Yoxsul rəssamın yoxsul otağı,
Küçə fənərlərinin pəncərədən süzülən zəif isığı…
Əşya qarışığı
yatmış üzündə
Oyanmış qayğı
Setkaları torbalanmış
Döşəməyədək uzanmış.
Dəmir carpayı
Çox yorulmuş,
bərk yatmışdı
Bu səhər də, gec oyanmışdı.
Çaydanın altını yandırdı,
Cayına bir qənd saldı.
Kədərini yavanlıq edib
çörəyini çeynədi.
Nimdaş ayaqqablarını
yoxsulluğun qara üzüylə mazladı.
Axsam cəkdiyi tablo,
Səhər mehini kağızlar arasından udurdu.
Panamasını döyəcləyən payız yağısları
və evinin Yanındaca balaca dizlərini
qucaqlayıb oturmuş qonşu oglanın
məsum baxlsları…
Ayrılıq qorxusu
Rəssam duyğusu
Kicik qucağa qoyduğu
Böyük tablosu
Bir də heç vaxt
Boyalara batmayacaq ressam barmaqlarının
Qızlı saçlarda gəzən
Sonuncu tumarı.
Yaglsdan islanmls,
Das dösəməli
Piter kuçesi
Geniş səkisi…
Bu da qəribsəmiş yolun qərib piyadası.
Nəqliyyat qəpiklerini ödəyə bilməyəcək qədər
Yoxsul piyadası.
Dunyasını sahmat
Oyunu sanan
Kədərini dağıdacaq
topu olmayan
Yürüdəcək atl,fili olmayan,
arxasını söykəyəcək şahı olmayan piyadası.
Dodaqlarının titrədiyi
Doluxub kövrəldiyi
hiss olunan zərif bir səs qulaqlarını caldı rəssamın.
Dönüb geriyə baxdı
Səsin fərqinə vardı
. Əsərin adını soruşdu kicik qonşuşu
– Sonuncu tablo!
Deyib, yoluna davam etdi rəssam.
Sentyabr, 2009
Yazıya 565 dəfə baxılıb
