.
Şeirlə mahnının möcüzəsilə
Ayılmağa
çox dəli bir ümidim var.
Ölüm çəkmiş olsa
üzümə
sarı bir kədər
Əvvəlki təbəssümümü
salın yada
düşünüb bir qədər.
Gecələr
yazmaq,
oxumaq eşqi gələndə
Paşanın.
Azərin,
Orxanın.
Asın təbəssümümü
divar lampası kimi
başı üstdən
Üç canımın.
üç
igid oğlanımın
Paşamın,
Azərimin,
Orxanımın.
1969
Yazıya 1471 dəfə baxılıb
