(hekayə)
Metroda basa-bas idi. Hamı eyni vaxtda – saat 18-də işdən çıxdığından metroya üz tutur, basırıq yaranırdı. Bu qədər insanı avtobuslar aparıb mənzil başına çatdıra bilməzdi. Tutumuna görə, tıxaclar səbəbindən və s. Həm də saatlarla dayanıb avtobus gözləməli olardın.
Bu yeraltı nəqliyyatı – metronu icad edənlərin Allah atalarına rəhmət eləsin. Bakıda yaşayanların sayı xeyli artmışdı. Odur ki, çox vaxt metro da xəcalətli qalırdı. Dili yox idi ki, üzr istəsin.
Xüsusən səhərlər, bir də axşamüstülər metroya da yaxın gəlməli deyildi. İşdən çıxıb metroya gəlincə on beş dəqiqə çəkdi.
Rəsul əvvəlcə metronun, sonra eskalatorun qarşısında növbədə tutdu. Axır ki, 28 May stansiyasına enib, qatarı gözləməyə başladı. Burada lap çox adam vardı. 4-5 cərgədə düzülmüşdülər. Özünü vaqona salmaq böyük qəhrəmanlıq idi ki, Rəsul bunun öhdəsindən gəldi. Təzə vaqonların kondisioneri işləsə də, köhnə vaqonların kondisionerini işə salmırdılar. Rəsulun baxtına köhnə vaqon düşmüşdü. Tər onu yuyub aparırdı. Nə etməli? Dözmək lazım idi.
İçəridəki adamlar az qala bir-birlərinə yapışmışdılar. Tərpənmək, dönmək olmurdu. Qarşı tərəfdə bir kişi vardı. Rəsulla qarın qarına dayanmışdı. Rəsulun ayağı ağrıyırdı. Bu, səbəbsiz deyildi. Növbəti stansiya “Nizami” idi. Rəsul üzünü həmin kişiyə tutaraq:
-Nə vaxt düşəcəksən? – deyə soruşdu.
Kişi:
-20 yanvar stansiyasında düşəcəyəm, – dedi.
Rəsulun ona acığı tutdu:
-20 yanvar stansiyasına qədər mən dözməliyəm?
Onun sözləri kişiyə çatmadı. Rəsulun nə dediyini başa düşmədiyindən ondan soruşdu:
-Vaqonun isti, adamların çox olmağı mənim günahımdır?
Rəsul başa saldı:
-Söhbət vaqonun isti, adamların çox olmağından getmir. Sən mənim ayağımın üstünə çıxmısan. Soruşuram ki, nə zaman düşəcəksən? Sən də mənə nağıl oxuyursan. Deyirsən 20 yanvar stansiyasında düşəcəyəm. Həmin stansiyaya hələ 3 dayanacaq qalır. O vaxta qədər mən dözməliyəm? Bu lap ağ olar axı…
Kişi başa düşüb üzr istədi və tez ayağını çəkdi.
Bakı şəhəri, 08 sentyabr 2023-cü il
Yazıya 20 dəfə baxılıb
